O Peña Negra, o meu naufraxio

Firmas QPC Muros

09:00 09/07/11

Cada quince días, entre outras cousas, cóntovos historias de naufraxios acontecidos na nosa costa. Pero hoxe vouvos a relatar “o meu naufraxio” que aínda que foi un naufraxio “pequeniño” e incruento, sufrino no meu pelexo e cóntovolo de primeira man.

Na primavera do ano 1981 navegaba eu embarcado de contramestre nun arrastreiro con base en Muros nomeado Peña Negra. O barco era como a maioría da flota de arrastre de Muros naqueles anos, un vello cascallo de pau con moitos anos de mar no seu lombo. Faenábamos á altura de Cabo Corrubedo, nunha zona chamada Mar De Navallas. O tempo era de Nordeste floxiño con un pouco de mareira de vento. O sexa un día de tantos en esta costa.

Acabábamos de recoller o lance e estabamos navegando un pouco para buscar a largada que o patrón desexaba , cando sube o motorista con xesto desencaixado e ostensiblemente nervioso.

- "Qué lle pasa señor Ricardo, que mesmo parece haber visto unha ánima doutro mundo?". Pregunteille eu a ver o seu estado.
- "Temos unha vía de auga", balbuciu mentres corría para o puente para avisar ao patrón.

Logo todo sucedeu con moita celeridade. Comprobamos que as bombas de achique non daban abasto a achicar toda a cantidade de auga e que o barco anegábase rapidamente. O patrón dou a sinal de alarma pola telefonía aos outros barcos que se atopaban nas proximidades e mandou arriar unha balsa polo costado de sotavento. E de salientar que todos estábamos moi tranquilos a pesar da situación, porque as condicións meteorolóxicas non eran moi malas e ademais todos tiñamos unha confianza cega nas decisións do noso patrón.

O motor principal quedou inutilizado aos poucos minutos, pois o nivel da auga chegoulle a algunha parte vital. Pero o motor auxiliar situado a maior altura continuaba achicando coa súa potente bomba, iso dábanos uns minutos de marxe para a chegada da axuda. Na lonxanía xa se divisaba a silueta do “María Auxiliadora” (ese era o nome máis adecuado no momento para o barco que nos ía salvar) que tamén era un arrastreiro de Muros, o cal se aprestou a socorrernos. O patrón o ver que se achegaba a axuda ordenou que toda a tripulación embarcase na balsa e pediunos a ao motorista e a min si queriamos quedar con el a bordo mentres o motor auxiliar seguise achicando. Nin o Señor Ricardo nin eu dubidamos un só instante, continuariamos a bordo co patrón até que el crese convinte.

O María Auxiliadora arribou ao noso carón en poucos minutos e recolleu aos náufragos da balsa. Nós os tres, démoslle un remolque ao Auxiliadora coa esperanza de poder ser atoados ata algunha praia antes de que o barco afundise. E así fomos uns poucos minutos até que o motor auxiliar finou tamén. O señor Ricardo e mais eu fomos ao compartimento de máquinas e comprobamos que o nivel da auga subira moito en poucos minutos. Comunicámosllo ao patrón e el dou a orde de picar o remolque e de abandonar o buque.

Coa machada de contra incendios cortei o remolque mentres o patrón comunicábase co María Auxiliadora para que acoderase a nós para recollernos. Non foi doado o abandono, pois a marexada e o vento aumentaran dende o principio do incidente e a manobra de acoderar facíase imposible. O único que podía facer o patrón do Auxiliadora era tratar de arrimar a súa popa ao noso costado para, aproveitando a anqueada do mar tratar de saltar de un barco a outro.

Para o patrón e para min, que eramos mozos, non representaba moita dificultade o salto, pero o Señor Ricardo, próximo xa a súa xubilación, tiña medo non ser capaz de facelo. O patrón colleuno por unha man e mirándolle para os ollos díxolle:
– "Non che vou soltar, pase o que pase non che soltarei".

Eu agarreino pola outra man e así collidos os tres pola man esperamos á anqueada propicia para saltar e collidos da man “aterramos” na cuberta do Auxiliadora.

Non pasaron cinco minutos entre o abandono do Peña Negra e o seu afundimento. Foise colando de popa pouco a pouco até que no último intre puxo a súa proa ao sol para de seguido desaparecer tragado pola augas.

Quen máis, quen menos de nós tiña a faciana desencaixada e todos tratábamos de conter as bagoas, algún non o logrou e choraba desconsoadamente. Un deles era o noso patrón, o cal apoiado na regala do Auxiliadora, contemplaba as augas onde só facía un intre desaparecera o Peña Negra. Acababa de facerse á idea de que perdera o seu barco!

O Peña Negra repousa a media milla do Rosa Náutica, outro arrastreiro de Muros que afundira uns anos antes o ser colidido por un Gransoleiro.

O patrón poucos meses despois mercou outro barco.

O señor Ricardo xubilouse e nunca mais volveu ao mar.

Eu non tardei unha semana en volver a embarcarme de novo.