Monte Pindo
Teño o inmenso pracer de espertar moitas mañás contemplando o Monte Pindo. Desfruto admirando como a cada hora do día ten unha cor diferente, semella un monte mutante. Cambia de cor, pero segundo incida a luz nel, tamén cambia a forma e a textura. Coido que é unha obra da natureza única, unha construción pétrea de tal calibre que non é moi común no noso país. Como non é a miña intención facer unha descrición nen un panexírico do Monte Pindo, vou parar aquí. Só quedo deixar clara a miña condición de entusiasta dese emblema da bisbarra.
Non entendo as razóns para non declarar o Monte Pindo como Parque Natural. Non acabo de comprender por que non se dota da máxima proteción e por que non se fomenta con investimentos esa paraxe. As administracións estanse a especializar en actuar sen sentido común e defraudando ao cidadán de a pé.
Tampouco entendo a actuación dos desalmados de turno atentando contra o patrimonio. As pintadas aparecidas no que foi no seu día o Castelo, o cumio do monte, son unha vergoña. Son tamén un termómetro de cómo está a sociedade. Un colectivo que en pleno século XXI sigue botando as lavadoras ao río, maltratando animais, botando entullos no monte, e facendo todo tipo de tropelías que definen aos cabestros que realizan estas actividades.
Nen quero analizar, nen quero facer un post con xeito. Este vai sen xeito, coma o meu blog, porque só quero deixar claro que me doe constatar o pouco aprezo que lle temos a todo aquelo que convirte o lugar no que vivimos nun sitio tan especial. Monte Pindo, me does. Coma me doen os ríos, as touzas, as carballeiras, as Praia, o mar… Algún día a natureza nos porá no noso sitio e daquela nos preguntaremos por que.
- Fran Hermida ([email protected]).
Novas relacionadas
- Atacan con pintura a excomuñón de Penafiel no corazón do Monte Pindo.
- Fotodenuncia: Pintadas no Monte Pindo.
- Artigo de Mario Maceiras, secretario da Asociación Monte Pindo Parque Natural: Berro seco na defensa do Monte Pindo.
Máis información
- senxeito.eu, o blog de Fran Hermida.
Entrevistas con Fran Hermida
- 10 preguntas con Fran Hermida, o camello do humor da Costa da Morte: 10 anos percorrendo o país arrincando gargalladas.
- "Eu son pelexón e rebelde e polo tanto toca reconstruirme".
- Da radio municipal de Corcubión á tele.
Outros artigos Sen xeito
- O Estado demitido.
- Caudillos.
- Ogallá me tapen a boca.
- Hai un ano.
- Outra campaña da Xunta.
- Cerimonia da confusión.
- O galego sae caro.
- Mundo Pendular.
- Casi un 10% de vergoña.
- Carta ao alcalde de Corcubión.
- Cousas que pasan desapercibidas.
- Falta de valentía.
- Folga Xeral.
- Touros.
- Prexuizos.
- Polígonos.
- Foro Costa da Morte.
- Ocos.
- Unha de crise.
- Golpe do mar.
- Viaxe no tempo.
- Batalliñas.
Fonte
- Redacción de QPC ([email protected]).