Hoxe: A última (Malpica, 1968)

Firmas QPC Malpica

10:04 23/12/10

Xa era case medianoite e Xenaro non saíra da súa casa. Fernando impacientábase no coche e escudriñaba na escuridade buscando algún xesto do seu compañeiro Alberto, apostado na ruela que daba a un dos laterais da vivenda, que tiña as mesmas luces acesas que había dúas horas. E iso fixo sospeitar ao detective Fernando Ruíz que algo estraño estaba pasando. Mirou de novo o reloxo e saíu do auto decidido. - Imos dentro, isto non é normal. - ¿Sen orde de rexistro? - Só imos de visita e se cadra nos equivocamos de casa. - Ti verás. A porta estaba pechada e entraron por unha fiestra da cociña, que forzaron facilmente desde fóra. No interior, como sospeitaba Fernando, non había ninguén. - ¡Coño, este largouse! - ¡Pero se non hai porta traseira! ¡E tiñamos controladas todas as fiestras! Si, todas as fiestras. Pero non o soto ao que se accedía por unha trapela que atoparon os policías nun recuncho do salón. Penetraron no soto e descubriron que tiña conexión cun pequeno alpendre veciño que tiña saída cara ao único punto sen vixilancia. - Seguro que se foi á verbena, ¿Pido reforzos para facer unha batida? - Espera... Imos ver se está o seu coche onde o deixou aparcado. No breve traxecto ata o calello onde había unhas horas Xenaro deixara o seu automóbil, na mente de Fernando comezou a xestarse unha negra premonición. - ¡Ostiá, non está o Renault, xefe! - Vaite á verbena e chama a Antonio para que se achegue a botarche unha man. Eu creo que me vou para Coruña. - ¿Para Coruña? - Si; antes pasarei pola casa de Ricardo. Lévome o coche; ti volve con Antonio. Ricardo era o tío da esposa de Fernando. Vivía en Malpica desde había moitos anos e topouse con el nunha rúa da vila ao comezo da investigación. Aínda que lle rogou que gardase silencio acerca da súa condición de policía, temía que o encontro tivese algunha testemuña indesexable. Na casa de Ricardo aínda estaba a familia ceando. Unha desas comidas interminables nas que se perdía a noción do tempo. - Ricardo ¿falaches algo con Xenaro acerca de min? - Non lle dixen a ninguén que eras policía, como che prometín. - Ricardo, ¿falaches calquera outra cousa de min? - Xenaro viunos charlando o día que nos atopamos, e por iso preguntoume se eras de Coruña, porque cría que che coñecía de vista. Eu con el teño confianza e díxenlle que eras o marido da miña sobriña Marta; tampouco vin por que mentirlle. - ¿Non falastes nada máis? - Interesouse pola túa muller, dixo que a coñecía de cando veraneaba de nena no pobo. Acordábase ata de que o pai de Marta era o encargado de tirar os foguetes. E cando lle contei que tiñades unha filla, interesouse pola súa idade. - ¿Preguntouche onde vivía? - Quería visitar a Marta para levarlle unhas fotos antigas que... - ¿Décheslle a nosa dirección? - Si, pero non sabe que es... - ¡Fuches un estúpido, Ricardo! - ¿Pero que che pasa, Fernando? ¿Onde vas, home? Cincuenta quilómetros rebentando o coche, que rivalizaba en velocidade coa sucesión de pensamentos na mente de Fernando. Todo comezara seis anos antes. Unha moza de quince anos fora asasinada a noite da festa principal de Malpica. Estrangulada. Ao ano seguinte, durante as mesmas festas, outra moza de dezaseis anos morrera do mesmo xeito. O pánico espallouse polo pobo porque a Garda Civil fracasara nas dúas ocasións no seu intento por descubrir aos culpables. Decidiuse non celebrar a festa ao ano seguinte, e esa suspensión durou dous veráns máis, durante os cales non houbo novidades en forma de novos crimes ou de avances na resolución dos casos. Con todo, en 1967 formouse unha nova comisión que se atreveu a retomar as celebracións patronais. Un sarxento e tres números da Garda Civil estiveron patrullando en balde día e noite.Tra-la última verbena apareceu na praia o cadáver dunha adolescente, morta nas mesmas circunstancias que as dúas anteriores. Foi por mor deste terceiro asasinato cando Fernando Ruíz e os seus homes irromperan na investigación, culminada cunha vixilancia intensiva ao sospeitoso, Xenaro. Cincuenta quilómetros chamándose tonto por non ter sido máis explícito coas advertencias a Ricardo. Tras un exhaustivo traballo de entrevistas e documentación, Fernando desconfiaba claramente de Xenaro, un viúvo sesentón en aparencia inofensivo pero que perdera unha filla adolescente a mediados dos anos corenta, precisamente nas mesmas festas en que se producían os asasinatos. Na sesión pirotécnica do día grande, co peirao abarrotado de xente, uns fortes refachos de vento provocaron que as bombas de palenque comezasen a caer entre a multitude e iso orixinou unha avalancha de xente tratando de fuxir da zona perigosa. A filla de Xenaro morreu atrollada e os seus pais nunca se recuperaron do shock. Fernando estaba convencido de que o posterior falecemento da esposa de Xenaro, había agora sete anos, abocara a este a un deterioro síquico que derivou nunha sicopatía asasina como vinganza contra o pobo homicida. Fernando necesitaba un novo intento do criminal co fin de ter probas suficientes para apresalo. Por iso, desde a comisaría coruñesa instigárase secretamente un mes antes ao alcalde de Malpica para que formase unha nova comisión que organizase a festa. Por fin esta se celebrou e chegara o momento da noite principal. Cincuenta quilómetros ansiando adiantar un Renault 8 azul, o mesmo que viu aparcado ó chegar ás inmediacións do edificio onde vivía. Fernando entrou na súa casa, armada a súa man cunha pistola e desarmada a súa firmeza por unha angustia insoportable. - ¡Marta! ¡Marta! Marta xacía no chan do corredor, cunha fenda na cabeza da que apenas manaba sangue. Fernando comprobou rápidamente que estaba inconsciente pero viva. Un floreiro roto no chan facía evidente a forma en que puxeran fóra de combate á súa esposa. Fernando dirixiuse, cego de ira, ao dormitorio da súa filla. - ¡Noooon! ¡Non lle fagas nada á nena, por favor cho pido! Xa dentro da habitación, a súa filla mirábao sen ver desde a cama, os ollos desorbitados polo esganamento cometido cunha corda que aínda envolvía o seu pescozo. - ¡Noooon, a miña nena noooon! ¡A miña nena, nooooon, por favor, Deus meu! Fernando bramou como unha besta e choricou coa tenrura dun neno. Empregou seis segundos en baleirar a súa alma e logo, tan furioso como nunca estivo ninguén, procurou empregar seis balas en encher a súa vida de sentido. Xenaro estaba sentado nunha cadeira da cociña. Abaixado, as cellas arqueadas e os ollos pechados; os seus beizos musitaban palabras inaudibles. Fernando tomou aire, e tras un suspiro arrepiante apuntou resolto a súa pistola á cabeza de Xenaro. Bang, bang, bang, bang, bang, bang. Agora era el o que tiña alzadas as súas cellas, que parecían querer escapar duns ollos cativos nos cascos que apincaraban o chan vermello.