Hoxe: A primeira (Cee, 1970)

Firmas QPC Cee

09:48 31/03/11

Encarna era a muller máis feliz do mundo. Alí estaba o seu filliño da alma, todo guapo co seu traxe de almirante esperando a que se iniciase a cerimonia. Escoitara varios comentarios dalgunhas das persoas que abarrotaban a igrexa acerca do lucida que era a indumentaria do seu Toñito. E a verdade é que destacaba do resto de acompañantes, a maioría con roupa de mariñeiría, moi apañadiña pero sen a prestancia que outorgaban os galóns.

Si, era a nai máis feliz do mundo. Ou case. Porque logo de desterrar da súa cabeza a preocupación pola leve mancha que un donuts lle deixou no pantalón ao seu fillo (e mira que lle insistiu en que non se quitase o pixama ata acabar de almorzar), agora asaltáballe unha nova angustia. Toñito era un bo rapaz pero bastante despistado, polo que Encarna temía que chegado o momento lle caese a súa primeira hostia. Alí, diante de todo o mundo, podería ser bastante embarazoso.

Respirou profundamente, convencéndose a si mesma de que non pasaría nada malo e se aprestou a gozar do ritual. Pero si que pasou algo. E precisamente o que ela prognosticara. Toñito (que desastre!) esquecera a alianza e, como non podía ser doutra forma, efectivamente caeulle a primeira hostia da súa xa case esposa.