Foron moitas as voces que bruaron nestas agrestes soidades laiándose dese maldito alcume de “Costa da Morte” inventado nun pasado próximo onde as compañías de seguros tiveron que afloxar a carteira para pagar grandes sumas de diñeiro a eses armadores adiñeirados que xogaron os barquiños e os naufraxios nesta costa asediada de tempestades e salseiros. A morte foi un suculento lucro para capitáns alcóholicos e compañías extranxeiras que abrigaron as súas naves nos rochedos e baixeiros da nosa fermosísima “Costa do Solpor” para incrementar a liquidez das súas empresas sen ter en conta as tripulacións que afogaron nesta beira noroeste do Atlántico Norte.

A mesma historia repítese o longo de tódolos mares da terra, dende a Finisterre francesa (a Bretaña) ata o Cabo de Hornos (ó sur da Patagonia en Arxentina), o desdichado Triángulo das Bermudas e centos de miles de puntos negros esparcidos por todo o globo terrestre. A gran mentira dese alcume absurdo que ocultaba trala súa maldición funesta a triste realidade do interese das ratas e dos boitres que sempre acompañan as lendas de vello, esas lendas onde a traxedia case sempre ben acompañada dunha letra pequena nun contrato sobre papel mollado afundido nalgún naufraxio pretendido por algún malentendido, nesa ponte de mando, onde, en certas ocasións, o afundimento da carga é obxectivo dun patrón, a rentes da xubilación, cun pé na popa e outro na única balsa salvavidas. Rios de tinta falan destas máxicas sereas mariñas cos seus cantos quiméricos e pulpos xigantes que, co seu abrazo mortal, tronzaban mástiles e cascos de madeira en mares mansiños e días de verán con calma chicha e poucos superviventes. Pero, nesta ocasión, quero falarlles da esperanza e a súa cor prefirida: o verde. Pois en toda Galiza importantes edificios emblemáticos tinguíronse desta cor na honra do noso Olimpo Celta, o monte Pindo, pois as mareas alternativas e os nacionalismos emerxentes apoian os patrimonios naturais máis nosos, un deles é o noso Pindo, símbolo emblemático desta franxa marítima onde o granito desta que, un día foi, primeira illa do Panxea, que agora está pelexando por proclamarse parque natural de interese para toda a nosa Nación galega, ainda que moitos apuntamos que a protección desta paraxe atlántica debería ser de interese europeo como patrimonio histórico, natural, e inmaterial de especial interese para todo o noso continente europeo, por moitos e variados motivos. A loita continúa porque os especuladores andan sobrevoando estes reductos verdescentes da galeguidade xa que o novo sistema macro-económico odia fondamente os patriotismos, as familias, as liberdades e calquera fórmula de unión que poida frear a súa apisonadora xigante que aplasta, día a día, conciencias, esperanzas e desexos. A clave do control mundial asentase nesta meta escura, dura e imparable, que só desexa máis poder e máis diñeiro tal e como sucedeu naqueles naufraxios dos séculos pasados para maior gloria de ricos con falta de máis fondos. E aqui, nesta costa da vida, os nosos devanceiros lanzáronse a tempestade, en gamelas e gabarras, para rescatar a esas tripulacións en apuros sen ollar as cores da bandeira que penduraba dun pao maior con destiño o fondo do fondo do mar. Aqui sempre imperou a unión indivisible das nosas vilas e pobos.

O Castelo de Vimianzo tinguise de Verde polo Monte Pindo Parque Natural

Ogallá que Fisterra, Xallas, Soneira e Bergantiños volten a ser esa costa da vida, unida e feroz, enxebre, rexia e galluda, que foi sempre, unha costa de baleas, lancheiros e mariños, labranza e muiños, vida por tódalas contornas deste País do Solpor onde os grandes armadores undian barcos mentras a nosa xente do mar rescataban vidas sen importar a cor do ceo ou o estado do mar.

Ogallá que tódalas institucións, asociacións, concellos, partidos e persoas de ben, sexan quen de unirse desta volta para rescatar do lume do verán e da posible especulación urbanística dalgún can este monte Pindo noso, símbolo dunha costeira moi viva onde as almas todas da terra enteira partiron sempre cara o outro lado do MARE NOSTRUM para pagarlle o barqueiro esa peaxe precisa para o derradeiro descanso alén da brétema mariña no esquecemento desta fin da terra onde o verde e o azul fan o amor… cada día.

 

• Óscar de Souto, pintor de follas en branco e autor de Trece Poemas.

Outros artigos de Óscar de Souto

• Brúan as vacas en Fisterra.
• A maxia dos sons ocultos.
• Carta aos amigos da radio libre .
• A puta conciencia.
• O rescate das gafas vermellas.
• Os Emperadores do mundo.
• Turismo de cantimplora.
• Os lobos feroces.
• En Laxe… os meniños escoitan cisnes.
• O Día das Letras… sen letras.
• Agora que as nosas casas son as casas do mar.
• Sen corpo para festas.
• Os timadores da bombona.
• Porcos e pienso.
• Alén dos nosos mares atlánticos.
• Con rumbo a porto esperanza.
• Crónica dunha morte anunciada.
• De vacacións a Suiza.
• Os laboratorios do verso.
• As nosas Rosalías.
• Esa amante secreta de Eduardo Pondal.
• O Dolmen de Dombate e o raio vermello do Solsticio de inverno.
• A envexa dos anxos e das prumas.
• Antón Borrazás, apagouse a túa luz.
• A cousa de Dombate… a debate.

Novas relacionadas

• Nova poesía para as ondas de radiONeria e Radio Roncudo con Óscar de Souto.
• Cabaneses que espallan cultura.

Fonte

• Redacción de QPC ([email protected]).