Unha homenaxe a Súa Santidade o Papa Francisco I, desde a voz dun peregrino que o coñeceu
Aconteceu nun luns de luz, cando os paxaros xa se xuntaban para a véspera, que a nova percorreu o mundo como un Amén silandeiro:
O Papa Francisco I regresou á Casa.
El, que non nos trouxo o Evanxeo coa man alzada, senón co corazón aberto.
El, que non reinaba, senón que camiñaba – cara a nós.
Non como monarca, senón como irmán.
Non como xuíz, senón como hortelán xeneroso baixo os oliveiros das nosas dúbidas.
Eu viña en camiño – desde Stuttgart, cruzando os pasos de pedra de Suíza, polo val sagrado de Aosta, e logo polas sendas poentas de Lucca e Siena.
Non como sabio, nin como enviado – senón como peregrino sinxelo, co manto cuberto de po.
O vento acompañábame. E a sede dun encontro que fose máis que unha audiencia.
E aconteceu.
Na Praza de San Pedro – no centro do mundo e, porén, dentro dun círculo invisible de intimidade – falei con el.
Só cinco minutos, medidos en tempo.
Media vida, medidos na alma.
Falamos da Terra.
Da irmá Auga e do irmán Vento.
Do Laudato Si, o seu legado poético para a humanidade, e tamén de quen gañaría o Mundial en 2018.
El sorriu. Eu rin. E o ceo sobre Roma respirou connosco.
Era Papa – si.
Pero nese intre, era o meu compañeiro de peregrinación.
Non no Camiño a Compostela, senón no Camiño interior que vai do corazón ao horizonte.
Non me preguntou de onde viña, nin pola miña fe.
Preguntoume pola miña capacidade de asombro.
E eu respondín cun agradecemento silencioso.
Hoxe, cando os seus zapatos quedaron xunto ao limiar da Eternidade, non me inclino ante a tiara, nin ante a túnica, nin ante o título.
Inclínome ante o ser humano.
Ante o peregrino que camiñou o seu pontificado descalzo.
Que puxo os zapatos do Pescador no po para compartir o camiño con nós.
Francisco, amigo, pastor, irmán –
Que o teu espírito repouse nese xardín que preparaches coas túas palabras para todos nós.
Que o vento che susurre o que deixaches en nós.
E que os paxaros leven a túa memoria no seu canto.
Con amizade sincera –
- Steffen P. Pfeiffer. Peregrino, fisterrán, xornalista