Eu son do Club Balonmán Xallas

11:46 06/04/17

Afeccionados do CB Xallas a pasada fin de semana tifando en Fontenla Esta pasada fin de semana o pavillón de Fontenla vibrou como nunca co balonmán. Un deporte que enganchou a moita xente, entre elas a Ángela, unha nova siareira do club verde. Así conta a súa experiencia despois de vivir en primeira persoa o que foi capaz de armar a familia xalleira.

Eu son do Club Balonmán Xallas

Supoño que cando unha leva toda unha vida ligada dunha ou outra forma ao deporte, practicándoo, seguíndoo, sentíndoo.. cre sabelo todo sobre el e xa nada lle sorprende ou ata o que é peor, xa é moi moi moi difícil que lle emocione. Ao longo da miña adolescencia tiven a sorte de formar parte de dous clubs de baloncesto (deporte que amo profundamente). Crecín entre vestiarios, viaxes, vitorias, derrotas, campionatos, torneos, balóns, conos, rifas, ánimos, adestramentos, partidos, risas, choros... e todo iso converteume na persoa que son. Os meus adestradores foron unha especie de pais, as miñas compañeiras de irmás, e realmente sentín sempre que tiña dúas familias: a xenética e a deportiva. Aprendín moitas cousas do deporte; de feito creo que a intensidade que me define como persoa débolla a el. Cando amo, amo con todas as miñas forzas, cando odio, odio ata a morte, cando choro, fágoo ata perder a respiración, cando río, sempre é a gargallada limpa ata que me acaba doendo o estómago coma se estivéseme dando un cólico, cando estudo, é sempre para sacar un 10 (si é que non hai un 11) cando traballo, é para lograr a perfección. Cando compito, fágoo sempre deixándome a pel. Debido a varias lesións tiven que deixar o baloncesto (moito antes do que nunca quixese e imaxinado) pero souben desde o primeiro momento que aínda que non fóra xa como xogadora seguiría sendo toda a miña vida unha DEPORTISTA. Fun socia de varios equipos de fútbol, baloncesto, fútbol sala... e ao coñecer ao meu actual parella penetreime no mundo do balonmán. Grazas a el hei ter a oportunidade de asistir e ata colaborar en multitude de eventos de moi distinta índole: partidos de categorías de base, asobal, liga feminina e competicións europeas, copa do rei e da raíña... Pero non só gocei das competicións de clubs, tamén teño a sorte e o pracer de asistir a varios campionatos de España de seleccións territoriais, e ata a partidos clasificatorios para o Europeo da selección nacional feminina xuvenil e absoluta. Non quero aburrirvos coas miñas experiencias deportivas... pero creo que é importante que saibades a que dediquei gran parte da miña vida, ao DEPORTE, para que entendades o que agora mesmo me dispoño a contarvos e que entre outras cousas moveume a escribir estas liñas. Por certo... a ESCRITURA outra das miñas paixóns que tantos anos deixei apartada e da que agora me vexo obrigada a botar man para poder sacar algo que levo aí dentro desde este fin de semana. Empezaba o mes de marzo do ano 2017, Bruno (o meu noivo) coméntame que do 31 de marzo ao 2 de abril ía haber que botar unha man a un club de balonmán dun pobo de Santa Comba, o Xallas chámase. Non me sorprende ter que pasar outro fin de semana nun pavillón porque nos últimos anos e máis desde que vivo con Bruno é como pasamos o 90, por non dicir 95%, do noso tempo libre. Pero si que pregunto un tanto estrañada que que pasa ese fin de semana en Santa Comba. A miña sorpresa vén cando Bruno dime que o equipo infantil feminino do Xallas clasificouse para a fase de ascenso á división de honor de devandita categoría e que a fase a organiza e acolle o CB XALLAS. Supoño que estaredes todos preguntándovos o mesmo que me preguntei eu cando oín a Bruno dicirme que me ía a pasar tres días coas súas dúas noites nun pobo duns 10.000 habitantes por... UNHA COMPETICIÓN DE BALONMÁN INFANTIL FEMININA! O primeiro que me veu á cabeza foi: a División de Honor Infantil Feminina... iso existe ?, o segundo foi pero que hai que organizar para unha fase de ascenso dunhas nenas duns 12 anos que xogan unha liga provincial sen repercusión algunha ? Fun entón unha tarde con Bruno moi intrigada a ver que pasaba en Santa Comba e a coñecer á xente dese club. O que alí me atopei deixoume sen palabras. Aquela xente estaba montando un evento que non tiña nada que envidar a calquera dos múltiples acontecementos deportivos de seleccións nacionais que como antes contábavos presenciei en multitude de ocasións ao longo da miña vida. Aquelas persoas estaban organizando unha fase de ascenso dunha categoría infantil feminina con detalles como: acreditaciones para os deportistas, organización, autoridades e prensa (si é que houbo prensa) lonas que engalanaban o pabellón, photocall, vinilos publicitarios móbiles, equipo de son profesional con speaker, carteis e trípticos para publicitar o evento, automóbil con megafonía que anunciaba o acontecemento polas rúas do pobo, camisetas conmemorativas do evento. Supoño que a estas alturas estaredes todos ojipláticos. Eu simplemente permanecín calada, observando a toda esa xente falar destas cuestións e inmediatamente algo me chamou a atención, o brillo especial que había nos ollos de todos e cada un deles, ese brillo da ilusión, do amor incondicional polo que fas, ese brillo que tantos anos levaba sen ver en ninguén, ese brillo cativoume desde o primeiro minuto. A tarde do mércores, logo da presentación do evento ante os medios de comunicación (si é que houbo presentación aos medios de comunicación así como recepción oficial aos equipos participantes no concello, equipos participantes recordemos de categoría INFANTIL FEMININA) fomos a un bar que esta xente adoita frecuentar e onde se reúnen habitualmente para falar de temas que incumben ao club. Alí tiven a oportunidade de coñecelos un poquito máis. Eran un grupo numeroso no que era imposible distinguir quen era o presidente, quen formaba parte da xunta directiva, quen era adestrador, quen era seguidor ou afeccionado, quen eran pais de xogadores, quen eran xogadores, quen eran amigos de xogadores, quen eran traballadores do concello de Santa Comba (que tamén os había naquelas reunións) . Eles eran simplemente unha piña, unha pequena gran familia. Esa noite volvín para casa cunha sensación rara Bruno estivera colaborando con eles desde facía xa uns meses e eu digamos que non estaba moi de acordo en que investise tanto tempo en pasar tardes en Santa Comba no canto de estar comigo. Hei de confesar que varias veces invitoume a ir con el pero eu declinaba unha e outra vez as súas proposicións que pinto eu en Santa Comba? que vou facer eu alí? que se nos perdeu a nós en Santa Comba e no CB XALLAS?. Agora volvía en coche á unha da mañá logo de coñecer a esa xente cun sentimento de arrepentimiento e ata de culpabilidade e convencida absolutamente de que me perdeu moito neses meses por non querer ir con Bruno a Santa Comba. Ao día seguinte levanteime coa obrigación moral de botar unha man no que puidese a aquela xente que coñecera non facía nin 8 horas e que por suposto non mo pediu, pero é que agora non facía falta que ninguén me pedise nada, nin sequera Bruno, agora era eu a que quería volver ver a esas persoas, a que necesitaba volver sentarme con eles e que me contaxiasen esa emoción, esas ganas de sentir, esas ganas de vivir, esa forza, esa ilusión como fixeran a noite anterior. Era raro, moi raro, nunca vira antes a aquela xente, nunca había ir ao pabellón de Fontenla, nunca acudira a un partido dalgún dos equipos do club e con todo algo dentro de min dicíame que eu xa era do XALLAS. E chegou o gran día. Cando o venres a primeira hora da tarde entrei naquel pavillón non mo podía crer. Ou me confundín de sitio ou estaba soñando ou algo raro pasaba, pero aquel pavillón non era o que eu vira o mércores por primeira vez. O que estes amigos (así os considero xa que non pasou nin unha semana desde que mos presentaron) fixeran nuns días (xente que por suposto teñen os seus traballos, as súas familias, as súas casas, as súas obrigacións, as súas preocupacións) era absolutamente ESPECTACULAR. Empezaron a chegar os primeiros equipos participantes, as primeiras nenas. Vin as súas caras de sorpresa cando lles colgaron as acreditaciones de deportistas (aposto a que o 99% delas senón o 100% xamais viran unha diante) e entón busquei rapidamente coa mirada aos organizadores de todo aquilo que por suposto xa levaban moitas horas alí dando o callo (algúns sen durmir en toda a noite cos últimos preparativos) e o que vin foi algo marabilloso. A xente do Xallas recibía a aquelas pequenas cun agarimo, un trato, un respecto, unha delicadeza que xamais vira antes en ningún sitio. Elas eran as verdadeiras protagonistas, si as nenas infantís e non as autoridades, os patrocinadores, os medios, alí todo se fixo por e para elas. E chegou o primeiro partido e a primeira presentación. Cando vin como aquelas nenas saían ao campo con aquela música, aquel ritual ultimado ata o detalle, aquel speaker presentándoas coma se fosen xogadoras da selección nacional, non puiden evitar sentir envexa, a min nunca me presentaron así en ningún dos miles de partidos que xoguei ao longo da miña carreira deportiva (e cheguei a xogar na segunda categoría absoluta do baloncesto feminino). Pero o mellor aínda estaba por chegar.

As chicas do Bm Xallas coa Tartaruga Ninja Xallín Segundo partido da primeira xornada e debuta o XALLAS. As rapazas saen á pista coa súa mascota (XALLÍN, si é que tamén teñen mascota) e entón prodúcese o milagre. A todas e cada unha das persoas que estaban no pabellón (entre as que me inclúo) empézanselles a humedecer os ollos, ese brillo, esa ilusión, esa emoción, ese sentimento inunda todo o pabellón e crea unha atmosfera que non se pode explicar con palabras. Aquilo había que vivilo e eles vivírono, vaia si o viviron. O son dos bombos, trompetas, panderetas e demais artilugios era ensordecedor. Atisbo ao presidente bufanda en man dirixindo os cánticos, si, este presidente non está na zona reservada a autoridades con traxe e gravata e tomando canapés no descanso, este presidente está na grada deixándose a garganta animando ás súas nenas INFANTÍS. Subo a mirada e vexo a unha das organizadoras tocando a trompeta cunha man e coa outra movendo o carrito do seu bebé (Laurita chámase que por suposto aos seus 6 meses xa é do XALLAS). Xa nada podía sorprenderme, iso cría eu, pero estaba equivocada. Miro agora a un grupito de homes, deses que teñen sempre na boca a típica frase de "os homes non choran", deses homes fortes, toscos, rudos e polas súas fazulas comezan a deslizarse tímidamente unhas bágoas que non intentan esconder. Están chorando, si están chorando. O primeiro partido sáldase con vitoria do XALLAS e a euforia desátase. Aquela xente saltaba coma se tocoulles o bote do euromillón. As nenas abrazábanse aos seus adestradores, ao seu presidente, aos membros da xunta directiva, aos seus compañeiros de club, aos seus pais. Todos permanecían aí no medio da pista, abrazados, e daba a sensación de que así poderían seguir toda a vida, non querían separarse, nunca, sempre xuntos. Sei que soa algo típico pero una das grandes verdades do deporte é que aínda que é moi importante saber gañar moito máis importante é saber perder. É nas derrotas onde se fan os equipos e onde se ve a grandeza dun xogador. Pois ben, cando pensei que pouco máis podían ensinarme en Santa Comba, volven sorprenderme. Segunda e terceira xornada da fase de ascenso e o CB Xallas perde os dous partidos. Con que me atopo esta vez... Pois me atopo con xente que cando o seu equipo vai perdendo de 8 goles a falta de tres minutos para que acabe o partido e unha das súas xogadoras marca, celébrano coma se ese tanto lles deu o campionato do mundo. Atópome cun adestrador que cando ve que varias das súas xogadoras comezan a chorar de impotencia na pista, pide un tempo morto e ponse a bailar con elas, si a bailar, non era momento de correcciones técnicas, iso non importaba, a el non lle importaba xa gañar ou perder, a el importábanlle as súas nenas, non soportaba velas tristes e ata que as fixo rir non parou e vaia si conseguiuno. Atópome con rapaces de 20 anos que cando o árbitro pita o final do partido baixan correndo á pista con bágoas nos ollos a abrazar ás súas pequenas compañeiras. Atópome cunhas persoas que na cerimonia de entrega se desgañitan coreando o nome de todos e cada un dos equipos participantes. Atópome cunha xente marabillosa que fixeron que este fin de semana sexa un dos máis especiais da miña vida. Creo que todo isto que vos contei pódevos permitir facervos unha idea de que é o CB XALLAS. De todos os xeitos invítovos a que pasedes por Santa Comba e sintades cos vosos propios corazóns o DEPORTE CON MAIÚSCULAS. Si algo teño claro é que cando me volvan a facer a famosa pregunta "e ti ti de que equipo es?" responderei máis segura e orgullosa que nunca: eu son do CB XALLAS. Grazas por terme dado unha lección de vida. Grazas por devolverme a ilusión. Grazas por facerme ver que estaba equivocada e que en algures do mundo, en Santa Comba, aínda existe xente que traballa por e para o deporte, sen esperar nada a cambio e que o fai con paixón, forza, garra, corazón. Grazas por haberme deixado pasar convosco uns días marabillosos e inesquecibles. Grazas por todo. MOITAS GRAZAS.