Parabéns, meus amigos

21:08 29/09/10

Veñen de facerse públicas estes días as notas das PAAU, unhas siglas que signifiquen o que signifiquen, significan selectividade. No centro público no que eu imparto docencia (que significa onde eu dou clase), a porcentaxe de alumnado aprobado supera o 96%, o que é primeiramente, unha boa nova para os propios alumnos e alumnas, pero tamén para o orgullo do profesorado e mesmo do sistema de ensino público. E tamén, se me apuran, é unha boa nova para esta sociedade tan hostil coa mocidade, tan fustigadora e tan mediocre. Esta sociedade podre que lles deixamos aos novos como legado dunha xeración, a nosa, que non soubo facer os deberes. Fartos de escoitar todos os días que os nosos rapaces non saben nada, nin se interesan por nada, eles respostan en silencio adolescente con feitos e feituras. Fan o seu traballo: estudan, prepáranse, aproban... e logo ceibámolos a un mercado que nós deseñamos para que alí sucumban e retornen ás súas vilas, iso si, carregados de títulos e sabedoría, para perder a mañá na oficina do INEM (que son unhas siglas que significan que estás fodido). Na nosa xeración, un cenutrio con roupa e papás con influencias podía ser director de banca ou xerente de empresa. Hoxe economistas con máster entregan currículos en IKEA e comen pipas no quiosco. Pero hoxe quería falar dos meus rapaces. Quería darlles unha aperta enorme, porque son uns fenómenos. Quería felicitar a Brais, a Mariña, a Celtia, a Serxio, ás Mónicas, a Ángela, a Selene, aos Xabis, Leticia, Noela, Noelia, Cristina, Jesús, Luís, Mario, Víctor, Érica, Jennifer, Mabel, Rocío, Rubén, Barca, Aída, Antonio, Bibiana, Julián, Juan Manuel... Hoxe quería que soubésedes da satisfacción que se sente ao compartillar convosco tantas horas nas que o exercicio de aprender é sempre mútuo. Aí vos queda o mundo para primeiro comelo e despois cambialo. Seredes quen de facelo. Adiante, bos e xenerosos. Hoxe é tamén día tristeiro e de saudade. Coma sempre, ano tras ano, ves marchar uns mozos e mozas e non che queda outra que quedar soíño na aula baleira, con ese olor a goma de borrar e golosina. Unha fenda. E un domingo calquera, no mercado, atopas homes e mulleres que un día foron alumnos teus e fas memoria e lembras con eles anécdotas e trasnadas. Pero iso, iso é outra historia...