O enterro do polbo

09:08 10/03/14

Para nós, os fisterráns, prácticamente xa rematou o Entroido. Fai anos, aínda nos quedaba un último festeiro sábado para pasear o polbo, troulear, ir vestido de autoridade ou de plañideira detrás del e enterrar ao exquisito molusco, caracterizado para a ocasión de calquer público persoeiro que estivera de moda ese ano. Moi importante era respostar as letanías como “Polbiño de Mar de Fóra, ou Polbiño a feira” co consabido salmo de “Ai que justiño! porque a retranca fisterrana daba paso ese día a carallada erótico festiva, e a fúnebre manifestación, que seguía a tan preciado cefalópodo, escoitaba os cinco misterios picantes que xogaban cas palabras ata convertirse en auténticas ironías linguistícas como mesmamente o I Misterio, no que o oficiante, vestido lóxicamente para a ocasión máis de bispo que de cura, dicía moi serio e moi solemne: I Misterio: “O Polbo entra na nasa”, para de seguido entonar un sacrosanto: “Canto máis se mete dentro / menos lle gusta sair / e ata queda sin alento/ e non pode resistir” ao que, a comitiva carnavaleira, vestida de riguroso loito, xunto ás diferentes comparsas que o seguían respostaban con increible pero perfecta sincronización: “ Dalle Neptuno un bo polbiño/ e nos diremos, Ai que gustiño!!

Resultará curioso e quizáis algo esaxerado, pero o día no que en Fisterra oficiábamos o funeral e o posterior enterro do, aclamado polo cura como, : “Havitador dos coveiros” “ Placer das profundidades”, “ Fuxitivo do truel” ou “ Xefe dos mazazos”, os fisterráns parecíamos vivir unha especie de catarsis carnavaleira, e ainda hoxe non entendo moi ben o porqué de que todo o mundo estivera enterado, perfectísimamente, do que debía contestar, cantando en cada momento da cirimonia, como se se tratara dunha misa de requiem.
Non sei cantos anos hai que se deixou de organizar este desaparecido pero ainda recordado acontecemento, pero podo xurar, como xa teño xurado algunha vez, pola exuberante Micaela de Buño, que se ten feito en tempos nos que tíñamos que apretarnos o cinturón, perdón o cinto, non vaia ser que algún me tire das orellas (e non das de frade precisamente) por semellante erro semántico.

Naqueles anos de finais dos oitenta e primeiriños dos noventa tamén estabamos sumerxidos nunha crisis, pero esta parecía non afectar o noso humor porque a pesar de ter os petos medio valdeiros, víamolos como medio cheos, e iso dábanos a suficiente enerxia para saír a rúas de esmorga ou para preparar comparsas e queimar polbos a pesar de que estiveramos no paro, endebedados ata o pescozo e cos bancos co grifo da liquidez pechado a cal e canto, igualiño que agora.

Nembargantes, nos tempos de hoxendía, a recesión na que estamos sumerxidos dende fai anos, nos que parece que vivimos un recorte global, semella que afecta ata as mesmísimas estalactitas da nosa ilusión, ou ata os invisibles cimentos da nosa alegría.

Non me estraña, basta abrir a primeira páxina do xornal ou ver os titulares dos noticieiros para que a un lle caia o alma aos pes, pero, afortunadamente non é así. Ainda hai moitos que resisten. Son por exemplo os que, neste último Entroido, resistiron na trincheira da risa e da imaxinación e os que contaxiaron aos demáis as gañas de dicir que “para o ano” hai que facer algo.

Agardemos que sexa verdade, e que no próximo entroido, a pesar desta pesadísima crisis que semella ata ter a culpa de que chovera tanto, volvamos en Fisterra, a ver as comparsas de sempre detrás do polbo repetindo “ Ai que justiño”.

Estou seguro de que así será, e de que a pesar dos “tixoirazos”, haberá suficiente imaxinación para que esto non decaiga, ainda que haxa que facer como eu últimamente que tamén fago os meus recortes e poño pichos de mortadela ao tempo que digo aos clientes que son de xamón disfrazado.