A historia non se repite, fai rimas
O Monte Pindo rima coas Fragas do Eume. É unha rima consoante imperceptible para o ollo desmemoriado. Ao igual que Corcoesto rima con Roșia Montană. Apenas é unha cuestión de cronoloxía.
Como cada verán, ardeu o monte, e un espazo natural protexido a protexer ardeu, ou máis ben ardérono. No Pindo non só é que arderan o monte noso, extinguiran especies endémicas ou danaran complexos arqueolóxicos. No Pindo queimaron vivo un xigante mitolóxico, que deu acubillo nas súas entrañas a bos e xenerosos durante anos de inhumanidade non tan afastados no tempo, e queimaron soños... A cooperativa Raíña Lupa leva anos a soñar un proxecto de agricultura ecolóxica vencellado a esta terra, que ía ser visitado neste mes por Enxeñería Sen Fronteiras e un técnico de Honduras para trocar coñecementos, ate que unha lingua de lume se meteu polo medio. A asociación Monte Pindo Parque Natural leva anos a soñar cunha administración protectora que non chega. Etcétera.
E agora voltan as pantasmas da incerteza. Os medios de extinción, militarización e propaganda xa comeron os orzamentos de prevención, restauración e investigación. Amoréanse os sospeitosos no salón mais non está Sherlock Holmes. Os intereses económicos detrás do atentado ecolóxico fican outra vez impunes mentres a figura de protección ambiental arde nalgún despacho lonxe da Costa da Morte. Goberno e oposición cumpren o seu rol independentemente da cor política. Aínda así, doe escoitar dun Presidente que o Monte Pindo non é parque natural nin o será, e resulta obsceno que un ex-conselleiro do Medio Rural -agora ocupado en labores de persecución ideolóxica- saia a escena para culpar á poboación rural galega da situación. Deberiamos dimitir e exiliarnos nas cidades? Debemos actuar como unha comunidade viva, e ocupar o lugar que deixa a inacción institucional.
O sábado pasado acudimos ao roteiro reivindicativo “do negro ao verde”, un brutal exercicio de optimismo no que medio milleiro de persoas avanzou a lombos do monte baixo as primeiras chuvias do outono, unha expedición das que anticipan as grandes migracións. Buscabamos a esperanza nos rostros da xente e nos brotes da herba, que agromaban entre as cinzas, mais non é doado transitar en positivo entre os restos mortais dun cadáver tan recente. El, que aínda cheira a borralla; e segue a perder retallos de terra e pedra, pola escorrencia e a termoclastia; quedando nos negros osos, de pau.
- Roberto Rouget ([email protected]).
Novas relacionadas
Máis artigos de Roberto Rouget
Máis información
Fonte
- Redacción de QPC ([email protected]).