Sen enfermeiro, sen pediatra... sen resignación!
A recente decisión do Servizo Galego de Saúde de eliminar “temporalmente” a praza de enfermaría pediátrica no Centro de Saúde de Carnota a partir do 10 de marzo é un exemplo máis dunha política que prioriza os números sobre as necesidades reais da cidadanía. Esta medida súmase á tamén “provisoria” pero prolongada ausencia de pediatra no concello, obrigando ás familias a desprazarse a Muros para recibir atención médica.
Baixo grandilocuentes e baleiros discursos que proclaman a posta en valor do rural e a loita contra o despoboamento, escóndense accións que, na práctica, desmantelan servizos esenciais, contrarias á equidade e á discriminación positiva que serían necesarias para garantir a xustiza social . Estas políticas de "custe cero" desvelan o verdadeiro discurso, no que os habitantes do rural somos cidadáns de segunda categoría.
Fomentar o asentamento estable de poboación nova no rural implica apostar por dereitos básicos como a educación, a sanidade e a vivenda. Porén, estamos a ser testemuñas dun desmantelamento silencioso e progresivo destes servizos: hoxe é o enfermeiro de pediatría, fai un ano foi a pediatra, hai seis meses o persoal educativo de atención á diversidade. Que será o seguinte?
Non podemos permanecer indiferentes ante esta situación. Como dicía Stéphane Hessel no seu manifesto ¡Indignaos!: "A peor das actitudes é a indiferenza, dicir 'non podo facer nada, arréglense como poidan'". É momento de que a cidadanía, nais, pais e todo o tecido social nos unamos, ergamos a voz e esixamos os nosos dereitos.
Non somos un reclamo turístico nin a postal idílica para o descanso estival do mundo urbano. Non somos só a praia, o mar e a paisaxe para contemplar nas vacacións. O rural costeiro é un lugar habitado de forma estable, con familias que traballan, crian, coidan e constrúen comunidade todo o ano. Non somos periferia: somos cidadanía con plenos dereitos, e eses dereitos non poden quedar supeditados á lóxica dos números ou á rendibilidade económica.
Non aceptemos este trato inxusto. Indignémonos e loitemos xuntos por un rural vivo e con servizos públicos de calidade. Resistamos porque, como nos recorda Manuel Rivas en Contra todo isto, "A resistencia é a única forma de manterse humano".
