Venres. 19.04.2024
El tiempo
09:30
07/03/12

Atril de Altar

Atril de Altar

Da man de Darío Areas, Secretario da Fundación Fernando Blanco de Lema e Coordinador do Museo, trataremos de amosar, parte do rico patrimonio que se conserva da Fundación Fernando Blanco, patrimonio que funde maioritariamente as súas raíces a finais do século XIX, pouco despois da inauguración do Colexio- Instituto no 1886.
Cada semana publicaremos a fotografía e descrición dunha peza da colección. Pezas que terán un nexo de unión: a nostalxia e a lembranza dun centro innovador e pioneiro en materia educativa e cultural, así como tamén o recordo dunha institución que marcaría o devir de Cee e da comarca.

Atril de Altar

  • Autor: Pratería Meneses (Madrid)
  • Cronoloxía: 1887
  • Clasificación: Obxectos relixiosos / Sección: Ourivería

Descrición

O atril é un soporte para textos, chamándose facístol cando é de grandes dimensións e ten catro caras que xiran sobre un pé elevado. Nas igrexas cristiás ven usándose dende as primeiras basílicas, pero non se conservan apenas exemplares anteriores ó século XV. Os antigos atriles presentan a miúdo a forma dunhas parrillas, descansando sobre o dorso dunha aguia ou outra figura equivalente. O uso dos atriles sobre o altar empezou a finais do século XIV, pois antes desa data sostíñase o misal sobre unha almofadiña, máis ou menos adornada, que axudaba a protexer as cubertas de prata ou marfil con que estaban encadernados os misais. Ata o século IX exercían esta función as mans dos acólitos. Na actualidade os atriles son fabricados nos máis diversos materiais. Un atril, hoxe en día, podémolo atopar regulable en altura e inclinación, para poder ler con máis comodidade os textos colocados nél. Ademáis do seu uso habitual en liturxias, son empregados en todo tipo de eventos, tanto políticos, deportivos, musicais, conferencias, e en todo lugar que requira dunha presentación ou charla por parte dun orador ou locutor. O atril da Fundación foi mercada no ano 1887 para a capela do Instituto da Fundación, capela na que repousan os restos de Fernando Blanco de Lema. Presenta unha profusa decoración vexetal e xeométrica, xunto coas iniciais “JHS” (Xesucristo) no centro do mesmo.

O autor

Pratería Meneses foi fundada por Leoncio Meneses Alonso (Villamuriel de Cerrato - Palencia, 1816 – Madrid, 1884). Os seus primeiros contactos co mundo da ourivería proceden da súa estancia en Xibraltar, onde tivo que refuxiarse logo de acompañar o Xeneral Espartero ata o Puerto de Santa María (Cádiz), onde este último embarcou con destino ó seu exilio en Inglaterra, tralo fin da súa rexencia. Logo do desterro volta a Madrid reclamado polo artífice italiano Marcos Lattis para dirixir o seu obradoiro. Cando morre Lattis, Meneses que da ó frente do seu taller, e abre unha serie de negocios de ourivería na capital. Enviou ós seus fillos varóns a estudar á Escola de Artes e Oficios de París, e de regreso a Madrid continúan co negocio de seu pai, abrindo máis tendas e fábricas. A fabricación durante todos estes anos exténdese á ourivería relixiosa e á pratería destinada a obxectos de mesa e elementos para hoteis. Distínguense dúas fases; unha inicial na que era tanto ou máis importante a fabricación de ourivería relixiosa, e unha segunda na que pasa a ser máis importante a pratería, gañando importancia os seus productos para mesa e decoración, chegando a ser nomeado proveedor, dourador e prateador da Casa Real no ano 1856. Na actualidade, os descendentes do fundador de Pratería Meneses continúan coa tradición familiar que se iniciou na década de 1840.
  • Darío Areas Domínguez. Secretario da Fundación Fernando Blanco de Lema e Coordinador do Museo.

Tesouros da Fundación

Novas relacionadas

Artigos sobre Fernando Blanco de Lema

Outros artigos de Darío Areas

Máis información

Para unha información máis detallada sobre a figura de Fernando Blanco de Lema e da historia do Instituto da Fundación e da antiga Escola de Nenas, así como tamén do Museo, podedes visitarnos na Praza da Constitución, nº 25 de Cee, ou na web: www.museofernandoblanco.org.

Fonte

Comentarios