Nós, as que navegamos no solpor, as que deixamos o peirao e botámonos ao mar, remo en man.

As que parimos o oco baleiro dos nosos úteros fendidos pola dor do naufraxio.

Nós, as que soubemos da ausencia en cada recuncho da casa. Soubemos que a casa non era o noso territorio.
Viviamos exiliadas nela. Por iso saímos ás pedras e deixamos medrar o arneiro entre as escamas da nosa pel.

Nós, que levamos o congro das cabrias como bandeira mariñeira. Ese congro que rachou coa fame da tribo, destripado polas nosas mans, dándonos a vida en xeneroso sacrificio para que puideramos seguir adiante.

Nós, señoras do Nordés, as que galopamos nas ondas coma ninguén. Os nosos pés teñen a forma precisa para acubillarse nos cons, chamando polas barbadas, saltando aos percebes, fuxindo da morte que aniña nas ondas.

Nós, atlánticas, aleitadas con millo e sargos, que parimos polas unllas pan de ovo e follados, coroándonos de vida cos ourizos que medran nos cabelos.

Nós, últimas habitantes desta terra esquecida, onde o mar trae as crebas da memoria dun mundo que foi, tecemos cos panillos a pel para tapar as feridas nas arribadas e curamos ao Nordés coma os congros pendurados.

Nós, autoras da nosa propia lenda, seguimos o ronsel de Frolinda que non desapareceu no Cachelmo buscando a Buserán na Furna. Non. Nunca nos contaron a historia verdadeira.

Frolinda arriou a gamela e foi na procura do seu amor entre os peixes. Vogando sempre para que escoitaramos a cantiga de Buserán con acordes libertarios.

Nós, atlánticas, mulleres do Nordés... Resistímonos a marchar. Os cons son a nosa casa e os salseiros traen o osíxeno preciso para as nosas branquias, antes de volver ao mar coa enchente. Ás veces camiñamos pola terra coma se fósemos humanas. Pero o mar chámanos e saímos entre a borraxeira a cantar coa voz ronca da buguina e o corvo mariño...

Non cremos a historia que traen as enganosas voces das sereas. Elas non saben do paraíso. Nunca viron morrer o sol na Sala do Perello. Elas non saben que non hai nada detrás da néboa. Por iso non din a verdade.

Non hai outro lugar para nós.

Só os ollos do cetáceo son o noso oráculo. Eles din sempre a verdade. E devolven, coma un espello, a nosa imaxe de mulleres do mar.

É por iso que navegamos no lombo da balea. Expulsadas do paraíso de argazo e sal. Resistíndonos a abandonar esta costa e este mar e ese Nordés que trae as voces das antergas. Procurando a singradura da liberdade que nos devolva á vida.

• Viki Rivadulla.

Artigos e novas de Viki Rivadulla en QPC

• Viki Rivadulla leva a resistencia e liberdade das súas Mulleres Atlánticas a Fonseca.
• Viki Rivadulla: “O Prestige foi o momento propicio para acabar coa nosa identidade, coa nosa forma de vida no mar”.
• 10 anos da Galería Mulleres.
• 8M, conxuro polo empoderamento.
• Viki Rivadulla: "Bruxa fala do empoderamento feminino e a sororidade como ferramentas para loitar contra a violencia”.
• A Barca, a pedra e o futuro.
• Moirame, o tesouro escondido da Costa da Morte.
• Pazos de Merexo.
• Que é a Sala do Perello?.