Venres. 29.03.2024
El tiempo

O mes de abril en Bos Aires

O mes de abril en Bos Aires

A dona Macrigaita, ao chegar abril, vénlle á memoria o olorcito do rico bacalao con papas que preparaba a nai galega para o venres de Semana Santa. Na aldea natal sempre se comía peixe o día en que morreu Jesucristo. A nai dicía que a carne vacuna é moi alimenticia pero que na República Arxentina consumíase en exceso. Aínda sente o bacalao na boca ou quizais sexa a salsa de aceite, allo e pimentón que se chamaba “allada”. As papas fervidas eran unha delicia aínda que ela era fanática das papas fritas. Pasaron os anos pero segue coa tradición, en homenaxe ás raíces galaicas. Como o bacalao está a un prezo inalcanzable cámbiao por merluza austral. Fai anos coñeceu ao gran cocinero Curral que preparaba un exquisito “rustrido” con cebola e desde aquilo sempre lle agrega un par de cebolas á salsa. Acórdase que os seus progenitores afacían utilizar refranes galegos para cada mes do ano. Neste mes era: Altas ou baixas, en abril son as Pascuas.

Recentemente agora, logo de 60 anos, está recoñecendo o esforzo de pais e tíos que se viñeron á Arxentina para buscar unha mellor vida. Os seus recordos de mocidade son de velos sempre laburando. Pensaba que estaban feitos dunha masa especial que os fortalecía. Nunca se queixaban. Ao contrario, eran agradecidos e fanáticos da República Arxentina. Por iso é que lle doe que o actual presidente, ao que votou, fágase o otario co bo Papa Francisco. É incrible que Macri (tamén descendiente da emigración itálica) sexa desconsiderado co seu paisano Bergoglio. O Papa é claro nas súas consideracións sobre os emigrantes: A nai Europa volveuse demasiado avóa, envelleceuse de vez. Ese é o problema de Europa: esqueceuse cando logo das guerras, os seus fillos ían golpear as portas de América. Se cadra ao presidente moléstalle que don Jorge Mario sexa incha de San Lorenzo que como se sabe, é equipo de fútbol máis preferido polos “gayegos”.

Doña Macrigaita está mateando son o seu infaltable “Abuelita” (encántalle esta herba uruguaia) na cociña que dá ao fondo. Está fresco para saír ao patio. Neste mes vénlle á memoria algo moi triste que lle opaca o feliz recordo do bacalao. Irá á misa en Santa Rosa de Lima para pedir perdón polos falecidos nas Malvinas e por confiar nos milicos que botaron a Isabelita. Non fixo caso do vello proverbio árabe de que “os ollos non serven de nada a un cerebro cego”. Así foi que meteu dúas veces a pata. A primeira co golpe militar e a segunda co golpe macrista. Bueno, ten a desculpa de que o fixo por ignorancia de acordo co que di Bertold Brecht: Quen non coñece a verdade é un ignorante pero quen coñecéndoa, chámaa mentira, é un delincuente. Creu que a Xunta Militar ía poñer o país en orde e creu que Macri era o adecuado para mellorar a vida dos arxentinos.

Entre cebada e cebada deixa ao pensamento libre para que viaxe á esquina de Belgrano e Pasco. Acábase de decatar que Estelita deixou de apoiar ao seu onte admirado interventor Moyano. Ao final os mentirosos terminan afundidos nos seus propios excrementos. Está claro que si Estelita deuse volta é porque foi traizoada malia ser o escudo macrista que se interpoñía entre o equipo interventor e os traballadores. Contáronlle que se cansou de ver que os “ñoquis” cobran puntualmente e o salario completo e que os demais seguen cos “puchitos semanais”. Está pensando en escribirlle unha carta á ministra Stanley. Quérelle facer constar que renega dun presidente que abandona ao Centro Galego de Bos Aires para que un grupo de malandras benefíciense da suor dos emigrantes. Sabe que é ao pedo pero necesita desafogarse. Por desgraza, aínda que pareza mentira, segue habendo socios que esperan un milagre xa que don Mauricio non lles vai a fallar. É evidente que non escoitaron o que dixo na inauguración do VIII Congreso Internacional da Lingua Española en Córdoba.

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

Comentarios