Manuel e Nieves: Suiza para sobrevivir á crise inmobiliaria
Manuel Álvarez naceu en 1970 no concello de Coristanco no seo dunha familia humilde e traballadora. A súa muller Nieves Martínez naceu no mesmo ano no concello de Zas, en Gándara, lugar onde se asenta a súa casa e onde formaron a súa marabillosa familia. Casaron moi novos e son pais de tres fillos de 34, 24 e 21 anos respectivamente.
”Os nosos fillos naceron o 25 de xuño, o 26 de xuño e o 11 de decembro. Ao máis novo puxémoslle o nome de Juan e así celebramos tres días seguidos de festa en casa”, explicou Manuel orgulloso dos seus fillos.
Nieves estudou corte e confección e, aínda que é modista, nunca exerceu como tal. Manuel, con todo, recoñece non ser un bo estudante. Traballou como camareiro ata que entrou no sector da construción no que segue na actualidade.
”Asistín á escola sempre de mala gana. O que máis me gustaba era o recreo e a pausa do mediodía para comer”.
Manuel, Nieves e o seu fillo maior formaron unha pequena empresa familiar de construción que lles proporcionou unha vida cómoda e sen estrés. Restauraron a súa vivenda, unha casa antiga de pedra, os seus fillos pequenos continuaron os seus estudos con normalidade e todos gozaban da Costa da Morte no tempo libre. A burbulla inmobiliaria caeu e a gran crise no sector arruinounos.
”Debíannos moito diñeiro. As débedas acumulábanse e o peche da empresa foi insalvable. Sen ingresos tivemos que facer fronte aos gastos. Bancos, seguridade social, luz, auga, os estudos dos rapaces… Tivemos que reformularnos como sacar as nosas vidas adiante”.
Foi así como o 1 de marzo do 2014 encheu a maleta de ilusión e ganas e presentouse en Suiza en busca de traballo. Un compañeiro ofreceulle a súa casa e alí quedouse durante unha semana. Non ter coñecemento do idioma non lle impediu moverse e pedir traballo.
”A necesidade e a supervivencia derriban as barreiras necesarias para abrirse camiño na vida. Cheguei a Solothurn e presenteime nunhas temporeras e a recoñecida empresa Marti AG ofreceume un posto de traballo”.
O 1 de agosto do 2015 fixérono fixo. O poder pagar os estudos aos seus fillos é un dos principais obxectivos na vida de Manuel. Todo marchaba ben ata que o seu suegro enfermou e faleceu con 65 anos. Tras esta perda, Manuel buscoulle traballo á súa muller en Suiza.
”O meu segundo fillo xa estaba estudando na universidade Enxenería Técnica Superior da construción e o pequeno xa tiña idade suficiente para quedar só. É ebanista e está cursando o ciclo superior de deseño”.
A través dun amigo coñeceu o Centro Español de Menziken e púxoo en contacto coa directiva a cal andaba en busca de novos rexentes. Nieves emprendeu a súa viaxe a Suiza cunha maleta chea de esperanza e o corazón partido. En Galicia deixaba a dous fillos e en Suiza esperábana o seu marido Manuel, o seu fillo maior e unha oportunidade laboral. O 1 de outubro do 2017 converteríase no alicerce do Centro Español de Menziken.
”Ela é o puntal da nosa familia. Nela recae toda a responsabilidade do centro. Nós somos os seus axudantes. De momento estamos contentos co resultado. É unha gran muller, unha gran nai e mantennos a todos con vida. Levamos moitos anos xuntos e os que nos quedan”.
O seu fillo maior tamén emigrou por necesidade a Suiza en mayo do 2014 pero cun contrato de traballo no peto. Que a emigración non é unha tarefa fácil a Manuel quedoulle claro desde o primeiro día e que non é o mesmo emigrar coa idade do seu fillo que coa súa, tamén.
”Unha persoa nova ten máis facilidade para aprender o idioma, outra enerxía… Temos un fillo en Suiza, dous en España. Visitamos á miña suegra sempre que podemos pero os anos non pasan en balde. A miña nai atópase nunha residencia de maiores e o meu pai vive co meu irmán porque xa non está capacitado para vivir só. É moi duro porque a familia está partida e hai unha gran distancia por medio.
Manuel Álvarez, aos seus 52 anos, traballa durante a semana na construción e o fin de semana axuda á súa muller no centro. Bota en falta a liberdade que España lle ofrecía para en Suiza levar o ritmo de traballo-casa, casa-traballo ou máis ben traballo-centro, centro-traballo case sen pasar por casa. Aínda así, este inseparable matrimonio está feliz na Confederación Helvética. Gozan comodamente desta segunda oportunidade, dos grandes amigos que están facendo e da gran acollida que han ter como rexentes do centro español. Atópanse acomodados no país. El co seu bo posto de traballo, ela co centro e, aínda que botan de menos moitas cousas de “a terriña” e á familia, non se suscitan volver nun futuro a curto prazo.
”A miña muller estraña moito aos rapaces pero tamén bota de menos a praia de Laxe. Eu, con todo, son máis de chiringuitos. Eu xa traballo todo o ano con area como para rebozarse nela no verán”.
O seu segundo fillo quere experimentar en primeira persoa a vida laboral en Suiza, coñecer de primeira man os costumes e tradicións pois, ata o momento, coñece o mundo da emigración a través da súa familia e de vacacións puntuais. Aos seus 23 anos quere barallar as oportunidades laborais que un país como Suiza pode ofrecerlle de acorde aos seus estudos ademais de reforzar o alemán que aprendeu en España.
”O meu segundo fillo creo que emigra pola necesidade de coñecer mundo e convivir con outras culturas. Ten outro tipo de inquedanzas. Cos seus estudos non creo que tivese dificultade en España para atopar traballo. Máis ben pretende seguir formándose no exterior. Ao meu fillo maior, con todo, aconséllolle que invista nunha vivenda neste país pois a situación en España non se ve que mellore nos próximos anos e el non se suscita volver”.
Manuel Álvarez nunca se imaxinou ter que coller as maletas con case 50 anos e na actualidade non se suscita collelas para volver a Galicia ata dentro de 8 anos e prexubilado (60 anos). Tampouco descarta a idea de reunificar a familia no país que tan ben o acolleu. É máis, sentiríase mozo para vacacionar tempadas en Suiza e tempadas en España.
Ao centro acoden gran cantidade de clientes habituais da zona da Costa da Morte, de Carballo, da Laracha, turcos, croatas, tailandeses, albaneses, portugueses, italianos pero tamén de diferentes lugares do país, na súa maioría galegos. Coa maioría deles estreitou lazos e forxado grandes amizades polo que se sente arroupado. Os españois da zona de Menziken foron a clave da súa integración. A día de hoxe tamén ten clientes suizos, algúns deles traballan no concello, outros son policías e ata ten como cliente a un membro da Garda Real Suiza do Papa.
Amigo dos seus amigos, sociable, familiar, humilde e traballador son algunhas das virtudes deste emigrante que o tiña todo e unha crise inmobiliaria deixouno co posto. Orgulloso da súa familia, da súa terra e da súa xente vive agradecido esta nova oportunidade que a vida brindoulle e recoñece que o día que se vaia tamén sentirá morriña por un país que lle ofreceu o que a súa terra arrebatoulle.
