Dimisión

Dimisión

09:45 01/06/12

E agora que? Despois dunha semana de escoitar a xente falando dunha cifra da que a maioría prácticamente non sabe nada, os medios a nivel nacional e internacional se prantexan unha acción que podería afectar de tal xeito ás nosas vidas que, creo, a maioría tampouco son realmente conscientes do desastre cara o que nos diriximos como país, sen freos e a toda velocidade.

A Prima de risco é un indicador. Dille o resto de países ata que punto España vai devolver os cartos que pide a outros bancos nacionais ou internacionais. Canto máis alta, máis risco de non devolver eses cartos e, polo tanto, maior interese nos cobran polo que pedimos. O límite está en que coa prima nos 500 puntos ninguén (ou case ninguén) prestará cartos a un interese que se poda asumir (con tipos do 5 ou 6 por cento como máximo). Coa prima en 540 (como está mesma mañá) a cousa ponse directamente peliaguda.

Pero, por qué? A que se debe todo isto? Esta é a clave do asunto e se pode explicar de xeito sinxelo porque o engano, o calote, radica na base de todo este conto. Repetide comigo: “A débeda da banca non é asunto meu”. Iso é. Así de simple.

Ningún economista con sentido común (é dicir, ningún do PP ou do PSOE) vai confesar en público nunca cales son as razóns obxectivas que fan preciso inxectar milleiros de millóns de carto público na banca española. Porque non as hai. O caso Bankia, o máis coñecido e publicado servirá coma exemplo. Ao loro.

Un señor (R.Rato) perde, nunha serie de pésimas decisións, 30.000 millóns de euros en operacións varias cando dirixe un banco, Bankia. En realidade a débeda vén de antes pero este e outros directivos adícanse dende 2009 a esconder, disimular, maquillar esa débeda para que ninguén o saiba chegando, no colmo da estupidez, a declarar beneficios ata o pasado ano. Así de heavy.

Na súa fuxida cara adiante ningún dos organismos que vixían estas cousas (CNMV, Banco de España, etc) detecta cousa ningunha, ou, se a detecta, cala.

Así as cousas a pregunta é sinxela, E a min, que? Bankia é una entidade privada, que traballa con cartos de particulares e empresas privadas e deses 30.000 millóns, cando foron beneficios e Bankia eran CajaMadrid e Bancaja a min non me tocaron nin media. Por que agora debería pagar eu/ti/nos/vos un peso do noso peto para salvar a estas entidades?... Aí esta o quid amigos. Non debería.

Qué pasa si a banca española cae? A min nada, como teño dito, nin a case ninguén que coñeza. Os depósitos están cubertos por un sistema (máis lle vale a Rajoy e compañía que sexa así) que se encarga de devolver os aforradores os cartos en caso de quebra así que, por que?.

A posibilidade dun “rescate” nos termos dos sufridos por Grecia, Portugal ou Irlanda resulta aterradora. Non temos nin idea de como pode ser de bestial para a poboación esta especie de posesión demoniaca, na que o país perde calquera tipo de soberanía económica. Acabouse a xubilación ós 67, acabouse cobrar a pensión como ata o de agora, acabouse o funcionariado como tal, acabouse a educación e sanidade públicas. Fin. E eu non estou pola labor.

Creo que debería poder dimitir. Si, dimitir coma cidadán, como habitante destas terras sometido ao ditado dunha banda de ineptos. Eu non teño porque pagar co meu esforzó as debedas de políticos e banqueiros (a mesma cousa é). Eu non estou pola labor e por iso busco e medito en que sistema debería existir para que eu, simplemente, puidera dimitir. Porque, se non teño cobertura médica, educación para os fillos, infraestruturas e medios públicos pagados polos meus impostos, de que me sirve todo este conto? Vale a pena seguir sós, sen axuda, sabendo que se vivimos ou morremos e só pola nosa culpa, e non porque a un multimillonario dirixente dunha organización pseudo-fascista coma o FMI lle dá a neura de dicir que “vivimos demasiados anos”. Se debo sufrir que sexa pola miña incapacidade non pola dos demais.

Eu dimito. Non preciso que me rescate ninguén.

Eufemismos.