O "Confesionario" do señor Antón

Firmas QPC Muxía

14:15 26/02/11

Esta semana non vos vou a falar de naufraxios nin de grandes traxedias acontecidas no medio de enormes temporais. Esta semana vou dedicar unha pequena lembranza ao señor Antón da Laxiña. Un vello mariñeiro que deixou máis da metade da súa vida nas augas de Terranova e o que se sobrou de vida fora do mar, empregouno en lembrar aqueles anos de mariñeiro na pesca do bacallau nos Grandes Bancos.

---------------------------------------

O Señor Antón da Laxiña foi mariñeiro durante case toda a súa vida. Nos seus derradeiros anos, xa xubilado, adoitaba pasar os seráns, cando facía bo, sentado nun banco de pedra que estaba pegado na parede do alboio da súa casa. A aquel banco el soia chamarlle "Ó Confesionario" e tiña ben boa razón de haberlle posto aquel nome, pois todos cantos veciños da aldea que pasaban preto de alí, paraban sempre uns intres a charlar co vello e el preocupábase polas pequenas cuítas que aflixían os seus conveciños.

- Que tal che vai a xovenca, Luís?
- Vai vella Antón, cada vez da menos leite, non sei que ei facer con ela.
- Non te preocupes home, a vaca pona no carro que se non serve para dar leite...para ir á herba aínda ben vale. E ao leite bótalle auga, que os pescos da vila non entenden e halles de saber igual a gloria bendita.
- Pois mirado así, si que tes razón. Bos días señor Antón.
- Bos días leves, Luisiño.

Sempre tiña remedio para todo, tanto fose para a vaca do Luís, como para as mans da Aurora que se queixaba de que lle doian de tanto legón e tanto fouciño.

- Auroriña, miña alfaia. Se queres non estar mais doente das túas mans tes que mexarlle nelas todas as mañás hasta que se che curtan. Que tes as mans tan finas que asemellas unha "señorita" desas que non teñen callos nas mans pero si noutro sitio máis abaixo. Nos aló en Terranova faciámolo a cotío e mira aínda que mans teño.
- Ai Antón! Que cousas dis home, iso é unha porcallada.
- Faime caso oh! Que sabe mais o Diaño por vello que por Diaño.

Porcallada, si que era!, pero Aurora á mañá seguinte, no cuberto , fixo ó que lle aconsellara o vello, e ben que lle foi!. Eu cada vez que ia a aldea, como me quedaba de paso para a casa de miña sogra, tamén pasaba polo "Confesionario".

- Leliño noso! Cada vez ves menos pola aldea, dicíame sempre como primeiro saúdo.
- Xa ben vostede sabe que non podo señor Antón, que o mar déixame pouco temp para todo.
- Boh! Os pescos sempre fostes un pouco toleiróns e lacazáns. Quéixaste de que non che deixa tempo o mar e se hai unha vela de vento xa quedades en terra amarrados polos cornos. Se tiveras que andar o bacallau como andei eu por mais de corenta e cinco anos, ias saber ti o que é ter falta de tempo. Eu viña a casa só co tempo xusto de deixar preñada a miña Loliña e marchar de novo para o mar.

Cando se cansaba de meterse comigo, comezaba a contarme as súas historias do mar.

- Eu tiña que haber morto no mar, Leliño! Logo de tantos temporais e golpes de mar, nunca pensei finar de vello e menos na cama.
- Unha vez, -seguiame a contar- Na altura da Illas Azores, cando iamos de Vigo para os grandes bancos de Terranova, colleunos un temporal de oeste!...Estivemos trinta e dous días á capa, de tal maneira, que en vez de ir avante, viñemos empurrados polo vento e a corrente de volta para España. Xa se vía Fisterra, e todos pensabamos que iamos a bater na costa, cando quedou calma.
- Pero Señor Antón, iso é imposible!
- Vasme dicir ti a min que non. Acaso estabas ti a bordo?

Eu, ante argumentos de tanto peso...calaba e seguía escoitando, que sempre fun mellor escoitador que falador.

- "Bueno" señor Antón, voume que teño que facer un recado en cas a sogra.
- Vai lo meu fillo, saúda a Lela da miña parte e ti vai para o mar , can! Que os pescos en terra nada máis que sabedes estar na taberna.

Durante moitos anos "O Confesionario" foi parada obrigatoria para min na aldea. Cada vez escoitaba sempre unha historia nova dos beizos do vello mariñeiro. Co tempo os seus ollos fóronse apagando a causa dunhas cataratas das que nunca quixo operarse, pero a súa lingua continuaba ben áxil, e a súa retranca tan fresca como a primeira hora.

Un día o chegar do mar, a miña muller díxome que ao señor Antón déralle a enfermidade esa tarde e que estaba pronto a morrer. Fun á aldea, a súa casa a despedirme daquel home que loitaba na cama polos seus últimos alentos de vida. Achegueime a el, collino da man e cando escoitou a miña voz, díxome...

- Ai! Leliño noso, nunca pensei morrer na cama de vello. Lévame para o mar contigo Leliño, que non quero finar como un covarde!

Esa noite entregou a súa Alma a Deus noso Señor o señor Antón da Laxiña, e eu dou fe de que non o fixo como un covarde, aínda que finase de vello e na cama...