venres. 08.11.2024
El tiempo

O mes de xuño en Bos Aires

O mes de xuño en Bos Aires

Agora que os anos van pasando é cando doña Macrigaita empeza a entender que lle debe todo aos pais galegos que se viñeron para a capital arxentina a camiñar por carreiros descoñecidos. Na mocidade parecíalle que eran dous aburridos que andaban sempre cos recordos da aldea. Recentemente onte interesouse por saber algo da división parroquial de Galicia. Coincide con Angela Davis que expresa nunha entrevista que “todo está gardado na memoria, refuxio da vida e da historia”. Cría que os recordos dos pais eran simples lamentacións e case non os escoitaba. Soamente recorda algúns refranes que repetían ao principio de cada mes para trasladarse sentimentalmente alén do mar.

En xuño falaban das herbas e as sardiñas de San Juan. As súas caras alegrábanse, rían moito, eles que eran serios e pouco amigos de andar con chistes lixeiros. A nai afirmaba que era unha pena que as “meigas” non puidesen emigrar. É evidente que ter unha “meiga” propia é o mellor para gozar de saúde física e espiritual. En Bos Aires arranxan todo con pastillas. En xuño, si chovía en Galicia, estropeábase o viño e o centeo non crecía xa que desde tempo inmemorial cúmprese o devandito de que “a auga de San Xoán leva ou viño e tolle ou pan”. Mentres os pais añoraban as sardiñas asadas, ela se entristecía ao pensar nun novo aniversario da tráxica morte do gran Carlos Gardel en Medellín.

Vaise a achegar a Santa Rosa de Lima. Quere encargar unha misa en recordo dos seus pais e si pode ser, o mesmo 24 que foi cando naceu San Juan Bautista. Pediralle ao cura que lle deixe intervir cunha lectura ou pregaria para agradecer o esforzo dunha nai e un pai que sempre estiveron ao seu lado para guiala pola senda da honestidade. Quere pedirlles que a perdoen por votar a Macri. Na misa non o pode facer, estaría entreverando. Claro que, se cadra, conségueo si fala co ex párroco de Illa Maciel, o inmigrante Francisco Olveira Fuster. As súas amigas vana a criticar: Estás tola, ti? Non sabés que o pai Paco anda cos do “Grupo de Curas en Opción Polos Pobres”? Non te deixes levar polos que no canto de relixión fálanche de liberación!

Doña Macrigaita séguelle dando voltas ao triste afundimento do hospital do Centro Galego. Aínda que leva meses sen aparecer pola esquina de Belgrano e Pasco, grazas ao seu eficaz terapia matera con “Abuelita”, non se esquece que o interventor Moyano conseguiu o obxectivo de pechar unha mutual fundada en 1907. O hospital é agora un centro sanitario máis do coñecido “Grupo Olmos”. Os representantes das agrupacións se autoproclaman coma se fosen os vencedores dunha competencia deportiva. A verdade, é sorprendente. Dicho unha socia que estreou o servizo de Maternidade e que sempre apoiou a Macri, Lemus e Stanley. É certo que son media boluda, quizais por iso cústame entender que sexa motivo de aplauso a cesión do patrimonio social a unha empresa privada do sector médico-asistencial. Tampouco entendo que os empregados sigan cada semana coa Olla Popular e as protestas por despedimentos e salarios debidos. Quizais o exceso de mate estéame afectando a visión. Aquelas sombras que cobren o edificio do Centro Galego son, en realidade, fermosos raios de sol que indican aos asociados o camiño máis recto para acceder ao paraíso celestial.

Outros artigos dende Lonxe de Montevideo

Máis artigos