sábado. 10.05.2025
El tiempo
11:56
18/11/10

Hoxe: A porta (Camariñas, 1.944)

Hoxe: A porta (Camariñas, 1.944)
No oitavo día, mentres o xoven traxinaba na cociña, o sol penetraba tímidamente polo amplio ventanal do salón e se reflexaba nos ollos da nai, que apuntaban ó diario, aberto de par en par na mesa central.

DÍA 1

Nai, hoxe comezo este diario para ensinarcho cando volvas desa estúpida viaxe que che deu por facer. Si, sei que á tía Antonia lle deu un ataque de algo. Pero non era o mellor momento de marchar, nai. Fúcheste tan á présa que esqueciches os lentes. Mellor, porque así volverás antes. Onte foi o primeiro día en que quedei só e xa houbo novidades: escoitáronse voces tras a porta do salonciño escuro. Do salón non, nai, do salonciño. Ese que non ten ventás. Onde me encerrabas de pequeno cando era malo. Hai anos que non entro aí. Dende que se fendeu a madeira do chan e vin dúas ratas saíndo dunha greta.

DÍA 2

Hoxe volvín escoitar voces. E berros. Tras a porta do salonciño escuro. E non poden ser reais. Porque estou só na casa. Saín ao pobo pero non lle dixen a ninguén o dos sons. Noto que me miran mal. Ódianme e eu ódioos. Só sorríanme porque ía ao teu lado, nai. Pero sei que se puidesen, me matarían.

DÍA 3

Golpes, nai, tamén golpes na porta do salonciño escuro. Moitos golpes. Toda a noite. Pareime enfronte un intre pero non entrei. Séguense escoitando berros pero cada vez máis débiles. Poida que sexa a miña cabeza a que estea inventando eses sons, porque non hai outros na casa, nai, desde a túa marcha. Xa ninguén acende a radio. Non cantaruxea ningunha voz ao colgar a roupa no tendal. Xa non resoa o meu nome antes da cea. Nin os teus insultos, nai. Nin sequera os azoutes de cando me sorprendías facendo cousas sucias. Nada se escoita. Só a porta que se move ao son dos golpes. Que deben ser imaxinacións da miña mente. Porque non estou ben, nai, recoñézoo. Atópome estraño no espello. Ás veces estou horas mirándome por se puidese ver ao que está dentro de min. Hai alguén, nai.

DÍA 4

Xa non saio de casa, nai. Só estou pendente da porta do salonciño. Está pechada con chave e non me atrevo a abrila. Hai ruídos dentro pero agora non hai voces. Soan pequenos chíos que son como perdigonazos ao silencio do caserón. Críspanme. Sobre todo pola noite, porque hai tempo que non durmo. Teño medo e síntome moi só. Non foi o mellor momento para que che foses, nai. Eu non estou ben e non podo quitar da miña cabeza os sons do salonciño escuro.

DÍA 5

Non cho vas a crer, nai. Saíron vermes por debaixo da porta do salonciño escuro. Eran feos e enormes, pero estiven falando con eles porque non teño a ninguén máis na casa con quen conversar.

DÍA 6

Nai, hoxe entrarei no cuarto escuro. Xa vin no espello ao que está ocupándome. E sei que se non abro a porta do salonciño acabará conmigo. Case non hai ruídos e teño que darme présa. Díxenllo tamén aos vermes, que seguen entrando e saíndo do cuarto en silencio.

DÍA 7

Onte estiven dentro, nai. Non foi agradable. Non. Había ratas asquerosas e vermes cheirentos saíndo do chan. Comendo o teu corpo, nai. Tamén o debiches esquecer ao irte. Pero non che preocupes. Rescatei a tempo teus ollos. Téñoos nun caixón e desde mañá poderán ler o noso diario, nai.
  • Ángel M. Moar (ammmoar[arroba]quepasanacosta.gal)

Relatos anteriores

Fonte

  • Redacción de QPC ( info@quepasanacosta.galEste enderezo de correo-e está protexido contra spam bots, necesitas ter o Javascript activado para podelo ver ).

Comentarios