As cartas do Avó Pascasio: Os sangüichitos da malcritud

07:49 08/05/17

Moi querida neta Cristina: Pídoche desculpas por seguir rompendo co Centro Galego de Bos Aires. Son consciente de que tes preocupacións moito máis importantes. Coñézoche ben e sé que estás sufrindo ao ver que o país está desgobernado pola malcritud dun presidente que controla o aparello xudicial. Ao que se afana unha bicicleta méteno varios anos en cana pero si asasinaches ou roubaches un recentemente nado ou torturaste coa picana, tenés o premio de poder saír a pasear tranquilamente polas veredas bonaerenses. É improcedente que a Corte Inxusta lle outorgue a un xenocida o beneficio de computar como dobre o tempo que estivo no cárcere. A pregunta é si aos votantes de Macri axúdalles en algo que saian libres os peores delincuentes da historia arxentina. Bueno, sinceramente, creo que a excarcelación non inflúe no prezo do asado. Os avós estivémoslle dando voltas. Somos da opinión de considerar a don Mauricio como un moi perigoso elemento tóxico. Non é un nabo. Oriéntanlle para que entregue entretenimiento gratuito aos seus votantes que son grandes consumidores de insensatez e resentimento. Hai que telos contentos para que che sigan culpando por perder o emprego. Hai que distraelos para que non reflexionen sobre o que o cambiou levou. Si aumentou a mortalidade infantil e crebaron máis de 1.700 empresas e máis de 500 científicos foron expulsados do CONICET e máis dun millón e medio de persoas caeron na pobreza; será pola mala sorte que teñen algúns. É unha realidade que nos recorda a frase do gran mexicano Ricardo Flores Magón: Nada é tan desalentador como un escravo satisfeito. A cegueira do votante macrista lévanos directamente ao Centro Galego para comprobar que o seu método de actuación é aplicable a diferentes espazos da vida social. En principio, parecería que os emigrantes galegos somos a antítesis da mentalidad jodedora que move a ínchalos de don Mauricio. O galego emigrante é xente de confianza. Cumprimos sempre coa palabra dada e loitamos para levantar un fogar propio. Que pasou para que haxa galegos macristas? A resposta é simple: nós xa fomos. Os sucesores contaxiáronse coa especulación que nos facía ver como uns infelices sen coñecementos económicos. É evidente que a guita na Arxentina faise sen laburar. O mellor exemplo atópano na Macri Famiglia que ten un fillo que é presidente. O aniversario organizado por Moyano foi de auténtica pena. Unhas vinte e pico de persoas, das cales a maioría eran do grupo ñoqui da garda pretoriana e tres señoras descoñecidas morfando sangüichitos nun sillón ao costado esquerdo do interventor. Unha escena propia de funeral aínda que non adecuada para celebrar que a entidade galega máis importante da Arxentina chegaba ás súas 110 anos de vida ininterrumpida. É un exemplo máis da malcritud que votaron nas urnas o 51% dos arxentinos. Entrégase, de forma irregular, o hospital do Centro Galego a un grupo empresarial de escuro pasado (Ribeira Saúde) para encárguense da xestión dos servizos de asistencia médica. Coméntase que a duración da concesión é por 24 anos mediante un pago mensual de seis millóns de pesos. ¡Socorro! ¡É unha gran foda! Despídome. Teño que chegar antes de que Roberto Mouzo Lavandeira comece a lectura comentada da novela Costa do Solpor (O regreso da Illa do Tesouro) de Xosé Mª Lema. Non quero perderme unha soa liña dun gran texto literario onde o autor réndelle homenaxe a Robert L.Stevenson á vez que nos leva na goleta Hispaniola a buscar refuxio nunha baía da nosa fermosa costa occidental. Recibe o agarimo do vello emigrante fonsagradino que espera volvas ter mando para poder reparar o afane no querido Centro Galego de Bos Aires. - Pascasio Fernández Gómez.