Aconteceu o 6 de xaneiro de 1910. Xosé Sestaio , mariñeiro de Muros , saíu co seu fillo Andrés de nove anos  esa mañá cedo da casa,  baixaron polas empenadas e mal empedradas calexas do Carme ao ritmo que marcaban os seus zocos que resoaban con balbordo nas rúas  aínda escuras e baleiras.  Pola Calle Ancha chegaron á beiramar onde tiñan a canoa fondeada. A Andrés custaralle especialmente saír esa mañá para o mar co seu pai , pois deixaba na casa aos irmáns pequenos disfrutando dos figos pasos que os Reises  Magos  de Oriente deixaran esa noite nun pratiño de barro ao carón da lareira. O Neno, a pesar dos seus nove anos, era ben asisado e guieiro e dábase ben conta de que tiña que ir co seu pai  para o mar a buscar o sustento diario da familia. Vogaron hasta montar a punta do peirao de Porto Piollo onde izaron a vela e puxeron proa do Son. Sopraba un vendavaliño e na altura do castelo un burleu case lles da un desgusto, Xosé tomou un par de rizos da vela e co leme firme na súa man dereita mandou ao neno que se acurrunchase debaixo do banco de proa para que os salseiros non o mollasen. A última persoa que veu o bote  foi o fareiro do novo faro do rebordiño , que dixo logo que os vira no medio da ría con proa de Monte Louro , e que lle chamou a atención ver un bote esa mañá no mar,  pois había bastante vento e forte mareira. Nunca máis se soubo de Xosé  Setaio  nin do seu fillo Andrés, os restos do bote esnaquizado apareceron ao cabo duns días na praia loureana de Vieta. E todo isto aconteceu o 6 de xaneiro de 1910 , cando os Reises Magos traian os nenos de Muros, figos pasos  mollados en bagoas e salitre.

Tiña nove anos, un fardel e unhas botas demasiado grandes para os seus pés. Mordendo a bágoa rebelde aprendeu a ser home, vomitando de medo e de nostalxia pola nenez. E logo fíxose amigo da escuma e do choro do mar. E sucos de salitre salpicaron a faciana daquel vello mariñeiro, Cando a morte ruxiu baixo a almofada. E no seu delirio, din que berraba: Levádeme o mar, levádeme, que non quero morrer como un covarde.

• Manuel M. Caamaño (Homes de Pedra en barcos de pau).

A Cara máis íntima do naufraxio

• Artigos de Manuel M. Caamaño.
• Artigos de Xusto Gómez.

Máis información

• Blog de Xusto Fisterra: Xusto Fisterra.
• Blog de Manuel M. Caamaño: Homes de Pedra en barcos de pau.

Novas relacionadas

• Homenaxe ao Serpent 2010: Unha ollada dende dentro á homenaxe polo 120 aniversario do Serpent .
• Unha polo Almirante Mourelle da Rúa.
• Unha reportaxe en vídeo sobre o Naufraxio Serpent.
• O recuncho da Costa: O Cemiterio dos Ingleses.
• Laxe celebrou o seu tradicional simulacro de naufraxio.
• Unha conversa repasando a historia dos Naufraxios da Costa da Morte dende Corme.
• Os Naufraxios da Costa da Morte protagonistas dunha documental de Cuarto Milenio.
• Descubrindo os tesouros que agocha o mar.
• Os 500 naufraxios da Costa da Morte.
• Homenaxe ao Bonito: “O sal, o sangue de Fisterra”.

Artigos relacionados

• Unha reportaxe en vídeo sobre o Naufraxio Serpent.
• Unhas pequenas notas sobre o Serpent e a Costa da Morte con Juan Campos.
• A Costa da Morte non existe, por Juan Campos.
• Juan Campos: "El hombre que enseñó a navegar al regatista Pedro Campos".
• Naufraxio do Liverpool: Retrato dun capitán suicida, por Juan Campos.
• Juan Campos: "El hombre que enseñó a navegar al regatista Pedro Campos".