Hoxe: Consolo (Corcubión, 1952)

Firmas QPC Corcubión

21:00 22/06/11

Só hai unha cousa que podería consolarme.

Aquí sentada teño o mundo diante de min pero non son capaz de ver máis aló das bágoas que non cesaron de alagar os meus ollos desde hai días. Imaxino que estarán chiando os xílgaros, bisbando as lagartixas, sacando sons do vento os arboredos nunha sinfonía punteada polo cricrí dos grilos. Pero xa non hai máis son na miña mente que o resoar das túas palabras, unha e outra vez, como balas de canón que furan o meu espírito: "Síntoo, Lucía, coñecín a outra".

Só hai unha cousa que podería consolarme.

Aquí arriba estou máis cerca do sol, e non vexo como podería apagarse nun minuto agora que está inmenso iluminando o universo e máis aló. Así vía eu o noso amor, pero o teu extinguiuse nun instante; non era o sol que imaxinaba, só un foco cegador dunha película barata que estabas rodando á miña costa. ¿Foi para ti unha comedia, Miguel? ¿Foi unha comedia de enredos ou un sainete con inxenua incluída? A boca fala, pero só os ollos din: iso razoábame sempre o meu pai, pero eu aferrábame ás caricias que desde os teus beizos me envolvían en forma de versos que me facían chorar de ledicia e de promesas de amor eterno que só poden facerse aos vinte anos; non quixen escoitar aos teus ollos, que hai tempo se estaban despedindo con miradas esquivas e brillo impostado, tan falso como a túa paixón, seguramente máis reflexo dun desafogo que dun sentimento.

Só hai unha cousa que podería consolarme.

Aquí, ao bordo do precipicio, penso en como deter este choro abafador, infinito, que me está rachando a alma en anaquiños. Os farrapos de angustia en que convertiches o meu ánimo non soportarían verte con outra, quizáis unha nova vítima dun Tenorio trileiro á que estarás declarándote co teu habitual candor tal que un papagaio do amor.

Só hai unha cousa que podería consolarme.

Voar. Desde nena soñei con asucar o aire, espantando estorniños e planando sobre os outeiros; retar ao vento a unha carreira, descubrir os segredos tras as tapias, gozar desde arriba da paisaxe verde cos lunares vermellos das aldeas. Só desde o ceo podería verte sen derrubarme, ata che saudaría gozosa sen deixar de voar. Só así. Por iso agora collerei carreiriña e tirareime ao baleiro axitando os brazos. E entón voarei. Viva ou morta, pero voarei.