Una tarde al lado de Frank Lampard
Dous anos e medio logo de deixar atrás a canteira do Deportivo da Coruña, Angeliño Esmorís compartiu banquiño co lendario centrocampista inglés na súa primeira citación co persoal senior do Manchester City.
O mércores non foi un día máis en Silván, unha diminuta parroquia situada no interior do municipio de Coristanco. Alí creceu José Anxo Esmorís Tasende, “Angeliño” para o mundo futbolístico coruñés, “Potro” para os seus amigos máis próximos e todo un enigma fonético para os comentaristas da televisión inglesa, que desde a chegada do mozo lateral zurdo á disciplina do Manchester City en 2012 deron paso a unha metamorfose constante do apelativo do potente defensor galego. Con todo, “Anyelino” -un dos seus diversos nomes británicos-, aos seus 17 anos, xa non é un máis para Manuel Pellegrini.
Convocado polo técnico chileno para o encontro da 14ª xornada de Premier League ante o Sunderland, Angeliño logrou dar o penúltimo paso dun plan trazado con determinación. I é que nun persoal onde dous internacionais como Clichy e Kolarov sortéanse o flanco esquerdo da zaga, o miúdo futbolista coristanqués chamou á porta do primeiro equipo citizen apenas cinco anos logo de chegar co Deportivo da Coruña no torneo de Brunete, un inagotable escaparate de talento onde a predilección dalgúns clubs pola potencia física parece gañar a batalla temporalmente á imaxinación.
Apadrinado no conxunto sub-21 dos sky-blues por Patrick Vieira, o debut de Angeliño na máxima competición inglesa non parece afastado, un premio extra á sía cita do mércores, na que compartiu banquiño cun clásico do fútbol como Frank Lampard. Curiosamente, o londinense tamén foi un caso particular de precocidad. O seu bautismo na Premier chegou co West Ham en xaneiro de 1996, un ano antes do nacemento do xogador coruñés e tamén con 17 anos no seu carné de identidade.
Criado nas Escolas Luís Calvo Sanz de Carballo, Angeliño sempre foi un paso por diante. I é que no lugar onde o mito do exjugador do Deportivo José Luís Vara permanece vivo, a paixón pola canteira tamén deixou un oco para outro vello coñecido dos anos do Súper Dépor. Agustín Elduayen, que viviu desde a portería a transformación dos herculinos baixo a batuta de Arsenio Iglesias, adestrou ao lateral do conxunto mancuniano nos seus inicios, e detallou a Riazor.org a súa evolución: “Era un fenómeno. Sendo prebenxamín xa xogaba cos que lle levaban un ano máis. Era un lateral pequeno, pero con muchísima chegada”.
Integrante dunha estupenda fornada da que saíron xogadores como Santi Canedo -agora no Atlético de Madrid tras un paso pola canteira deportivista-, Miguel Loureiro -agora no Xuvenil A de o Celta- ou Manu Nogueira -no Xuvenil A de José Ramón-, Angeliño progresou da mesma forma que entendía o xogo na súa infancia: con rapidez e buscando a liña de fondo. A súa habilidade para marcar goles tamén chamou a atención de Elduayen: “En ocasións había que pedirlle que fixese o pase fácil aos seus compañeiros. El dicíame que por cada tanto que anotaba o seu avó dáballe un euro. Entón, de broma, díxenlle que por cada asistencia que dese eu dáballe dúas”.
Agora, plenamente asentado nas Illas Británicas, o que foi compañeiro de xeración de Alberto Leira e Quique Fornos, entre outros, busca seguir o ronsel do malagueño José Anxo Pozo, que debutó en liga precisamente no Stadium of Light. Incluído no once ideal da pasada UEFA Youth League e seguido de cerca por Txiki Begiristain, o de Silván xa se asoma ao muro da élite. Con fame. Con paciencia. Sen medo.
- Artigo de Pablo Varela para Riazor.org.