Xoves. 18.04.2024
El tiempo
08:05
29/09/11

Fernando Blanco de Lema, por Darío Areas (II) – O testamento

Fernando Blanco de Lema, por Darío Areas (II) – O testamento

En plena celebración do 125 aniversario da inauguración IES Fernando Blanco, coñecemos un pouco máis a vida do filántropo que lle dá nome. Da man de Darío Areas, Secretario da Fundación Fernando Blanco de Lema e Coordinador do Museo, ademais de ir coñecendo os Tesouros que garda a Fundación, comezamos cunha serie de 4 artigos sobre a vida e obra de Fernando Blanco de Lema.

O testamento

Fernando Blanco de Lema outorgou testamento ante o notario do distrito de Guadalupe (A Habana), don Miguel Nuño, o 2 de abril de 1875, tres días antes de morrer. Este testamento viña a revocar e anular outros testamentos, codicilos, poderes e memorias para testar que antes déste se fixeran de palabra, por escrito ou en otra forma, especialmente o testamento e codicilo que outorgou en 28 de febreiro e 2 de marzo dese mesmo ano.

Consta o testamento definitivo de 15 cláusulas e 6 notas finais. A introducción do mesmo reza así:

“En el nombre de Dios Todopoderoso Amen. Sepan que yo, D. Fernando Blanco de Lema y Suarez Prieto, natural de la villa de Cée, provincia de La Coruña, de setenta y siete años de edad, hijo lejitimo de D. Juan Blanco de Lema y Dª. Josefa Suarez de Prieto, ya difuntos, hallandome enfermo, en mi entero juicio y cabal memoria, creyendo en todos los articulos y sacramentos que enseña y predica Nuestra Santa Madre la Iglesia Católica Apostolica Romana, bajo cuya fé y creencia he vivido y protesto hacerlo como Católico que soy temeroso de la muerte y su hora incierta, ordeno mi testamento como sigue”.

Apreciase un claro erro na idade, posto que nese momento Fernando Blanco conta con setenta e oito anos, e non con setenta e sete, posto que nacera en 1796, e cumpriría o 18 de outubro de 1875, setenta e nove anos.
As cláusulas 1ª, 2ª e 3ª din de xeito literal:

“Encomiendo mi alma a Dios y dejo a voluntad de mis albaceas el funeral y entierro, encargandoles manden decir las tres misas del alma y las mas que tengan por conveniente.
Declaro ser de estado soltero, no haber tenido, ni tener, ni reconocer hijos de ninguna clase, y al que pretenda lo contrario se lo niego por falso.
Declaro por mis bienes los que aparezcan al tiempo de mi fallecimiento, y consisten en acciones de Bancos y diferentes empresas, pagarés y comanditas en sociedades de comercio, y el efectivo que resulte en el Banco de mi libreta”.

Nas disposicións 4ª, 5ª e 6ª declara ter no seu poder, en clase de depósito, 10.000 pesos en billetes do Banco de España, pertencentes a Luís de Palma, a Regla da Silva e a Francisco Trillo y Trillo.

Dinos no artigo 7º que adeuda a Manuel Cortázar e a Martín Riera o saldo que ó seu favor arroxen as súas contas respectivas, as cales son levadas do seu puño e letra. Nas estipulacións 8ª e 9ª coméntase que está aloxado na casa de Dª Regla da Silva, viuva de Puente y Franco, a cal o coida con esmero e adicación durante a enfermidade “de la cual voy muy mejor”. Agradecido polos coidados que estaba recibindo da mencionada señora, e debido a que “jamás podré recompensar mi gratitud, y no siendo posible remunerarlo con dinero, primero, por su gran valor, y segundo porque á ella no le hace falta”, Fernando Blanco decide agraciar a Ana e Manuela Cantos y Silva, sobriñas de Regla da Silva, coa cantidade de 5.000 pesos en billetes do Banco Español a cada unha, posto que auxiliaban á referida señora nos seus coidados e atencións, e ademáis “no cuentan con la fortuna de su señora tía”.

Nas cláusulas 10ª, 11ª, 12ª e 13ª aparecen unha serie de doazóns: “á la Sociedad de Beneficiencia de Naturales de Galicia la suma de dos mil pesos en billetes del Banco Español de La Habana”; “á la Real Casa de Beneficiencia y Maternidad de esta capital, la suma de cuatro mil pesos también en billetes del Banco Español”; á mi ahijado D. Manuel P. Picetti, la suma de dos mil pesos en billetes del Banco Español”; “á mi ahijada Dª. María Antonia Picetti, una mesada vitalicia de cincuenta pesos de que disfrutará mientras viva la referida mi ahijada”.

No artigo 14º nomea “albeceas, tenedores, administradores, contadores y partidores de mis bienes, con amplias e ilimitadas facultades y relevación de fianza, a mis amigos D. Juan Álvarez Baldonedo y D. Brígido Zavala…”.

Será a última disposición, a 15ª, a máis importante do testamento polo que respecta á vila de Cee. Nela ordea ós anteriormente nomeados albaceas para que “funden en mi pueblo natal y casa en que nací, un Colejio de primera y segunda enseñanza, que se dará gratuita hasta donde alcancen los productos de mi caudal, bien entendido que desde el momento en que el Gobierno quisiera incautarse, por cualquier evento ó causa, sea cual fuere, de dicho Colejio, faculto desde ahora á mis albaceas y fideicomisarios para que los empleen en otras obras benéficas y de caridad en mi mismo pueblo, a cuyo fin les doy facultad amplia y bastante para que, por si o por medio de apoderados, los realicen y empleen de la manera y en la forma que juzguen mas conveniente conforme á mi voluntad de que ya tienen conocimiento; entendiéndose relevados de toda fianza ó caucion de que se crea ya el Gobierno o cualquiera Corporacion, Tribunal, Juzgado ó particular con derecho a exigirles, pues de todo les relevo por la ilimitada confianza que me merecen”.

Sentábanse así as bases para a creación dun dos máis importantes, efervescentes e modélicos centros educativos de toda Galicia, o cal foi froito do altruismo e xenerosidade dun home que debía perdurar por sempre na memoria dos ceenses.

“Tened siempre muy en vuestra memoria la de un varón tan benéfico como el Señor D. Fernando Blanco de Lema y Suárez Prieto, á quien sois deudores de tantos beneficios como os ha proporcionado, legándoos una fortuna que bien pudo destinar á otros fines muy distintos, á no haber en su corazón un amor tan profundo para vosotros”. (Dionisio Barreda. Discurso inaugural do Colexio-Instituto da Fundación Fernando Blanco. 2 de Outubro de 1886).

Remata o testamento con 6 notas finais. Nestas notas finais fai un percorrido por algunhas persoas que lle debían diñeiro, dando as ordes necesarias para que os seus albaceas as cobrasen. Nelas tamén preocúpase por algúns familiares da península, algúns dos cales atopábanse en precaria situación económica:

“Teniendo varios primos hermanos é hijos de estos, residentes en la Peninsula, que carecen de bienes de fortuna y que se encuentran pobres, quiero que queden socorridos, y al efecto lego y dono la cantidad de cinco mil pesos puestos alla para que mis albaceas los distribuyan por partes iguales entre dichos primos hermanos é hijos de estos”. Esto evidencia que estamos ante un home afectuoso, preocupado polos seus parentes máis desfavorecidos, e confírmanos a fortaleza dos lazos que sempre mantivo coa súa familia e a súa localidade de nacemento.

  • Darío Areas Domínguez. Secretario da Fundación Fernando Blanco de Lema e Coordinador do Museo.

Artigos sobre Fernando Blanco de Lema

Novas relacionadas

Tesouros da Fundación

Outros artigos de Darío Areas

Novas relacionadas

Máis información

Para unha información máis detallada sobre a figura de Fernando Blanco de Lema e da historia do Instituto da Fundación e da antiga Escola de Nenas, así como tamén do Museo, podedes visitarnos na Praza da Constitución, nº 25 de Cee, ou na web: www.museofernandoblanco.org.

Fonte

Comentarios