Soprar e sorber, non pode ser
A min tocábame pasar aquela semana que duraba o intercambio coa familia Thomé. Na casa da familia Thomé vivían a nai, o pai e dúas fillas. Durante os meses previos á nosa viaxe transfronteriza, e como era costume naqueles casos, a pequena das Thomé, Claire, e máis eu viñamos escribíndonos, ou “carteándonos”, como soíamos dicir; si, falo de escribir cartas, esa tarefa que abandonamos hai tempo por formas máis inmediatas e menos formais de comunicación… se cadra máis efectivas?… non estou segura, desde logo antes quedábannos para conservar aqueles anacos de papel como lembranzas impedecederas.
Grazas a aquelas cartas xa sabía algo das cousas que atoparía ao chegar ao meu destino. Cousas sobre a casa, da familia, costumes, afeccións, hábitos alimenticios e de lecer, gostos varios en xeral, e os plans inmediatos previstos para os primeiros días de convivencia.
Así, grazas a aquelas epístolas, puiden saber que na primeira noite da nosa chegada estaba previsto que acudiramos a unha "disco" moi de moda, que o domingo xantaría con nós a avoa na casa familiar e despois iríamos visitar unhas importantes covas.
Mais o que non se pode anticipar nas cartas, por máis extensas que estas sexan, son os sentimentos e as sensacións que nos invadirán ao chegar aos novos lugares e coñecer ás novas persoas, nin as emocións coas que iremos afrontando as situacións.
Por exemplo, as cartas non podían anticipar que unha vez rematou a recepción no instituto, descubriría con curiosidade que se estaban celebrando eleccións, isto serviume de pé para romper un incómodo silencio e iniciar unha conversa no coche familiar, tentando averiguar se eran eleccións presidenciais ou locais,... dixéronme que eran rexionais, que mañá tiñan que votar, e souben por primeira vez, e causoume extrañeza, que en Francia hai un sistema de votación de dúas voltas. Tamén un pouco despois, asaltoume a sorpresa cando escoitei por primera vez a alguén dicir, que, poidendo, non pensaba votar ao día seguinte; era a irmá da miña compañeira que podía participar nas eleccións por primeira vez, pero non sabía a quen votar e prefería non facelo.
Tampouco podían anticiparme as cartas, que ao coñecer á avoa das Thomé ao día seguinte do noso paso pola "disco", despois dunha pouco descansada noite, o que pensaría por un momento sería “carambas, ata a avoa fala francés” para abraiarme e rirme eu mesma do meu pensamento apenas un segundo despois. Durante o xantar, aquela muller de ben avanzada idade e de moi baixa estatura, discutía coa neta maior, mentras dábamos conta da fonte de patacas con nata "au gratin” e algunha carne ao forno que non lembro. A muller estaba visibelmente afectada, o meu dominio do francés non era o bastante bo para ser quen se seguer a conversa compreta, só alcancei entender algunhas verbas soltas, ás que lles din este sentido compreto: “pero se non votas, ao final, deixaremos que gañe o Front National,...” e rematou, moi baixiño, con algo que si entendín perfectamente “...deixaremos que volvan” a tristura e o abatemento eran os sentimentos que estaban presentes nas verbas daquela muller.
O día seguinte, cando toda a expedición reunímonos no instituto antes de saír de excursión, non fun a única que preguntou á nosa profesora por aquel Front National do que non escoitáramos falar antes.
Aquel Front National, do que escoitei por primeira vez na casa da familia Thomé, e aquel Jean-Marie Le Pen, líder do partido ultraconservador, do que nos falou a nosa profesora aquel luns de marzo de 1998, foron os pais da actual Agrupación National e de Marine Le Pen respectivamente.
Co resultado da primeira volta das presidenciais francesas este domingo, espertáronse en min estas lembranzas e moitas reflexións, deixarei por aqui só un par delas, por non alongarme demáis.
Quen ía dicirnos hai 24 anos, que esta ideoloxía do odio ao diferente, que esta morriña polos rexímenes totalitarios, espallaríanse deste xeito, conseguindo catalizar e materializarse como forza política deste lado dos Pirineos e por toda Europa.
Estou farta de asistir ao sen fin de incongruencias e contradicións coas que nos están deleitando deste lado dos Pirineos. O partido de Feijóo reivindica como compañeiro de filas a Macron, enxálzano como pouco menos que heroe fronte ao partido de Le Pen, mentres asinan un acordo de goberno autonómico cos compañeiros de filas da mesma Le Pen; en tertulias e conversas escoitamos a un tempo branquear a uns fascistas e pedir cordóns sanitarios para outros… en fin, que soprar e sorber, non pode ser.
- Fátima Rodríguez Gonzálvez. Murciana de nacemento e Enxeñeira Técnica de Obras Públicas de formación, convertiuse en pontecesá e empresaria das novas tecnoloxías por decisión propia.