Vento
Levo toda a tarde ordeando a biblioteca, incorporando os novos tomos que trouxen da Coruña; fichalos, primeiro, no caderno de papel que teño para elo, e logo, no programa de Excel do portátil. Non tiña pensado saír da casa, máis ca nada, por non gastar. Un, que non está para gastos, douse conta de que, sempre que sae da casa, remata gastando. Gastando saliva con indixentes mentáis que aseguran que a terra é plana, ou que na Rusia comunista vivíase mellor que agora; gastando euros en whisky e flocos de millo; gastando enerxía ao pensar que a xente pode cambiar. A vida, é un gasto. Ademáis desto, na rúa leva ventando todo o día, e a min non me gusta nada o vento. Non me gusta o vento porque as posibilidades de que unha tella me fenda a testa increméntensa de forma considerable, e porque - dunha maneira ou doutra - sempre remato despeinado.
- Pues hazte una colita.
- Yo no me dejé el pelo largo para llevarlo atado, señora.
Penso no necesario que é o vento nesta semana na que os frutais xa teñen os seus regalos a medio formar. As árbores precisan do vento para que lles tire a metade da froita, agora que non está formada de todo. Isto beneficia á outra metade supervivinte, posto que vaise a criar con máis fundamento e dozura. Mentres poño unha camisa, lembro a J. S. - veciño coñecedor dos ritmos naturais - . J. S., cando eu era neno, cultivaba a leira que posuía ao carón da nosa casa. Imaxino que este xeito de cribado frutal forma parte do proceso da selección natural. De non ter falecido, cruzaría o xardín e achegaríame á finca de José, como outras veces, para que me sacara de dúbidas.
Ao final, remato de vestirme ás oito e media da tarde, e saio a rúa movido por unha forza rara coa que xa teño lidiado outras veces, ou dito doutra maneira, acabo saíndo a rúa sen saber a que saio, isto é sen motivo, pero con certa urxencia inexplicable. Ao saír nestas condicións - sen fundamento - vagabundeo ata o casino e, unha vez nel, coa melena revolta, o peito frío, e un pi siniestro no máis profundo do oído, póñome a reler as novas que xa lin esta mañá - esta vez máis por enriba e sen prestarlle atención - no mesmo xornal e dende a mesma cadeira. Nel, o de Coldo, o de Ábalos, o de Cerdán, o de Sánchez en definitiva , e o da reconchaputamadre que os pareu a todos. O único novedoso que dixo a prensa nas últimas semanas é que un tal Oliete dará o pregón das fiestas da Xunqueira. Así as cousas.
Nestos días de aire en movemento e susto, cando as árbores axitadas dinnos nomes que non coñecemos no seu idioma de mar inquedo e ameaza, a un gustaríalle estar estirado no sofá cama, vendo unha película boa das boas que ten Clint Eastwood (“ Cazador blanco, corazón negro”, por exemplo) mentres o pescocozo da moza descansa na parte interior do codo que a rodea, quedando así a súa cabeza, e todo o aroma a champú do seu cabelo, uns centímetros por debaixo do queixo. Pero resulta que esa moza que tivemos non se sabe onde está, e os filmes de Eastwood non interesan - nin os de ningún outro - sen moza a quen arrecenderlle o pelo.
Toda a cultura cinematográfica que posúo, hai que recoñecelo, aprendina baixo a tutela da miña moza moderna e fodedora da rúa Juan Flórez entre daiquiris, Whiston, magnuns de Ramón Bilbao, e outras cousas. Detéñome no bar. Xa de volta, na casa, preparo algo de cear e, cando está listo, como un pouco e non o remato por abandoarme na calma azul do remendado chester de pel marrón que teño no escritorio para comenzar a ler o último libro de Juan Cruz - que merquei en Mestura hai uns días e que aínda permanece na bolsa.