O 600
- Entón, queres ficar ti co 600?
A resposta a esta pregunta do meu pai non podía ser outra que quería, claro que quería.
Eu xa pronto ía tira-la licenza de conducir e o meu pai ía ter outro coche, o 127 que lle traspasaría o tío de Vigo, así que o 600 ficaría para min e seguiría dentro da familia, como era dende había xa máis dun decenio.
Todo comezara unha tarde da fin dos 60, cando eu tiña tres anos e o meu pai decidira muda-la Montesa polo coche, o primeiro coche. A miña nai estaría embarazada, mais antes de se alista-la miña irmá na familia faríao el.
Aquela tarde, a tía Paquita da botica correu onda min cunha grande axitación:
- Ven, ven axiña, que papá mercou un coche. Está alí, xunto á tafona dos avós. Veno ver!
- É este, é este? ─preguntei impresionado e xa orgulloso do meu pai mercador de coches.
- Non ho! ─Paquita riu─. Como vai ser este? Este é o Finisterre, o autobús que aparca aquí, ó lado da Feira do Gando. O noso é un pouco máis pequeno. Aí o tes.
Si, certamente era máis pequeno, mais seguín igual de impresionado e orgulloso. Mesmo así, pequeno e redondiño como era, semellaba máis un xoguete.
Nunca esquecín o primeiro traxecto, naquel solpor, entre a tafona e a nosa casa, apenas medio quilómetro que se prolongou polo menos un cuarto de hora, coa miña nai a lle suplicar ó meu pai unha e outra vez que fose máis amodo, aínda máis amodo. Ó chegarmos á pontella do Vao, a miña nai case se bota a chorar, coidado Pepe moito coidado sen pecado concibida, eu miraba asombrado, o meu pai respirou fondo... e cruzámo-la súa media ducia escasa de pasos que tiña de longo coma funámbulos por un arame infinito. Mais o redondiño chegou, respiramos outra vez nó-los tres, ou con certeza nó-las catro, ou xa tódolos cinco, e a partir de entón sempre estivemos xuntos.
Axiña aprendín que se chamaba 600 e que a súa cor era gris e non branca como pensaba eu. Había desculpa, eu tiña tres anos.
E que eses números que amosaba eran a súa matrícula. Ó principio non me foi doado descifralos: ─Un seis, a letra “o”, ese do medio non sei, un cinco e outro seis pero este do revés… ─Había desculpa, eu tiña tres anos, e ademais o número “catro” da matrícula, pechado por arriba, pouco se parecía ós catros que nos ensinaban daquela nos cadernos. Mais decontado a aprendín de cor e nunca máis a esquecín: C─60459, o noso 600.
600 D, maleteiro diante, motor atrás, cara a onde abrían aínda as súas dúas portas. Nos que virían despois, os 600 E, xa abrirían ó outro xeito, xa serían menos 600.
E comezamos a viaxar con el: a Noia 11, a Muros 24, a Santiago 46... Con sol e con choiva, baixo o día e baixo as estrelas, no verán e no inverno, co frío e coa calor, á praia e ó monte, ás festas e ós sanatorios, na tristura e na ledicia, o 600 sempre respondía, nuns tempos sen cintos, sen iteúves e sen límites de velocidade.
E de unha roda se picar, do máis natural naquelas estradas, pois non pasaba nada. Para iso tiña a de reposto. Baixabamos e a trocala. Asistencia na estrada? Que era iso?
Os traxectos a Santiago a que meu pai me levaba eran case un ritual. Parabamos xa no Café da Serra, atravesabámo-la Ponte Nafonso, volviamos parar na Terraza de Noia e, despois dos cafés ou dos xeados, xa cunha velocidade de cruceiro de 60, pasabámo-los fitos quilométricos marcados con pedras na vella estrada vixiada por certo veterano andaluz: a 30 quilómetros subindo San Xusto, a 20 sobor de Rois, a 10 por Ames... ata que por fin chegabamos xunto ó garda que nos agardaba sempre no Camiño Novo de Compostela.
Co 600 aprendín que había luces curtas e longas, que os letreiros cun “t” non eran unha letra, mais o aviso dun cruzamento, que en Fontefría, claro é, sempre ía frío e había néboa, e entón tiñamos que tirar do ar quente e, sen pintura nas estradas nin luces antinéboa nos autos, pó-las curtas e mirar ben para os bordos do camiño; aprendín que os cambios de marcha eran para algo máis ca, como eu cría, para o 600 respirar, que cara a Vilagarcía estaba a recta máis longa que nunca vira, que había gatos que non cazaban ratos, que as estrelas facían carros no ceo... Todo iso, e moito máis, aprendín eu co noso 600.
O noso 600, belido, aínda máis belido se puña coas súas flores e enfeites no día da festa do san Cristovo, e despois de don Herminio no Bosque o beicer e a miña nai ficar tranquila xa podiamos desfilar coa caravana cara ó Freixo e voltar.
Como se portaba ben, un día o meu pai regaloulle unha radio, e así, coa súa antena, aínda camiñaba máis farruco el entre os seus compañeiros redondiños e polo medio de dous cabalos e catro latas, Simcas, 124 e 850, Derbis e Vespas e ata dos Chrysler, Mercedes e 1500, Barreiros e Pegasos, Finisterres e Castromil.
E cando o Outes entrou na Liga da Costa, nós, e o 600 connosco, seguímo-lo equipo por tódolos sitios dos domingos de fútbol: Baio, Esteiro, Carnota, Negreira, Corcubión, Noia... Carballo, Buño, Zas… a Fisterra 80... ata que en 1976 ficamos campións e entón tamén o acompañamos deica O Carballiño para xogármo-la promoción á Preferente. Para daquela o noso pequeno auto tiña xa unha idade e coa calor do verán comezou a botar fume pola Nacional. Mais cunha paradiña para descansarmos axiña se recuperou e chegamos para asistirmos á festiva derrota.
Así foi pasando o tempo e, ó muda-la década, o 600 tiña xa achaques a miúdo. Foi entón cando o meu pai me fixo en varias ocasións a pregunta.
- Entón, queres ficar ti co 600?
E a resposta non podía ser outra que claro que quería. El era un máis da casa, non si? Pois logo!
Eu andaría co 600 ata que el puidese e, despois, el seguiría connosco, igual ca un xubilado, mesmo que fose só para de cando en vez cruzármo-la pontella do Vao coma funámbulos e voltarmos para a casa e respirar.
A resposta… foi outra.
- Entón, queres ficar ti co 600?
- Ficar con esta pota vella? Xa che dixen que non. Temos na casa xa cacharros dabondo.
Sempre me arrepentín.
O meu pai vendeuno e despois o 600, quen sempre nos acompañara ás praias e montes, aldeas e cidades, e tamén sempre durmira quentiño nun garaxe, acabou case con certeza nalgún frío e sinistro sitio de despezamento, mesturado na foxa común cunha morea de descoñecidos condenados coma el.
Hoxe xa mudou todo e, no corredor, nin sequera advertímo-lo frío de Fontefría. Mais co tempo, buscando carros no ceo, comprendín por que o meu pai insistía en me preguntar unha e outra vez se quería ficar eu co 600. O noso 600 gris era moito máis ca un cacharro vello. Era parte de nós, o coche familiar daqueles marabillosos anos en que rodamos xuntos, nós nel, el connosco, polas inesgotábeis paisaxes da Galiza, cousa que naquela altura era case que unhas viaxes a outros mundos.
O 600, o que fora o noso coche redondiño, case de xoguete, nunca merecía aquela resposta. Non hai desculpa. Eu non tiña tres anos.
Oxalá puidese volver atrás no tempo. Volver a aqueles días en que meu pai me preguntaba…
- Entón, queres ficar ti co 600?
- Quero. Claro que quero.
- Xosé Carlos Gz Anhón (Publicado orixinalmente na revista Terra de Outes, n.º 56, outubro-decembro de 2021)
