A barra do “Rover” está de loito. Foise o gran don Eduardo camiño da eternidade. É moi doloroso despedirse do nobre compañeiro que lle abriu o corazón a millóns de persoas para facelos transitar en harmonía pola senda da solidariedade.

- FRACO: Que cagada, che! Ao final o cancro de pulmón derrotouno. Bueno, é un dicir, porque Galeano leva anos gañando partidos como local e varios campionatos americanos da dignidade e solidariedade cos desfavorecidos. Non me resigno. Estouno oíndo, coa súa voz pausada, lendo textos dunha beleza case máxica. No “Solís” foi incrible. Aplaudímolo como tolos durante varios minutos.

- POCHO: É triste porque Galeano aínda tiña moitas emocións para compartir connosco. Polo menos puido ver ao Frente Amplio no timón da patria de Artigas. Vostedes recordarán que en 1990 publicou un artigo titulado “O dereito á alegría”, acá o teño. Fálanos dos problemas de Montevideo e do primeiro goberno municipal de Tabaré. Escoiten o que escribía sobre a nosa cidade: Eu imaxínoma de cores. Por que non? De cores era, ata que fai un século agrisouse. E agrisouse por bobería, porque os nosos civilizados doutores pretenderon copiar a Londres e a Parides. Por que non recuperar, agora, as perdidas cores? Por que non inventar unha nova cidade de cores?

- TANO: Vexo que nos vimos documentados. Eu tróuxenme “O libros dos abrazos” para despedir a Eduardo. Nas súas “pegadas dixitais” recórdanos o seu lugar de nacemento: Eu nacín e crecín baixo as estrelas da Cruz do Sur. Vaia onde vaia, elas perséguenme. Baixo a cruz do sur, cruz de fulgores, eu vou vivindo as estacións da miña sorte. Non teño ningún deus. Se o tivese, pediríalle que non me deixe chegar á morte: non aínda. Moito me falta andar. Hai lúas ás que aínda non ladrei e soles nos que aínda non me incendiei.

- DON JOSÉ: Estou moi abatido, raparigos. Dóeme a partida de Eduardo. Non lle tocaba, aínda --como escribía en “As pegadas dixitais” que nos acaba de ler o Tano-- xa que agora aos 74 anos non somos vellos. Menos mal que nos queda a súa cuantiosa herdanza sentimental de palabras que derriban os muros do odio e a incomprensión. Creo oportuno o propoñer que as autoridades escolares inclúan no programa lectivo de 6º ano a lectura obligatoria dalgúns pasajes da trilogía, “Memoria del fuego”. Os nosos futuros cidadáns entrarán na historia de América a través dun gran mosaico de acontecementos históricos. Nunca esquecerán que o sol, a lúa, o arco iris, as nubes, a choiva ou o vento son protagonistas dunha obra colectiva que leva varios séculos en escena.

- FRACO: A vida non distingue entre nobres persoas e nabos ao pedo que soamente entorpecen a convivencia en liberdade. Con tantos vellos milicos asquerosos que non se arrepinten dos seus delitos e vai e mórrenos o gran mestre da concordia entre uruguaios. O noso país é único. Ao nacer acá temos o privilexio de compartir con Obdulio Jacinto Varela o gran triunfo de Maracaná. Tomamos un mate escoitando a Carlos Gardel. Para chamar a atención dunha muller botamos man dun poema de Benedetti. Si queremos convencer aos atrasados "blancolorados" de que a vella patria artiguista está dentro da “Frente Amplio”; entón amigos, auxílianos con eficacia don Eduardo: “na escola do mundo ao revés, o plomo aprende a flotar e o corcho, a afundirse. As víboras aprenden a voar e as nubes a arrastrarse polos camiños”.

- POCHO: Falando de nabos que por definición exacta son todos aqueles que non votan ao “Frente Amplio” corresponde agradecerlle a Galeano o seu aporte ao triunfo electoral dun partido que nos volveu a poñer na pegada do benestar. É evidente que o pensamento de Galeano foinos avivando e moldeando. As aristas frenteamplistas uníronse ao redor do xeneral Seregni para intentar chegar ao goberno para mellorar as condicións de vida da cidadanía. Todos os ministros de Vázquez e Mujica leron algún libro de Galeano. Ao chegar ao ministerio puxéronse a cambiar a realidade sen deixar que o medo os frease. Estaban avisados: Os que traballan teñen medo de perder o traballo. Os que non traballan teñen medo de non atopar nunca traballo. Quen non ten medo ao fame, ten medo á comida. Os automovilistas teñen medo de camiñar e os peatones teñen medo de ser atropelados. A democracia ten medo de recordar e a linguaxe ten medo de dicir.

- TANO: Ninguén discute que Galeano é unha recoñecida figura da literatura universal. O que moitos non saben é que ademais os futboleros témolo nun altar. En Arxentina, Brasil e España o seu libro "O fútbol a sol e a sombra" é reverenciado por miles de inchas. O seu fermoso texto fainos entender que un gol é moito máis que darlle unha patada á pelota e que un partido do noso cadro é sempre inesquecible. Acabo de ler unhas declaracións de Maradona onde o elogia e chora a súa morte. Cando a FIFA deixe de estar dirixida por elementos negativos haberá que propoñerlle unha homenaxe na súa sé de Zúrich. Pode consistir nunha placa coa inscripción: Ao goleador Eduardo Galeano o noso recoñecemento polo seu triunfo no campionato mundial da paixón honrada.

- DON JOSÉ: Tes razón en recordar a faceta futbolística de Galeano. Un montevideano non podía esquecerse do fútbol. Os seus breves apuntas sobre figuras ou acontecementos relacionados co fútbol figuran no máis alto da literatura deportiva mundial. Quizais por ser un “patadura”, segundo confesión propia, levou a pelota ás páxinas dos seus libros. Agora mesmo está mateando con Alfredo, Mario e Obdulio. Estalle preguntando ao heroe de Maracaná polo boliche onde se tomou unhas cervecitas, despois do partido, ás que foi invitado por uns abatidos e sorprendidos cariocas. Escoiten, raparigos, vinme con “Espellos” para lerlles esta xoia narrativa sobre o que pasou naquela final: Os moribundos demoraron a súa morte e os bebés apresuraron o seu nacemento. Río de Janeiro, 16 de xullo de 1950, estadio de Maracaná. A noite anterior, ninguén quería durmir. A mañá seguinte, ninguén quería espertar. É doloroso que nos deixou cando aínda tiña moito por compartir. Consólome, un poquito, ao ver que a súa obra literaria florece cada día en calquera lugar do mundo onde haxa un lector de nobre corazón. Expresouno moi ben o noso querido mestre ao afirmar que “seremos compatriotas e contemporáneos de todos os que teñan vontade de beleza e vontade de xustiza, nazan onde nazan”. Gol de Galeano!

• Manuel Suárez Suárez. (mansuarez[arroba]quepasanacosta.gal).

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

• As cartas do Avó Pascasio: O tren que move aos arxentinos.
• As cartas do Avó Pascasio: Un país de novela.
• O segundo mandato do “gayego” Vázquez.
• As cartas do Avó Pascasio: No corazón dos arxentinos.
• As cartas do Avó Pascasio: Non me toquen a Cristina!.
• As cartas do avó Pascasio: Os nosos herdeiros son arxentinos.
• JE SUIS Centro Galego de Bos Aires.
• As cartas do Avó Pascasio: O Centro Galego da Habana.
• Dona Diáspora na Habana.
• As cartas do avó Pascasio: Os avós que laburamos de albañiles.
• Don Tabaré, presidente electo dos uruguaio.
• O médico de La Teja.
• No paraíso dos paraísos.
• Forza Centro Galego de Bos Aires!.
• Un “hornero” chamado Tabaré.
• Carlos Penelas en Compostela.
• Dona Calandria Fernández e don Voitre Singer.
• A desaparición do Centro Galego de Bos Aires.
• Dona Diáspora viaxa ata San Isidro de Curuguatí.
• Un adeus garimoso para un amigo da Costa da Morte.
• Dona Diáspora nas beiras do Chamangá.
• Dona Diáspora na cidade uruguaia de Melo.
• San Gardel de Tacuarembó.
• Dona Diáspora na rambla de Piriápolis.
• Un fogón artiguista en Madrid.
• As Cartas do Avó Pascasio: Os neopiratas á abordaxe de Galicia.
• As cartas do avó Pascasio: O “Clan do Clarinete” perdeu a partitura:
• As cartas do Avó Pascasio: O caldo galego sempre vén ben.
• O poema e a canción.
• As cartas do Avó Pascasio: A boa saúde do cine arxentino.
• O retorno de Lucía.
• As cartas do avó Pascasio. Unha “Queimada Solidaria” no Centro Galego de Bos Aires.
• As cartas do avó Pascasio: Os números cantan.
• As cartas do avó Pascasio. No barrio montevideano de La Teja.
• Hai que aprender do goberno arxentino!.
• As cartas do Avó Pascasio: Lembras a Burgueño?.
• Consuelo e Susana: unha mesma emoción emigrante en Bos Aires.
• As cartas do Avó Pascasio: O vindeiro xoves 25 de xullo.
• As cartas do avó Pascasio: Unha querella en Madrid.
• As cartas do avó Pascasio: Aplausos para a pontevedresa Ángeles Ruibal.
• O novo Centro Galego de Bos Aires.
• A alegría porteña dunha emigrante de Vila de Cruces.
• As cartas do avó Pascasio. Un interventor con sensibilidade galega.
• Unha loitadora emigrante de Vimianzo en Montevideo.
• As cartas do avó Pascasio. Adeus peixes, adeus leite.
• Volvemos ao Río da Prata.
• As cartas do avó Pascasio: Os neo-filibusteros atacan Pescanova.
• A “Suprema Inxustiza” da impunidade.
• Unha conversa na mámoa de dona Pedra da Arca.
• Unha carta ao Dr. La Blunda [Interventor do Centro Galego de Bos Aires].
• As cartas do Avó Pascasio: Un heroico mariñeiro de Fisterra.
• Dona Diáspora en Borneiro.
• Dona Diáspora en Baíñas.
• As cartas do avó Pascasio: Esperando ós Reis Magos.
• As cartas do avó Pascasio: Unha visita á Casa de Galicia de Montevideo.
• As cartas do avó Pascasio: Aprender dos erros.
• As cartas do avó Pascasio: En busca dos millóns perdidos.
• As cartas do Avó Pascasio: Un fogar común na esquina de Belgrano e Pasco.
• Aquel neno da montaña leonesa de Villamanín.
• As cartas do Avó Pascasio: Enganchados ao carro arxentino.
• As cartas do avó Pascasio: A nosa moeda son os pesos arxentinos.
• As cartas do avó Pascasio: Os nosos carballos.
• As cartas do avó Pascasio: Viñemos para sementar.
• Os españois apretan o cinto.
• O ingreso de dona Balbina na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Uruguai abre o camiño para a derrota dos narcotraficantes.
• Forza Elba!.
• Aos moi prezados dirixentes de entidades galegas na Emigración.
• Unha muller no temón do Centro Galego de Bos Aires.
• A urxencia dunha solución para o Centro Galego de Bos Aires.
• Adeus, egrexio mestre Cordeiro Monteagudo.
• Forza Centro Galego de Bos Aires!.
• Graciñas, prezada Arxentina!.
• Sempre con Arxentina!.
• Berremos forte: forza Centro Galego de Bos Aires!.
• A forza dunha neta da parroquia de Bamiro Montevideo.
• O noso embaixador honorario en Bos Aires.
• O fungueiro de Bartolomé Hidalgo.
• Tres galegos da Costa da Morte en terras montevideanas.
• O hórreo do presidente Mujica.
• “La Juvenil” de Bos Aires e “Casa Cruz” de Baio.
• Forza Adolfo!.
• Dona Diáspora busca traballo en Montevideo.
• Galicia, entre Piriápolis e Tacuarembó.
• An Oriant, graciñas.
• Os mesmos sentimentos emigrantes en Bos Aires.
• Un rapaz solidario chamado Martiño.
• A maleta montevideana de dona Diáspora.
• A maleta arxentina de dona Diáspora.
• A forza dos Penedos de Pasarela.
• Dona Diáspora nas beiras do Río da Prata.
• En Bos Aires, unha romería solidaria.
• A páxina emigrante dunha gaiteira montevideana.
• Sempre na Habana!..
• Imos camiño da Habana?.
• O exilio de don Voto Perdido.
• A nosa herdanza na Habana.
• O futuro do Centro Galego de Bos Aires.
• As tres palabras que perderon os emigrantes.
• Unhas garimosas apertas de dona Diáspora.
• Dona Diáspora en Hollywood.
• Unha aperta fisterrá para Rosario Olveira en Montevideo.
• Ánimo para Cristina e adeus ao prezado irmán Carbajal.
• Galicia fíxose na diáspora.
• Un recordo para Andrés Pazos e unha aperta para Carlos Penelas.
• Dous herdeiros riopratenses: Noemí Rial e Jorge Muíño.
• Unha boa homenaxe aos emigrantes no Uruguai.
• Apertas galeguistas para don Manuel Cordeiro Monteagudo.
• As alegrías e as penas de dona Diáspora.
• Carlos López García-Picos, egrexio compositor betanceiro.
• Un tango para Rosalía de Castro.
• Forza Uruguai!.
• No “Derby” con Roxelio de Cesantes.
• Dona Diáspora quere máis retorno.
• Os grelos de Gladys.
• Os espazos emigrantes de dona Diáspora.
• As empanadas montevideanas de dona Valentina.
• Un baúl da Arxentina.
• A tolemia do voto emigrante.
• A singradura emigrante.
• O ingreso de Andrés Pazos na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A xenerosidade de don Marcelino de Alqueidón.
• Un adeus moi garimoso para Andrés Pazos Pérez .
• A necesaria unidade dos centros galegos en terras americanas.
• As mans de María.
• Unha sesión especial na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A miña noraboa para un país de primeira: Uruguai.
• O molete de Baio e os cruasáns de Malvín.
• Na Asemblea Celestial Riopratense queren que Pepe Mujica sexa o novo presidente do Uruguai.
• As miñas media ducia de razóns para non votar aos BLANCOLORADOS nas eleccións uruguaias.
• Forza Pepe! [O 25 de outubro hai eleccións presidenciais no Uruguai].
• Pérez Prado na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Un adeus fondamente galego para Antonio Pérez Prado.
• O centenario de Tacholas na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Debate sobre Gondomar na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• A miña noraboa para Castelao Bragaña.
• A biografía dun poeta emigrado.
• Hai moita preocupación na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Cando Cheíto de Romarís foi para Delémont.
• A sesión do 17 de maio na Asemblea Celestial da Emigración Riopratense.
• Chegou o momento da UNIDADE aos fogares sociais galegos na diáspora.
• Chegou o momento do Espazo Emigrante no monte Gaiás.
• Na Asemblea Celestial Riopratense da Emigración Galega HAI DEBATE postelectoral.
• O debate entre Abraira e Sánchez na Asemblea Celestial Riopratense da Emigración Galega .
• Balbina, unha centenaria de Rebordelo.
• Debate sobre o voto exterior na Asemblea Celestial da Emigración Galega no Río da Prata.
• Necesitamos axentes electorais con experiencia [Absterse os que teñan ética profesional].
• Unha conversa na pizzería montevideana “Subte”.
• A Costa tamén vota dende Lonxe de Montevideo.
• ¿Querés que te haga un churrasquito, Manolito?.
• A familia Penedos de Pasarela.
• Dona Dionisia de Cedeira e as vindeiras eleccións autonómicas.
• O neno do lobo en Montevideo (II): Na esquina de Propios e Carabelas.
• O neno do lobo en Montevideo (I): “Na esquina de Pantaléon Artigas e Ipiranga”.
• Unha boa vacina contra do peronismo.
• ¿Querés un mate, gayego? Tomá mate, che que en el Rio de la Plata no se estila el chocolate.
• O fotógrafo preferido de Carlos Gardel.
• A güeya dun gaucho de Ribadeo.
• Os charrúas do Uruguai e as charrúas de Allariz.
• Un ferreiro de Tines en Montevideo.
• Un atípico emigrante da Laracha en Montevideo.
• Os nosos herdeiros riopratenses.
• A democracia dun capador bergantiñán en Montevideo.
• Un emigrante de Fisterra.
• Os emigrantes dicimos NON aos que queren pechar as portas.
• Entre Barcelona e Montevideo, díptico emigrante.
• De Barallobre a Bos Aires .

Fonte

• Redacción de QPC (info@quepasanacosta.gal).