Xoves. 28.03.2024
El tiempo
Lola Rontano
20:45
05/10/20

Baixo Miño Suite

florence-price
florence-price
Baixo Miño Suite

- Xa podes sacar a máscara, que estamos en Portugal.
- Pero Portugal comeza ao final desa ponte.
- Tanto ten, rula, que xa chegamos á raia. 

Lady Chorima aparcou preto das dependencias da antiga aduana, non moi lonxe dos carteis verdes que din “Galicia” e “Provincia de Pontevedra”. Camiñando en dirección á ponte, descubrimos unha mazá de casas abandonadas. Detémonos brevemente a mirar.

- Asómate aquí -dime Lady Chorima, ollando por un dos buracos dunha porta.

Achégome e vexo o interior dun antigo café cunha elegante barra de madeira. No chan, case ocultas baixo o po, distingo unhas lousas brancas e negras, os típicos azulexos portugueses recobren as paredes ata media altura.

- Viches? Ao fondo hai un balcón con vistas ao Miño -di ela-. Que mágoa!
- Canto tempo levará pechado?
- Non sei, décadas. 
- Manda truco! É o lugar ideal para vir chuzarse. Ti cres que o rehabilitarán algún día?
- Seguro. Está a agardar mellores tempos... Outra humanidade, se cadra.
- Ás veces, creo que cheguei a Galicia demasiado tarde -murmuro ollando para o río. 
- Por que, demasiado tarde?
- Porque houbo unha época, se cadra hai oitenta anos, cando estas casas e cafés tiñan vida... Non sei, antes da banalización da arquitectura e destas rúas baleiras de agora. Hai unhas semanas, en Negreira, tiven esta mesma impresión. Pásame en case todas a vilas da costa ou na estrada, cando cruzo aldeas abandonadas... Este café na fronteira, un sábado á tarde, tiña que estar cheo de xente de paso. 
- A ver, a xente pasa, pero en coche. Ademais hai outra ponte... Sabías que Tui era o lugar para saír de troula os domingos? -dime ela, antes de entrar na pasarela lateral da ponte, por onde vén un señor enmascarado ao que deixamos libre o paso-. Era cando estaba no instituto. Toda a zona vella está chea de pubs. 
- Hahaha! Pubs en Tui e sabas e toallas en Valenza! Resumo da idiosincrasia do país!

Botamos a andar pola pasarela desta instagramática ponte de ferro e, coma sempre, agárrame a vertixe, o delirio de pensar que ao cabo dela, comeza outro país. Atravesar fronteiras a pé, sen controis nin vixilancia, ten un aquel transgresor que xa quixeran o resto de pasos fronteirizos. Non abonda cos límites xeográficos? Non é sen tempo de abolir os muros e os arames de espiños, os Morias, os Tindufs, eses mal chamados campos de refuxiados. 

- Sabías que cando fixeron a ponte, a finais do dezanove, deixaran uns ocos nos perpiaños das bases? Era para que, no caso dunha guerra, puideran meter a dinamita con que voala.
- Iso chámase separacións de bens ou prevención? 
- E ti estás segura de que volverías oitenta anos para atrás? Pénsao ben! -continúa Lady Chorima, camiñando diante de min-. Estabamos na posguerra... De verdade que che gustaría ter vivido ese tempo? 
- Non, tes razón. De feito, non sei se tería sobrevivido a ese tempo.
- Eu, sendo muller, prefiro a época onde estamos.
- Mimá, que panorama! 

Diante nosa, as dúas beiras do Miño e a vila de Tui coa súa catedral fortificada. 

- Mira todos eses sendeiros a beira do río! -dígolle eu, entusiasmada-. Teño moitas ganas de percorrelos en bici. Pódese facer kaiak, sabíalo? Facemos un selfie? Un con fondo galego, o outro con fondo portugués?


Lady Chorima sorrí, saca o móbil e facemos un par de fotos, coa alegría de estarmos xuntas de novo, despois de tantos meses de confinamento e distancia. 

- Grazas por invitares!
- De nada, ruliña, se tiña que vir de todos os xeitos.

Eu quería pasar o primeiro temporal do outono o máis lonxe posible de min e Lady Chorima tiña que facer un traballo en Tomiño, no Baixo Miño, onde lucía un ceo azul e un sol alleos aos partes meteorolóxicos. Alí vimos as primeiras árbores acendidas de laranxas e vermellos, as follas a piques de saír voando. Agardei que rematase o seu choio nun café, alternando a lectura dunha novela de Olga Tokarczuk coa dos diarios locais: Luz Darriba comentaba o pasamento de Quino, outra ironizaba sobre a xuntanza dun grupo de señoros na Toxa, un suplemento levaba por titular “Como reinventar un país?”. O resto eran máis novas deste pesadelo colectivo do que non damos saído. Á tardiña fun dan un paseo pola rúa e vin chegar uns nubeiros ameazantes polo noroeste. Con todo, antes de regresarmos a Compostela, vimos visitar esta peculiar ponte de ferro pola que seguimos camiñando a modiño, gozando do momento, liberadas da máscara e como se a tormenta non fose con nós, ata alcanzar xusto á metade da pasarela e quedar así, ficarmos aquí, suspendidas no límite xeográfico entre fusos horarios e operadoras de telefonía, sobre este río que como o Limia, que fuxe corenta quilómetros máis ao sur, tamén podería ser considerado o río do esquecemento.

- Parece unha paisaxe de Caspar David Friedrich -comenta Lady Chorima.

Un lenzo de gasas e muselinas sobrevoa a cidade vella de Tui, o Miño reflicte as luces esvaídas do solpor e, ao fondo, unhas néboas cobren os montes, entre os que se enxerga unha cima escavada, en pedra viva. 

- Vale, unha paisaxe romántica obviando ese horror de alí -di sinalando a canteira. 
- Érache boa! E o campo de eólicos que temos do lado portugués? 
- Viva a abstracción! -exclama Lady Chorima pechando os ollos, os cóbados apoiados na varanda metálica e as longas guedellas colgando sobre o río.
- Eu, de ter nacido oitenta anos antes, sería trapicheira na raia -digo ollando unha barcaza azul varada na beira portuguesa.
- Nesa época morreu Florence Rice -di ela sacando uns auriculares-, unha compositora de Arkansas de orixe africana que lle escribiu unha suite ao Mississippi, queres escoitar algo dela?
- Quero!

Lady Chorima abriu o youtube e compartiume un auricular. 

- Vouche poñer un fragmento curto... Por exemplo, os Sketches in Sepia. Se che gusta, no camiño de volta podo poñer outras cousas dela.

O cable tendido de orella a orella fai de ponte na ponte:  

E

E grazas á musica, nós tamén navegar.

De vez en cando agroma o bico dun peixe, rompendo en círculos concéntricos a corrente plácida do Miño. 

- Non podo mirar moito tempo para abaixo! -di erguéndose de súpeto.
- Eu tampouco. Danme ganas de nadar!
- Mira! A cicloxénese vén aí -di sinalando o nubeiro que cubre Tui-. Fuxamos para Portugal!

Ás alancadas chegamos ata o final da plataforma metálica, onde nos recibe a porta azul co escudo onde está escrito: “Esta é a ditosa pátria, miña amada”.

Comentarios