Tarxeta de Nadal (ou christmas que é máis cool)
Aqueles que desprecian a relixión con insultos dan lástima.
Os que a defenden coa razón, lembran a un neno tonto e resabiado.
Lástima que a única
mensaxe que resta daquel home cuxo nacemento celebraba o de todos os homes sexa unha interesada mercantilización da
fe e da
existencia. Dúas cousas tan cercanas…
Se o fillo do Deus xudeo nos ensina algo, sería algo así como que a
salvación está nas mans e no peito de cadaquén.
Tamén dos seus amigos, nos que se ha de
crer, sen condicións.
Hoxe, do home apenas queda un oco vacío, unha vida sen forma disposta a ser enchida a golpe de consumo. Un ser para quen o divino trocou nunha cousa detestable, antiga e reaccionaria.
Pero segue a crer na salvación, só que agora virá da man dun deus chamado economía; e nun tempo chamado futuro do que falan uns sacerdotes chamados expertos.
E de todo iso renega.
É curioso constatar como o sentimento do divino se atopa cerca dunha mezcla de terror e nostalxia.
O divino atrae e posúe un valor incomparable, pero no mesmo intre todo se fai moi perigoso para este mundo claro e profano onde a humanidade ten montado o seu dominio privilexiado.
Xa non hai memoria dos ‘seres supremos’ e o noso marchitamento existencial non ten moi boa relación cos comezos, coas fontes, cos principios. Co familiar. Co que non eleximos. Co animal. Coas pedras e coas árbores.
É dicir, co nacemento e coa morte.
Pero celebramos. Sen saber que nin por que.
Alguén se lembra do discípulo amado? Pescador de oficio, fillo de Zebedeo e irmán de Santiago?
O señor Xesús chamábao “Fillo do trono”.
Epitheios recostouse sobre o seu peito na última cea.
Eu tamén gustaría de ser un pescador, retozar no mar,
lonxe de terra firme e dos amargos recordos.
- Javier Turnes (javiturnes[arroba]quepasanacosta.gal)
Escarpaduras anteriores
Novas relacionadas