Unha fábula que veu de Oriente

22:06 08/03/11

Cando o home occidental espertou, pensou que tal vez era algo tarde. Aínda así non se deu moita présa. Podía chegar á oficina cando lle petase, que para iso gañou a pulso na empresa o seu posto relevante. Duchouse con calma gorentando a auga quente, barbeouse, aplicou as súas cremas anti-fadiga, o contorno de ollos, o perfume de Dior. Revestiuse de Armani e foi almorzar. Acompañou o café e as torradas coas noticias da radio e sentiu cristiá compaixón polos habitantes das convulsas terras de Libia, de Exipto, Túnez. Imaxinou o panorama revolto, o caos, a violencia, o sangue, os refuxiados, os fusilados, os tanques na rúa, os disparos ao aire, a vinganza, o orgullo, a pobreza. Deu grazas a Deus de vivir en Occidente.

O home occidental arrincou o seu potente automóbil alemán e dirixiuse ao seu traballo no centro da cidade. Tranquilizaba o seu espírito lembrando o abismo que nos separa desas culturas tan afastadas, tan distantes no tempo e no espazo. A fin de contas, eses países tan atrasados están a estourar polos abusos dos gobernos ditatoriais, pola carestía da vida e polas inxustizas sociais. Lugares mal administrados, onde a riqueza é repartida entre uns poucos privilexiados. Nese contexto non era de estrañar que xurdisen revoltas reclamando a democracia. O home occidental lembrou que no seu país tamén houbo revoltas para recuperar a liberdade logo dunha longa ditadura dando paso a unha exemplar transición. Vaia! O home occidental lembrou que o ditador morreu na cama e lembrou tamén que o novo xefe de estado e moitos dos adalides da nova democracia compartiran goberno co pequeno ditador. Rapidamente espantou, por politicamente incorrectos, eses pensamentos da súa cabeza. O home occidental acariñou no seu maxín unha nova vía de acougo. A lei. O peso da lei. Que tranquilidade daba saber que vives nun país cunha Constitución aprobada por todos. Ben, el ten case cincuenta anos e daquela non tiña idade para votar, pero está claro que foi aprobada por todos. Ademais, tiña o sosego de sabérmonos representados por xente honesta, capacitada e xusta. Nada que ver con aqueles países nos que non hai separación real de poderes, os maxistrados dos tribunais son escollidos polo seu vencello aos partidos, os políticos prevarican e forman unha caste que se inmuniza económica e socialmente. Nada que ver.

O home occidental aparca o seu coche nunha rúa próxima ao traballo e decide seguir a pé. Descobre atónito que a cidade está ateigada, demasiado poboada, invadida. Ás portas dunha oficina do INEM fan ringleira milleiros de desfarrapados que o atemorizan. Atravesa a rúa e bate de fronte con centos de anciáns que protestan polo recibo da luz. Arrodéano. Cae ao chan. Ao erguerse é novamente atropelado por unha invasión de familias desafiuzadas por non poder pagar a hipoteca. Encollido e magoado, consegue poñerse en pé. Respira. Dobra a primeira rúa á dereita e accede á Praza Maior, onde están as súas oficinas. Onde estaban. O edificio é presa das lapas e arde descontroladamente. O xentío, tamén descontrolado, enche a praza, as rúas, a cidade. Varios centos deles derruban unha estatua dun monarca; outros, encarámanse ás balconadas dos edificios oficiais queimando bandeiras e ciscando papeis polas fiestras. Algúns saen en tromba dos supermercados carrexando alimentos impagados. O home occidental colle medo e corre cara ao coche. Logra fuxir por unha avenida e para a repostar combustible nunha gasolineira das aforas. Non hai gasolina. Nin gota. En ningures. Foxe a pé xunto con miles de cidadáns cara á incertas fronteiras. Descamisado, suxo, sen cartos, sen nada. Levanta a cabeza e dirixe unha ollada triste a Oriente.

Cando soa o espertador, o home occidental pensa que xa é algo tarde.