As liñas vermellas

Firmas QPC

As liñas vermellas

09:44 13/07/12

Está a cousa jodida. Arden as redes estes días polas decisións tomadas a instancias de Europa (perdón, por orde executiva de Merkel) polo suposto goberno español.

En realidade, o mércores quedou claro xa que Rajoy e compañía non pintan un carallo e que na realidade efectiva a política económica en España a dirixen dende Bruselas e Berlín, con moi pouco acerto polo visto onte na bolsa onde, a pesares das barbaridades lexisladas (suba do IVE, baixa das cotizacions dos parados, reformas electorais encubertas, etc) o “parke” dixo adeus a una nova cota e caiu sen medida. Así que, para que?

De todas las tonterías decididas e aprobadas a golpe de decreto e maioría absoluta polo PP unha me solivianta especialmente. O goberno decidía baixar do 60 o 50% a base de cotización sobre a que calcular o que lle corresponde a un parado cobrar o mes despois de cesar no seu posto de traballo. O peor non é esto. O Peor pasa pola frase do presidente no congreso que dixo “animando así a los prestatarios a buscar con mas interés un nuevo empleo”. Busca ti un, lle diría.

E tampouco esto foi o peor.

Andrea Fabra, unha parlamentaria do PP, era “cachada” en pleno éxtase fascista berrando “Que se jodan” en pleno debate sobre esta baixada na cotización dos parados. Así de claro e evidente é todo.

Existen dúas liñas vermellas nesto da relación entre administrados e administrador. A dos administrados pasa por non abrirlle a cabeza ao administrador cada vez que o fai mal, ou rouba, ou se equivoca provocando unha desfeita. No caso do administrador, a liña vermella está situada a altura da dignididade do administrado.

Andrea Fabra, valenciana, que con ese apelido xa leva a penitencia, debería dimitir. E a razón de pedir que dimita non é outra que a de non darme a min ou a calquera, un motivo máis que lexítimo para cruzar a miña liña vermella. Eu non quero cruzala, os miles de mineiros que acudiron a Madrid nunha marcha de pura dignidade tampouco, nin os funcionarios que quedan sen paga de navidade nin complementos salariais, nin os xubilados que pagan as medicinas, nin todos os que imos comprar mais caras todalas cousas pola suba do IVE. Ninguén queremos cruzar a nosa liña, ir onde a señora deputada e abrirlle a cabeza dunha ostia…

Pero nolo están poñendo moi difícil para non facelo.

O PP, un partido do que, co libro de historia na man, teño dito que é ultra-fascista, herdeiro directo dos golpista do 36, sectario, elitista e falso, antidemocrático por definición e estructura e certamente prescindible, amosou este mercores unha característica mais propia dos carteles dictatoriais. A prepotencia do mandatario, que non só castiga aos seus “súbditos” senón que, ademais, se mofa do seu sufrimento.

Dimisión e convocatoria de eleccions. É o único que se pode pedir que teña sentido. O demais é hipócrita.