PEDRO FELIPE PAZOS, COIDADOR DA TERRA, DA TRADICIÓN E DA XENTE

Hoxe tivemos que despedir a Pedro Felipe Pazos Liñeiro, un dos bos e xenerosos, defensor da terra, da fala e, moi especialmente, da xente.

Desde o seu profundo coñecemento como enxeñeiro técnico agrícola sempre aclarou dúbidas a calquera veciño ou veciña que tivera unha inquedanza ou non soubera como resolver un problema sobre o agro ou as valoracións das terras. Cunha sabedoría tranquila e humilde, desentrañaba os ás veces procelosos procedementos da xestión do agro. Loitou para que a súa veciñanza non fora expropiada e desposuída das agras de Merexo e foi activo integrante do Sindicato Labrego Galego, co que participou en numerosas tratoradas en defensa dos dereitos dos labradores e contra a precariedade e explotación que sufrían os produtores leiteiros.

Pedro Felipe promoveu a conservación das danzas brancas ou gremiais (a danza das espadas de Quintáns) e participou en grupos de gaitas e pandereteiras como Abaladeiras ou Xaramiños do Corpiño de Muxía. Orgulloso fillo de Pazos de Merexo -o máis recoñecido intérprete do acordeón diatónico da Costa da Morte- encargouse de que os seus fillos, Manuel e Lucía, seguiran o seu exemplo de transmisión e activismo patrimonial e cultural co grupo “Á feira co que temos” no que tocan pandeireta, gaita, acordeón ou tamboril. Lucía, a máis nova, é tamén a nosa máis destacada deportista local, con innumerables trofeos obtidos en competicións estatais e internacionais de Iudo dos que o pai sentía unha xustificada fachenda.

Marchou un home cuxa labor en prol da cultura foi inxente, un gran conservador do noso patrimonio inmaterial, loitador polos dereitos da súa veciñanza de Merexo e ao tempo, como quen o coñecía sabe ben, posuidor dun humor fino e unha retranca nacida do agro mesmo, da terra á que dedicou a súa vida.

Se unha característica hai a salientar en Pedro Felipe Pazos é a súa bonhomía, o respecto que acadou entre toda a veciñanza, que sempre o considerou un home humilde, xusto e xeneroso. Un bo veciño.

A despedilo acudiu unha inxente cantidade de veciños e veciñas para manifestarlle o seu respecto e cubrir de ramos o camposanto. Galeguista convencido, pedira que o seu cadaleito fora cuberto coa estreleira. Foi trasladado a ombros desde o monte de Chorente mentres soaba a Marcha do Antigo Reino de Galiza.

Hoxe falamos desde a pena a dor polo seu prematuro pasamento, mais sabemos que Pedro pode marchar orgulloso, porque deixa unha gran familia, un enorme legado e unha lembranza inesquecible en todos e todas nós.

Desde o BNG de Muxía dedicámoslle os versos do poeta “Din os soños e os paxaros: a morte non é certo” (Uxío Novoneyra). Pedro Felipe Pazos Liñeiro sempre estará entre nós.

• Mercé Barrientos, voceira do BNG de Muxía.