Escribo esta historia cun cigarro apoiado solemne no cinceiro. Déixome hipnotizar polo fume que ascende en piruetas malabares cara ao pálido teitume. Aproveito as pausas para botar unha calada gorentosa e percibo o tránsito do fume pola gorxa abaixo, como unha excursión dilatadora dentro de min. Exhalo o fume polo nariz. Atopo a paz interior.

Son xa tan vello que comecei a fumar co vaqueiro de Marlboro atravesando as chairas do Medio Oeste americano e lembro aquela sintonía como a banda sonora da miña adolescencia, xa saben: ti ti tirí tiririririrí. Como non ía fumar? Cunha camisa de cadros, jeans axustados e botas campeiras, fumaba polo asfalto da cidade sentíndome un tipo duro. Daquela os iates chamábanse Fortuna, os grupos de rock Camel, o swing soaba a Winston e todo cheiraba a Ducados. Educáronme para fumar.

E os tempos foron mudando. As Autoridades Sanitarias (sic) advertiron nun principio que o tabaco podía ser nocivo para a saúde. Podía ser. En tanto os médicos dubidaban seguimos fumando. Foi logo que comezaron coas mensaxes nos paquetes de tabaco insistindo nos seus poderes demoníacos que mesmo afectaban á pirola. Un golpe baixo. E aquí estamos, nunha estampa choqueira e surrealista.

Fóra chove. Fago un paseo de inverno pola vila e vexo os mimos do século XXI, as estatuas humanas dos novos tempos. Homes e mulleres fumando nas portas dos bares, limpos e baleiros. Un fato de homes fuman como esfinxes fronte a Ferroatlántica. Semblantes tristes e calados fumando no aparcadoiro do hospital. Un pai de famila que fuma ás beiras dun parque infantil, acovardado, vergoñento, patético. Son replicantes?

O fumador é o novo ionqui dos tempos modernos. Estigmatizado e cheirento, non cabe nos espazos que a sociedade dispón. Un paria sen dereito ao acubillo, castigado a espir a súa miseria diante dos escolares cando baixan do bus. Desprovisto e só. Non o mires. Non lle fales. Non o toques.

Non sei que mundo nos agarda. Tal vez un no que Humphrey Bogart toma Cacaolat por unha palliña, os antros de jazz cheiran a ambientador de pino e o cocido de verza é transxénico. Iso seguro. 

 

(Esquecín dicir que este ano quero deixar esta peste de vicio).

• Serxio Iglesias (serxioiglesias[arroba]quepasanacosta.gal). Decembro 2010.

Ouras historias nómades

• Portugal irmão.
• PLI.
• Abur, Bieito.
• Parabéns, meus amigos.
• Memorias dun neno da costa.
• Chiringos.
• Pulp Fusion.
• A mala educación.
• Fauna da bisbarra 1: o homínido a motor.
• Mohamed.
• Unha historia incómoda.
• T.D.T..
• Comunidades de veciños.
• Galicia Lingüe.
• Carta pechada a Teddy Bautista.
• Mundo salvaxe.
• Declaración de intereses nomadistas.