Pesimismo Vs Optimismo

Firmas QPC

09:30 16/09/11

O gran José Saramago dicia que “os únicos interesados en cambiar o mundo son os pesimistas porque os optimistas están encantados co que hai”. Coma sempre, ó longo dos seus máis de 80 anos unha enorme frase dunha mente privilexiada que nos deixou cando mais precisamos desa claridade de ideas.

Eu aquí e agora me declaro pesimista. Pesimista da última hora, mesmo. Creo que non facía moita falla dicilo pero para min significa máis do que parece. Porque o meu pesimismo non é un estado de ánimo a secas, unha pura postura, unha simulación. Me declaro pesimista da raza humana, dos seus desexos e anhelos pero tamén dos seus defectos cobardes e carencias. Somos o que merecemos ser pero, ademais, admitimos que o somos.

Queremos respostas. Aquí e agora queremos saber a que carallo vimos e para que estamos. Sen xogos de mans, sen trucos de maxia. Así, a queimaroupa. Queremos saber se teremos un futuro e queremos decidir sobre ese futuro porque, senón, preferimos non seguir xogando o xogo do que máis corre e peor se defende no patio. Queremos ser libres, de obra e pensamento, e neste mesmo contexto queremos ser tidos en conta, non como masa. Queremos ser individuos para algo máis que a declaración da renda “das persoas físicas”.

Queremos saber por que e como, quen e de que xeito. Queremos unha razon para vivir, para suspirar, para loitar. Para erguernos cada mañá e seguir adiante por algo mais que a pura sensación de vivir e respirar. Queremos ambicións colectivas e individuais. Queremos sentir, amar, preferir, decidir. Queremos bendecir e ser bendecidos. E queremos perder e gañar. Pero sen trampas. Basta xa de xogar con cartas marcadas. Basta.

Unha xeración extraordinaria de profesionais, filosófos, pensadores, científicos e líderes vai xa ao garete por falla de estímulos reais. Non sabemos se viviremos para contalo, pero si sabemos o que contaremos. “Fillo, eu vin morrer a democracia, e non souben que facer para savarlle a vida”.

En que estabamos pensando? Como puidemos ser tan estúpidos?. É que acaso non sabiamos o que pasaría? Non sabiamos o que podía suceder? Por que, simplemente, non fixemos caso aos sinais?.

Queremos, eu quero, saber como, cando e porque. Con quen e ata onde. Cales van ser os motivos, cales os estímulos e os porques de todos e cada un dos pasos que se dean. Por aburrida e triste que sexa a explicación. Non se trata, nunca se tratou nin de canto nin de cales. É simplemente como e onde, quen e por que. E para que.

Por que. Si merece a pena sabelo neste país e agora eu quero sabelo. Acaso non merecemos máis do que nos dan? Acaso non o temos gañado? Calquera análise parece banal diante do que se aveciña, do que vai rematar por pasar. A altura da miseria e cada vez maior e incluso no paraíso do futuro imposible hai cousas que rematan por chegar. A Costa da Morte, esa pura ensoñación de Alicia, ese mito da caberna de Platón, esa rexión distante do moi moi lonxano de Peter Pan. Mesmo aquí chegará a miseria. E será un río imparable de preguntas sen resposta, de bocas que alimentar sen pan.

Será un día e aí diremos... que levanten a man os que se consideren pesimistas. E non quedara ninguén para levantala.

Estas son as catro verdades sobre as que asentamos a nosa vida. Que non vivimos en democracia (nunca o fixemos), que non somos libres, que non somos todos iguais e que en ningún caso temos dereito nin a sanidade nin a educación. E eu si podo demostrar o que digo. A Constitución non.