Despois da concentración polo 25N celebrada este luns na Praza 8 de Marzo de Cee, e esquecida a polémica pola imaxe da campaña municipal, a Asociación Feminista Buserana permítenos traer a QPC os relatos gañadores do IV certame de Literario Buserana.

A gañadora do certame en categoría xuvenil foi Aroa López co relato titulado “Un ramo de flores”. E ademais, houbo un empate técnico en categoría adulta e as gañadoras son Maria Luisa Vidal Collazo con “Malva de olor” e María Paz Lema por “A derradeira xogada”.

Estes son os tres microrrelatos gañadores: 

UN RAMO DE FLORES, de Aroa López

Vivo nunha casa bonita, nun barrio bonito e con xente riquiña. Meu home e eu casamos hai 10 anos, primeiro tivemos unha cadeliña e agora temos xemelgos, somos todos moi felices. El traballa moito e sempre volve moi canso, pero chega cada día cun ramo de flores que adornan o meu escritorio, veremos que me agarda hoxe, azucenas, margaridas…

Os meniños son uns trastos, andan a xogar todo o día e despois máncanse e choran, xa os sinto, voume levantar e ver que lles pasou agora.

Pero non me levanto.

E as flores non están no meu escritorio.

“Xoán, non chores cariño!” digo, pero o pequecho non me escoita.

“Mamá, por que marchaches mamá!”

E decateime.

Viñera canso de máis do traballo, e iso nunca traia flores, mais eu ía telas, íamas cambiar miña nai todalas semanas.

-Electra.

MALVA DE OLOR, de María Luisa Vidal Collazo

Fedía a sardiñas afumadas. Aquel cheirume duro, pesado, prendíanselle na roupa, no corpo, deixando nela estampa da fábrica onde traballaba. A peixe e humanidade ulía o ar, a roupa, a taberna na que comía unha cunca de caldo... O encargado, que a asaltaba entre caixas de peixe apiadas en currunchos escuros, tiña esa mesma imbra. Seu bafo quente e noxento, alcatreando a tabaco e brea, arrastrábaa ao escuro, sobábaa pola forza e logo apartábaa cun empurrón. Aquel ritual de abuso sen palabras alleábaa do seu propio corpo, facéndoa sentir soa, despegada de si. 

Na noitiña camiñaba de volta para casa, monte arriba. As malvas de olor plantadas na porta, a escuma dos salseiros, varrían o noxo e despegaban do seu corpo gafos alleos. 

Recuperábase a si mesma ao chegar a casa. Acendía o candil, preparaba a cea... Ao mastigalo, o peixe deixaba de ser o seu inimigo para ser alimento, parte de si. As gaivotas chiaban esperando os restos dos restos, as sobras dunha cea que saboreaba amodo, soñando alzar o vo con elas e perderse no mar e na escuma. Aquel nordés limpo, o estrondo das ondas batendo nas pedras,... 
Promesa doutra vida! 

A DERRADEIRA XOGADA, de María Paz Lema

Toda unha vida dedicada a ti. Sostendo a estrutura. Esforzándome por colocar milimetricamente cada carta da baralla para ocultar a túa cara. Disfrazando, edulcorando mentiras. Mantendo o equilibrio, tal malabarista ao bordo dun abismo.

As de copas! Derraman agora bágoas polos litros de alcohol que percorren o teu sangue, activando e acendendo o teu veleno, ese que dinamita a esencia perversa do teu ser, do monstro agochado tras a cara da baralla.

As de ouros! Tesouro de pirata, arrogante e triunfante, que tan só é un pobre Midas incapaz de dar amor sen un cheque ao portador.

As de bastos! Golpeantes, ennegrécenme a pel, que ben trato de tapar entre pos de maquillaxe, que pretenden burlar duros golpes de realidade.

As de espadas! Afiadas, que me cravan ben dentro, marcando a crucifixión dunha vida ao teu antollo para que non atope salvación.

E velaí o preciso instante. Centos de cartas esparexidas polo chan revelando a súa identidade. Fitando cara a min. Ruíns. Desafiantes.

Abondou medio segundo, un único golpe e todo se veu abaixo. No aire, un grito opacado. Na miña man firme, vermella negrura.

E ao fin, tan só paz.

Máis novas

Pespunte