"Foulas Anacaradas"

15:14 18/09/10

As foulas anacaradas que ciscallaba a roda da lancha ao cortar a auga no seu encadeado avance íanse abrindo a ambos os dous lados da proa e salpicaban as amuras que rielaban con miriadas de centellas radiantes de sol, mesmo a lancha semellaba ter un mascarón dourado. A vela, chea de nordés, empurraba o bote proa o solpor que xa se albiscaba na boca da ría. Os boureles da rede do xeito descolgaban polas tapas da regala nun desordenado orden, listos para ser arriados a voz de mando do patrón Juan Pardavila; Patrón que con unha man firme, termaba do leme, mentres a outra sostiña a vella Agulla de Marear que ía dentro dunha pequena caixa de madeira ; agulla que xa antes fora do seu pai, e antes do seu avó, e aínda antes que do seu avó… sabe Deus de quen fora xa!. Ao seu lado o rapaz do barco, Juan González, alcumado o cangallón por mor da súa gran e desmadexada estatura, amarraba pieiros na relinga da pedreira baixo a atenta mirada do Mestre. Mentres, o resto tripulantes, o abrigo da nordestada, na tilla, descansaban ate o momento do lance. O ronsel de augas mortas que ía deixando a lancha na súa popa, desfacíase e desaparecía pronto borrado pola marexada, e alí onde remataba a estela podíase entrever a vela de outra lancha que tamén ia para o mar facendo a mesma ruta. Quedaba aínda un bo anaco de mar até chegar a Ximiela, e a empopada era boa. Nese momento un dos mariñeiros asomou a súa cachola pola escotilla e pensou… - Habemos de remar ben para vir de volta para terra!

Pero o certo foi que nunca volveron. O sábado 16 de decembro de 1935 perdíase en augas da boca de Muros a lancha xeiteira “San José” e con ela a totalidade dos seus seis tripulantes . O “Tres hermanos”, que ía preto da súa popa no momento do afundimento, tentou rescata os malpocadiños , pero xa nada puido facer. Días despois os corpos sen vida de Juan Pardavila e o rapaz Juan Gonzalez, aparecían sobre as areas da praia da Area Maior.