Manolín: “Vexo cousas no Real Madrid ou no Barcelona que xa fixera eu”
14:30 25/09/15
Manolín en Ciudad Lineal (Madrid) na temporada 63-64
Se a Raíña de Inglaterra foi quen de sobrevivir a dirixentes tan diferentes coma Castro, JFK, Obama ou Stalin, a Liga da Costa non se entende sen vincular algunha das súas etapas a Manuel Oliveira Gómez. En breve, as bibliotecas municipais de Corcubión, Cee ou Vimianzo, entre outras, terán á súa disposición unha ampla recompilación manuscrita da bagaxe do recén retirado adestrador, con datos da súa estancia en cada un deses bancos. Nesta segunda entrega das conversas co Phil Jackson, o Alex Ferguson ou o Guy Roux do balompé costeiro tentaremos chegar ás raíces e ao nacemento dun mito. Porque ata o seu amado Xesucristo algunha vez foi humano. Di a lenda…
- Guillermo Parga: Manolín nace adestrador?
- Guillermo Parga: E como acaba nun banco?
- Guillermo Parga: Pode soar a pregunta naif pero… quen foron entón seus referentes e a quen admira agora?
- Guillermo Parga: Lembra o seu primeiro encontro?
- Guillermo Parga: Como resumiría a súa traxectoria?
- Guillermo Parga: Tivo moitos inimigos?
- Guillermo Parga: Con que momento da súa carreira se quedaría?
- Guillermo Parga: Ao contrario que outros moitos, ten apartado moitísimo a vida deportiva e familiar…
- Guillermo Parga: Diga a verdade, vostede foi un adestrador caro…
- Guillermo Parga: E non gastou tamén moito en xogadores?
De etapa en etapa
O repaso a unha carreira. Así lembra Manolín cada unha das súas etapas como adestrador:Etapa como futbolista
“Quería facer unha referencia desde arriba cara a abaixo. Da miña primeira etapa como futbolista no Cee quería resaltar que foi a máis feliz da miña carreira. Foi o primeiro sentimento de pertenza a un clube. O mellor grupo de compañeiros que tiven. Aparte de compañeiros foron e son amigos. Posteriormente, no Real Club Deportivo, o servizo militar polo medio tronzoume. Pero, o meu primeiro día, verme de central en Riazor, asustoume. Eu dicía: ‘aquí entran por todos lados’. As pistas de atletismo parecían aumentar as dimensións do campo. Adestrar e xogar con Amancio, Veloso, Jaime Blanco, Mendoza, Manín… foi unha experiencia fabulosa. Ata tiña medo a facerlles dano nunha entrada, e foi unha etapa moi linda. O máis bonito foi que adestraba coa primeira plantilla, e lembro a xente como Hueca, Domínguez, Salvadores… e o bar Gasógeno e as súas partidas de cartas. Tanto no primeiro equipo coma no Fabril, sentinme sempre moi querido, a pesar de que foron etapas moi curtas. Despois, a Terceira División no Arousa, chegou ca aprendizaxe do traballo de buzo, e vinme algo impedido para compatibilizar. A Marín, despois iría por sentimentos, porque Castellano, o adestrador, era amigo meu e de meu pai. Foi emocionante e bonito, avalado ademais polo propio técnico. Incluso un día en Carballo tivemos un folclore tremendo, cun tira e afrouxa entre os futbolistas, que resultou ata preocupante. Logo chegaron tres anos como futbolista no San Andrés de Comesaña, que xunto co Cee, foi a miña etapa máis feliz. Se non tivera mediado o accidente, seguro que seguiría ligado ao Comesaña. ‘Coruña’ era un referente para os amigos.Manolín adestrador
A ficha de adestrador de Manolín Oliveira en 1982 San Andrés de Comesaña “Suplín ao adestrador por unha tempada, e os futbolistas e eu quedamos tan a gusto que dixen para min: ‘Hai que tentalo’. O carné de adestrador, do Colexio Gallego, co número 283, saqueino no 1980″. Marín “Foi unha pasaxe. Alí tropecei con Tucho Latorre, que fóra o meu referente na etapa do Deportivo. Cada ano, nas vacacións, voltaba alí”. Corcubión “O primeiro da Costa que adestrei. A xente coñecía a miña traxectoria, pero foi duro. Non cobraba nada. Eu estaba de baixa aínda polo accidente. Custábame ata chegar co coche, polo traxecto longo de percorrido. Ata queimei un Simca 1.000 antigo, porque non lle poñía aceite, e cando quixo comer reBentou”. Unión Club Cee “Era como voltar á túa casa, o que estabas agardando cada día, a chamada que desexabas. Foi o reencontro do fillo pródigo, coa sorte incluso de gañar unha Copa. O clube deumo todo. É certo que me entreguei por completo, porque eran moitos sentimentos aunados. Tódalas etapas foron incluso sentimentais”. Fisterra “É un clube no que a xente comigo sempre foi especial. Somos espíritus de emocións e sentimentos, como cando na película de Braveheart. Era soberbio. Gañamos a Copa, ascendimos… Despois voltei no 1983, e tiven problemas coa directiva, porque non estabamos en sintonía. Formei o equipo para tentar chegar a Terceira e as cousas torcéronse e tiven que deixalo”. Unión Club Cee “Foi o ano máis feliz. Todo era xente da casa, todos me tiñan un certo respecto futbolístico. Adestrabamos pola rúa, polas estradas… unha etapa preciosa polo esforzo de todos”. Baio “Houbo un total entendemento cos futbolistas. Nótalo aínda hoxe co saúdo deles. O malo é que xogar no Balsiño era moi duro. Tiven mala sorte sempre cos campos de fútbol”. Corcubión “De todas as Copas que gañei e os equipos nos que estiven, foi realmente a que máis desfrutei. Participei completamente. É como o xeneral das lexións romanas. Entraban os soldados e quedaba o xeneral”. Burela “O que se puxo en contacto foi Julio Díaz, que en paz descanse. Eu estaba apalabrado co Cee. Chamáronme, chegamos a un acordo e dixen que tiña que falar co Cee. Expliqueilles que era a oportunidade da miña vida. Reunírame en Vilalba e o dono do bar dicía que eu ía ir para alí. Tiña moita fama nesa zona. En Burela había unha xente marabillosa, unha afección soberbia, e un ambiente extraordinariao. O malo é que por cuestións persoais miñas, collín unha depresión enorme e tiven que volver. Querían que firmase un precontrato para o ano seguinte, insistiron, e advertinlles que o fútbol era moi traicioeiro, e decidín regresar. Á xente de alá teño que facerlle unha gran reverencia”. Negreira “Faltou algo de empatía en xeral. Houbo xente que non respondeu ás miñas peticións. Quizáis era demasiado. Aceptar certas cousas era faltar aos meus principios”. Ponteceso “Estaba Mato de xogador xa, e era o meu neno bonito. Con Marcos, o seu irmán… foi todo moi bonito. Ao faltarme Tucho, o presidente, que era como o meu bastón, ese apoio… faltoume algo, e a metade de tempada decidín marchar. Iso si, deixei moitos amigos”. Outes “Dimitín de acordo co señor Ignacio, porque o home foi tan sincero comigo que non quedaba máis remedio. Houbo algo que non podía cumprir, e veu explicarmo. Pero daquela as viaxes eran máis lentas e fíxose todo tremendamente difícil. Non quería ser alineador dun equipo, quería adestrar. Houbo unha frase, cando voltei alá, que me dixeron… ‘postos a perder, prefería facelo contra ti”. Soneira “No primeiro ano, practicamente non houbo sintonía. Era un grupo de amigos, onde todos xogaban moi ben. Facían todo xuntos, e se fallaba algún sempre había un pique. Non estaba disposto a aguantar aquilo. O primeiro ano acabamos terceiros, pero competitivos eramos. Custoume moito entrar nos xogadores e na afección, algo que non sucedeu na miña segunda etapa. Entón si se ascendeu e en Primeira Autonómica, fixemos unha cuarta posición, unha moi boa situación. Creo que poucos lembran que fun quen subiu ao Soneira por última vez a Primeira. Como di o expresidente de Uruguai, Jose Mújica, Todo é cuestión de valores. Eu valoro moitas cousas, e sobre todo a min mesmo, e pode que de aí chegasen os meus problemas co compromiso cos adestramentos e outras cousas”. Lira “A pesar de darlle un disgusto aos meus familiares de Lira, faltou algo. Foi a etapa do Prestige, eu pensaba moi ben o que facía e entendía. Fun seleccionador da Costa no partido de Riazor, algo que non me gustaba demasiado mentres estaba a adestrar un clube”. Cee (con presidencia) “Despois de anos de ‘desercións’, ou de marchar antes de que te boten, levaba moitos anos pensando que me gustaría ser presidente do Unión Club Cee. Quería devolverlle a categoría que tivera na miña xuventude. Se era presidente, tiña que ser adestrador, porque se non comulgo coa forma de pensar con moitas directivas, teño que coller o mando. Xuntei á xente que viría comigo e expliqueilles a sintonía que necesitaba entre o adestrador o presidente. Ao mesmo tempo que estivera no banco, separando a miña vida persoal da profesional, se entendian que non cumpría ben, tiñan a facultade de botarme. Iso si, ese ano seguiría como presidente, pero só ata o final. Eu non deixo de vivir dunha pensión. Foi unha das etapas máis douradas do Cee desde moitos anos atrás. Aí están os títulos conseguidos. Desde as entidades municipais a min faláraseme de arranxar o campo, co céspede artificial. E de aí veu a non participación na Copa da Costa, polos prazos para a instalación. Foi unha decisión consensuada coa miña directiva. O adestrador Manolín non estaba moi de acordo co Manolín presidente”. Camariñas “A primeira vez que piso un campo sintético. Que ledicia! Dicían que eu facía adestramentos militares, pero a ver como facía certas cousas cos campos que tivera antes. Aquí xa cada futbolista saía cun balón no pé. Facer felices aos xogadores, pois si, pero despois chegaba o ‘cantos días adestramos’, ‘a que hora’, ‘quen pode vir’. Non adestras catro días, non o fas mañá e tarde. E pensan que un adestramento é unha pachanga. Iso si, deportivamente, era algo que lle debía ao Camariñas e ao seu presidente, Vicente Carril. Esa homenaxe, que saiu da alma. Fun moi ledo para alá. O malo é que chegou un momento no que non se podían cumprir certas cousas. Aínda hoxe en día boto de menos a Pombo, un rapaz que facía vestiario dunha forma excelente”. Ameixenda “É un clube singular, impresionante. Toquei cada equipo, cunha singularidade particular… teñen un equipazo, pero ás veces non o cren. Pecan de querer gañar como sexa. A maioría é xente con compromisos máis serios que o fútbol. Teñen outras prioridades e a esta idade non podo trocar demasiado. Ao ir coñececendo xuventude, fun amoldándome a eles, pero sempre cos meus principios. Se non viñan a adestrar e querían ir coa moza, de broma dicía que tiñan que contarme o que facían con ela”.Conversas co Mito
- Presentación: A importancia de ser Manolín. Conversas co mito.
- Conversas I: “A frase, cando facía os trocos, era ‘Manolín toleou’, e case sempre gañaba”.
Novas relacionadas
- Manolín anuncia á súa retirada do Fútbol da Costa.
- Manolín a Guillermo Parga: “Convertiches os nosos esforzos en imaxes, os nosos sentires en verbas escritas en negritas.
- Un derroche de emoción no Recital de Manolín.
- Manolín, O Rei de Copas.
- A bitácora da semana (CXXI): Cousas de Manolín.
- Entrevista con Manolín: Manolín aparca o fútbol e dedícase á poesía e á zarzuela.
Fonte
- Guillermo Parga ([email protected]).