Cunha media ducia de apóstolos por testemuña, Manuel Oliveira, Cristo vello de saudades, realidades e soños, volveu brillar.

A Manolín van velo poucas persoas. Aos seus espetáculos poético-musicais non concurre nin o pobo de base, nin a élite batallona da intelectualidade costamortense - esa yet de poetas autofelantes encantados, todos, de coñecerse a si mesmos -. Tan só un par de amigos de cando o fútbol e os versos. Eu ben sei - aínda que el non mos recoñeza- os motivos deste desprezo, deste non acompañamento; son varios, coma digo, mais todos se resumen no de sempre, na envexa.

- Abuelo, si es que solo se te ocurre a ti ser diferente...
- Que va, hombre. Somos todos iguales.

A Manuel Oliveira sáelle o Comunismo no desexo de igualdade, pero logo recita aquelo de “no se ganan, se heredan elegancia y blasón”.

El, como comentei, non di nada, que é un home, lonxe do que poida parecer, discreto. Pero eu consólome imaxinando que Manolín diríxelle a esta cuadrilla chula e clasista un pensamento parecido a aquel que escribiu Cervantes no prólogo do Persiles – cínico- uns días antes de falecer: ”( ...) adiós, regocijados amigos; que yo me voy muriendo, y deseando veros presto contentos en la otra vida! “.

• Abraham Trillo. Estudante, paseante e escritor.

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

• O Minotauro, Cela, e outros animáis fantásticos
• García Márquez