A xalleira Lucía Antelo nun fiordo Hoxe, nesta sección na que miramos á 6ª comarca costeira, a diáspora, imos ben ao norte, para coñecer a unha xalleira moi espelida. Xa sabedes, se queredes contarnos como é a vosa a vida por aí adiante, podedes contactar con nós en [email protected].   Lu no Vigeland xunto a unha das estatuas máis coñecidas Sinnatagen

• QPC: Como te chamas?

Son Lucía Antelo Amigo. Lu, Luchipí :)  

• QPC: De onde es?

Son de Santa Cataliña, Santa Comba.  

• QPC: Onde vives agora?

Vivo en Oslo, capital de Noruega. E sí, vai frío.  

• QPC: Por que motivo te trasladaches aí?

Mudeime a Noruega un pouco por casualidade, non era un destino prefixado. Quería marchar dunha España que non ofrecía oportunidades laborais. Xuntas a precariedade laboral coas ganas de querer ver mundo e coa miña predilección por Escandinavia, xorde unha oportunidade en Noruega, e aquí acabei. E non me arrepinto. Pese algunha dificultade, aprendín moito desto de ir polo mundo adiante. Seguín o exemplo de moitos outros, entre eles, meus pais.  

• QPC: Canto tempo fai que te mudaches?

Pois xa van case 5 anos!  

• QPC: En que traballas?

Eu son pedagoga e educadora social. Traballo nunha escola infantil e estou procurando novas posibilidades.  

• QPC: Que é o que máis botas de menos da Costa da Morte? Tes morriña?

A vida de emigrante conleva moitos momentos de soidade, de sentirse perdido. Manterse en contacto coa túa xente, pero tamén intentar integrarse na cultura que te acolle, é fundamental para “seguir”. O que máis boto de menos é a familia, os amigos, os veciños que entran sen chamar. Boto de menos o panadeiro na porta, a comida en xeral, as festas! Boto de menos que non se precise un motivo para xuntarse, a nosa espontaneidade, o noso humor.  

• QPC: Manteste ao día da actualidade costeira? Como?

Leo QPC e boto un ollo ós periódicos por internet. Tamén temos na casa o canal internacional da TVE. E bueno, meu pai e amigos tamén son vos informantes!  

• QPC: Cantas veces ao ano viaxas a casa?

Dúas, no nadal e no verán. Ás veces faise moi complicado chegar, así que fago un chamamento para a apertura de máis conexións aéreas, ou vóos directos, xa postos!  

• QPC: Que tal embaixador es da túa terra? Canta xente tes traído de aí a visita a Costa? A canta lle tes falado dos nosos recunchos?

Falo con moito orgullo da miña terra. Os noruegueses viaxan moito a España pero, principalmente, ó sur ou ás illas. España gusta moito aquí. Así que cando sae o tema, recalco que son do noroeste, que tamén existe! O norte é un destino cada vez máis coñecido por eles, gracias sobre todo ó Camiño de Santiago (do que hai unha asociación). A miña parella é de aquí e viaxamos xuntos sempre que se pode. Está namorado das praias, da comida, da vida na aldea, da xente e do galego!  

• QPC: Que diferencias máis grandes atopas entre o teu novo lugar de residencia e a Costa da Morte?

A xente aquí é máis reservada. Non é fácil facer amizades, leva o seu tempo coñecelos. Agora ben, son moi respetuosos e amables. O ritmo de vida é moi distinto: o día comeza e acaba moi cedo. No traballo, as relacións son máis distendidas entre xefe e traballores. Os soldos son altos, pero a vida é carísima!  

• QPC: Que cousas importaría para a Costa da Morte e que cousas levarías de aquí para aí? (vale gastronomía, asuntos sociais, éticos, paisaxísticos…).

Para aquí traería á miña xente. Vir de visita non debería ser tan complicado! A nosa cultura en xeral. Exportaría o seu modelo laboral, as axudas sociais, tales coma a baixa por maternidade/paternidade de un ano ou a universidade gratuíta.  

• QPC: Cóntasnos algunhas anécdotas que che aconteceron por aí?

Aprender o idioma é unha “anécdota” en si: o noruegués ten moitas variantes, o que complica a súa aprendizaxe. Eu que xa me cría cun nivel bastante aceptable, teño moitos problemas para entender a alguén que non sexa da área de Oslo. Viaxar uns kilómetros fóra supón que me estean a “falar noutro idioma”. A palidez que mostras preocupa ós teus cando te ven. E que aquí as horas de luz son poucas. Para suplir a súa carencia temos que tomar suplementos vitamínicos durante os meses que teñen “r”. Ou sexa, case todos! PD: precisamos persianas.  

• QPC: Atopácheste con algún veciño costeiro máis? Xúntaste con galegos ou costeiros habitualmente?

Non coñezo a ningún galego aquí e a verdade é que o boto en falta. Compartir o noso fóra das nosas fronteiras sería unha inxección de enerxía. Fago outro chamamento por se algún hai...  

• QPC: Volverás á túa terra? Cando?

Non o sei... Podo saudar? Saúdo a todos os que me apoiástedes un día e o seguides facendo. Saúdo ós que seguides estando. Vémonos pronto, mijiños! Saúde e rumba a rachar!  

Veciñ@s polo mundo

• Un deportivista zaense na neve.
• Do Fútbol da Costa ás praias de Barcelona.
• De Santa Comba a NYC: “Cando lles amoso fotos da terra aos neoiorquinos o primeiro que me preguntan é que fago alí”.

Novas relacionadas

• 2 das 5 peñas deportivistas máis antigas son de Bergantiños:
• 20 peñas farán branquiazul a Costa da Morte.

Fonte

• Redacción de QPC ([email protected]).