Estaba repasando de cara a esta ultima reflexión antes da pausa (merecida) dos amigos do Quepasanacosta.com neste mes de agosto e deime conta de varias cousas.

A primeira, que a columna numero cen se me pasou e non puden “celebrala” (si algo hai que celebrar por isto) coma era debido.

A segunda foi que con todo o dito, para ben ou para mal, se pode escribir un libro do xeito no que en dous anos e medio (a primeira destas reflexións a fixen un 26 de Xaneiro de 2008) fomos caendo en espiral neste pozo de incertidume e nervios chamado crise, eu en cabeza.

A terceira das cousas das que me dei conta é de que acerto moito mais do que a miña tendencia o hiper-realismo me levaría si todo fose tan ben coma nos quere facer crer. Digo “tan ben” e non tan mal porque a tendencia, unha vez que esta xa todo o mundo alarmado, é a dicirnos que en realidade as cousas non van tan mal e que todo ten arranxo. Isto é certo, si, cando o é. Cando non o é o paro segue a subir, as compras e a confianza dos consumidores cae en picado e os bancos ensinan a súa autentica cara, esa mais propia da usura dos séculos XVI e XVII que do XXI. Cando as cousas van mal desaparecen, primeiro que nada, a solidariedade e a compaixón. Cada quen mira de cotío o seu embigo e como principal prioridade salva o seu cu. Sen máis.

Pola mesma porta que saen estas cualidades entran a envexa e o resentimento. Da envexa, de certa forma de envexa xa falei a semana pasada, pero esta envexa é ben diferente. Se trata de envexar para ocultar certa falta de autoestima. Envexamos a sorte dos demais, as facilidades que a vida, ou os veciños, ou as outras empresas, lle ofrecen o envexado e que a nos se nos negan. O resentimento ven despois, e principalmente se dirixe a todos aqueles que antes nos facían as cousas sinxelas e que agora nolas complican ata o infinito. Os receptores desta xenreira soen ser mais as autoridades publicas, a garda civil que nos multa a nos e non os demais, o concello que nos somerxe en papeis innecesarios e taxas sen moito sentido. O veciño de escaleira que insiste en facer obras a partires das once da noite.

Miro atrás e vexo que eramos diferentes, nin mellores nin peores. E canto máis atrás miro peor. Escoito nunha emisora de radio musical “éxitos dos 70, 80 e 90”. E ademais de obras mestras da musica, escoito alegría. Si, xa sei, son un nostálxico incorrixible pero, que queredes que vos diga, esa é a sensación que me chega. Funky, rock e pop me parecen mais frescos, mais naturais, menos estudados e (non sempre) froito dun golpe de inspiración, mais que dunha atinada estratexia comercial. E doume conta, pola comparación con outra cadea dedicada os “éxitos mais actuais e vixentes” de que non se resiste a comparación. Letras que insultan sistematicamente as mulleres, sons estridentes baseados en caixas de ritmos informáticas. Fágome maior, seguro, pero penso que non estou equivocado.

Dicía alguén, non recordo quen, que “as artes dunha época son reflexo do seu propio tempo”, e tiña moita razón. Un tempo hiperacelerado, de correr por correr, todo xa, todo urxente. Un ritmo que nos consume sen que nos demos conta. Unha velocidade irracional na que o que perde un minuto en reflexionar, en contemplar, é literalmente aplastado pola masa que o secunda. Sen pausa, todo xira, todo transcorre e pararse a mirar significa tempo. E o tempo é ouro.

110 veces parei a mirar, e tede por seguro que mentres me deixen o seguirei facendo. Mirar, pensar e opinar, aínda que non lle guste a todo o mundo. Aínda que non lle guste a ninguén. Nunca foi a miña intención caerlle ben a todo o mundo. Hai quince días, moitos descubriron que me gustan os touros, o animal e o espectáculo. Escoitei e lin de todo, quedei encadrado por moitos no “corralito” dos, cito, “asasinos, bárbaros e irracionais” amantes dunha tradición “trasnoitada e anacrónica”. Vale. Esta ben. Eu podo pensar, por contra, que a inmensa maioría destes mesmos que me chaman iso non acoden nunca a ningunha protesta, cartel en man, contra da vida que levan polos e galiñas nas granxas industriais, ou contra a que sofren os galos loitadores da Canarias. Nunca os vexo encabezar, seguro, protestas a voz en grito diante da sede mais próxima da asociación de cazadores do concello de tal ou cal lugar. Todos, ou a maioría dos que así me definiron comen, sen pudor algún, carne de animais sacrificados sen, nin sequera contar coa oportunidade de defenderse. Afirman, baseándose nos datos de outros que os touros acoden a praza drogados, afeitados e totalmente inválidos. ¿en todas as prazas?, ¿seguro?.

Sen coñecerme de nada, persoas que non saben nada de min opinan sobre a miña humanidade, a miña sensibilidade e, o que me parece directamente esperpéntico, fan comparacións entre o padecemento do animal na praza e as burradas as que someten as mulleres en certas partes do mundo. E isto é o que me fai volver e volver sobre este tema. Porque eu si teño claro a que especie pertenzo e cara onde prefiro volcar os meus esforzos. Prefiro, primeiro, e no que me dea e me quede de vida, defender a raza humana. Para min, os humanos van primeiro. Cada un saiba cal é a súa orde de prioridades.

Aquí remata a cousa polo momento. Agardo poder voltar en setembro, ou cando sexa a seguir dando a vara a quen se preste e a seguir falando de aquilo que son capaz de atisbar cando son quen de pararme un minuto. Cando deixo pasar a cola de persoas que me seguen dicíndome “lento, bárbaro, bocachancla” e demais improperios, deses que destinamos os raros e diferentes que prefiren ler, mirar e pensar na vez de agardar a que llo lean, lles digan que ver e lles ofrezan un pensamento “ad hoc”. Que fácil resulta seguir a moda e subirse ao carro dos “defensores de...”. Dá gusto.

Bo verán a todos.

• José Luis Louzán (louzan[arroba]quepasanacosta.com).