venres. 06.12.2024
El tiempo
Javi Turnes
10:33
24/11/10

Quebra

Non podería atopar o que busco nun libro, aínda menos poñelo. Teño medo de buscar a poesía. A poesía é unha frecha lanzada: se apuntei ben, o que conta -que quero- non é nin a frecha nin o branco, senón o momento en que a frecha se perde, e se disolve no aire da noite: Ata a memoria da frecha se perde. G. Bataille, O culpable E se existir é unha quebra?. E se chegado un punto, un punto moi fácil de que aconteza. Un punto, un límite, un bordo que sempre acompaña. Un cava sen cesar unha rotura na súa terra. E cada humilde pero querida palada desa terra é a memoria do foi que volve e cae de novo nesa abertura. Non importa a que se adique un home. Ese é o único modo de soportar á humanidade.] Chegado un momento, co seu ciclo constante, a cotidianidade, o veo salvífico do cotián desaparece; e a angustia da mañá rumorea co seu asubío: calquera movemento non logra apenas senón mostrar a exposición, dun. A súa quebra? E é entón, nese parar insoportable, que todo treme e vibra. Xa nada suxeita un sentirse agarrando de novo a inxenuidade do pasado. Que a inxenuidade sempre é inxenuidade do pasado porque o presente só pesa e decae e arrástrase sobre o desexo que un ten de rir, apagándoo. Coñezo unha filosofía da alegría. Pero non volve a min ese dicir. Porque todo se fai distancia en canto é devandito. Porque un non pode salvarse a si de si. E toda reflexión non pasou daquel intre no que alguén dixo. Hoxe son iso. Pero preferiría ser un peixe dourado. Ou un momento de mundo.
  • Javier Turnes (javiturnes[arroba]quepasanacosta.gal)

Escarpaduras anteriores

Novas relacionadas

Comentarios