Foi en Muxía onde a vin e a escoitei por primeira vez e única, pero bastoume ese pequeno encontro para namorarme dela. Ben sei que é un amor imposible, que nunca a verei mais e que endexamais a de ser miña, que estou condenado de por vida a amala sen ser correspondido, pero todo tanto me dá... porque aquela única mirada que me dedicou e que tiña a intensidade de mil lóstregos furibundos, foi o regalo mis fermoso que nunca ninguén me puido facer. --- Aló, nos anos oitenta do pasado século, un día de vendaval que pasabamos ao abrigo da dársena da vila muxiá cando aconteceu o noso encontro. Saín do barco polo serán logo do xantar a dar un paseo e os meus pasos leváronme cara o santuario da Virxe da Barca, alí parei un intre para contemplar o mar. Subido enriba da Pedra de Abalar sentía a forza descomunal do océano bater nas rochas que tremían debaixo dos meus pes . O mar era bravo e de cando en vez as folerpas de escuma que se desprendían da crista das ondas ao romper na veira chegaban a min traídas polo forte vento para mollar a miña faciana de auga salgada e fresca. No medio do ruxir das ondas crin escoitar unha melodía doce, soaba afastada, para sur, semellaba vir de contra a punta da Buitra. Agatuñei ata o alto da Barca para ver si vía de onde viña esa musica, pero nada vin. Seguín camiñando e baixei pola Rúa da Atalaia levado pola curiosidade que me producía tan fermoso son, hasta que deixei atrás a última casa da vila e cheguei a unha pequena praia ; Alí soaba con forza o cántico prodixioso que eu escoitaba e que me tiña hipnotizado. Non pensaba, non sentía, apenas rexia, tan só escoitaba e cada vez mais preto o doce son da melodía. Agora podía sentir ben que era a voz dunha muller o que se escoitaba , pero non podía entender o que dicía a cantiga entre as notas de tan senlleira melodía. Un pasos máis e por fin a vin, pero, pero... non, non podía ser, os meu sentidos estábanme a xogar unha mala pasada. Non podía crer o que os meus ollos me ensinaban, unha serea de longos cabelos negros , xenerosos peitos e rabo de peixe en lugar de pernas, estaba a cantar sentada sobre unha rocha a escasos metros da veira. O mar que batía con forza na pedra non inquietaba á serea que se mantiña firme, coa mirada fixa na afastada liña do horizonte e entoando aquela melodía que a min me levou hasta onde agora estaba. Non sei canto tempo pasei mirando para aquela vision, non o sei, solo sei que o mundo parou de xirar ao meu redor e que nada do que coñecía , sabia ou tiña, me importaba xa, só estaba o infindo, a serea, a melodía e máis eu. De pronto cesou o seu canto, e o mais inquietante dos silencios apoderouse de todo o universo , a angustia por non escoitala oprimíame o peito de tal xeito que pensei morrer, ou tolear, ou eu que sei! Pero aínda que se apagase o mundo ou que as chamas do mais terrible inferno me consumisen , non era eu quen de apartar a miña mirada da súa silueta sobre a rocha . De súpeto , paseniñamente comezou a xirar a cabeza cara a min e a súa mirada pousouse nos meus ollos; Creo que solo foi un segundo o que me mirou, pero a min pareceume toda a eternidade, logo deixouse esvarar da rocha onde pousaba e afundiuse entre as ondas para xa non saír máis. Eu fun recobrando o sentido pouco a pouco ata darme conta que estaba metido no mar até a cintura ... Fun camiñando de volta para a praia cheo dunha serenidade que nunca antes experimentara, desbordado por un sentimento de amor e de ledicia que xamais volvín a vivir nin a sentir. Nunca máis a vin a pesar de que cada vez que volvo co meu barco a Muxia e me achego a mesma praia e miro na mesma rocha, xamais se volveu amosar . As veces cando no barco en que traballo pasamos preto de algunha rompente os días de temporal, creo volver a escoitar aquela doce melodía, e se pecho as miñas pálpebras, podo volver a sentir aquela mirada , mirada que foi capaz de namorarme en un solo segundo, para toda unha eternidade.

• Manuel M. Caamaño (Homes de Pedra en barcos de pau).

A Cara máis íntima do naufraxio

• Artigos de Manuel M. Caamaño.
• Artigos de Xusto Gómez.

Máis información

• Blog de Xusto Fisterra: Xusto Fisterra.
• Blog de Manuel M. Caamaño: Homes de Pedra en barcos de pau.

Novas relacionadas

• Homenaxe ao Serpent 2010: Unha ollada dende dentro á homenaxe polo 120 aniversario do Serpent .
• Unha polo Almirante Mourelle da Rúa.
• Unha reportaxe en vídeo sobre o Naufraxio Serpent.
• O recuncho da Costa: O Cemiterio dos Ingleses.
• Laxe celebrou o seu tradicional simulacro de naufraxio.
• Unha conversa repasando a historia dos Naufraxios da Costa da Morte dende Corme.
• Os Naufraxios da Costa da Morte protagonistas dunha documental de Cuarto Milenio.
• Descubrindo os tesouros que agocha o mar.
• Os 500 naufraxios da Costa da Morte.
• Homenaxe ao Bonito: “O sal, o sangue de Fisterra”.

Artigos relacionados

• Unha reportaxe en vídeo sobre o Naufraxio Serpent.
• Unhas pequenas notas sobre o Serpent e a Costa da Morte con Juan Campos.
• A Costa da Morte non existe, por Juan Campos.
• Juan Campos: "El hombre que enseñó a navegar al regatista Pedro Campos".
• Naufraxio do Liverpool: Retrato dun capitán suicida, por Juan Campos.
• Juan Campos: "El hombre que enseñó a navegar al regatista Pedro Campos".