Luns. 29.04.2024
El tiempo
Abraham Trillo
10:05
15/04/24

Posible, hipotético, probable, suposto Manolo

Posible, hipotético, probable, suposto Manolo

Baixo o Sol do Parrote, ou ao sol inexistente da calle do Sol, que ben poidera ser que fosen o mesmo, hai un neno serio e un ancián enfermo, un chino sacando fotos e unha peruana facendo partícipes do soño coruñés aos seus familiares por vídeo-chamada. “Dele y muestre bien, oiga”, dille a súa nai dende Huancavelica .

Ao ancián atópoo pola noite na de Carlos, tomando copas de Veterano dende a súa veteranía anglosaxoa - o vello servíu en Inglaterra, coma tantos-, que é a veteranía do Mundo. O vello, resulta que é de Noia. O vello, ten cara de chamarse Manolo.

- Yo es que soy de Noya.

- Coñezo. Cerca de Corcubión.

- Corcubión, sí señor. Ilustre villa liberada por el Caudillo.

Resulta que o vello, cando novo, xurou a bandeira de Franco.

- Yo es que juré la bandera de Franco, y no me arrepiento de nada. Va usted muy bien vestido, sabe? Parece inglés. Yo estuve en Inglaterra.

- Moi amable. Pero a capa é española.

- Como debe de ser. Hoy los jóvenes visten como los americanos. Y los americanos no saben vestir. O sea, que no visten, vaya. Que no digo que vayan desnudos, usted ya me entiende. Pero vestir, es vestir...

Como non queda Veterano, ao posible Manolo, sírvenlle agora caña branca.

- Yo ya vi a los Hippies en el 66. En Inglaterra, claro. Dónde si no? Y por aquí siguen todavía, con los pantalones rotos. En este barrio siento que vivo en el extranjero, todos son morochos.

Hipotético Manolo estase poñendo Clint Eastwood, pero afrouxa.

- Que no tengo nada en contra de ellos, eh. Muchos, cuando lo de América, tenían más cultura que nosotros.

- A que se refire co de América ? 

- A la Conquista, naturalmente. Nosotros colonizamos esa tierra, pero intelectualmente nos colonizaron ellos a nosotros.

- Se “con nosotros” estase a referir aos españois do século XV, aí teño que dicir que non colonizamos nada, porque nos non creamos colonias- coma os luteranos- , se non provincias. A cousa cambia. E despois, dixo que eles nos colonizaron intelectuamente? Non sei se oín ben.

- Claro, escuchó bien. Eran mucho más Intelectuales, y civilizados, antes de nuestra llegada. El español los hizo bárbaros.

- Civilizados? Por iso arrincábanse os corazóns uns aos outros?

-Bueno, hombre! También nosotros comíamos gallina! Desde luego, los conocimientos astrológicos que dominaban denota que la cultura que tenía la civilización Azteca era superior que la del Imperio Español, no me lo va a negar. Luego, con lo de la patata y la Transmediterránea acabaron de lucirse. Hay que estarles agradecidos.

- O da Transmediterránea?

O sol desta tarde, ao probable Manolo, faino alucinar de Imperio e navegación.

- Mira, estaba el otro día sentado en un banco, ahí arriba, en el medio de la calle Barcelona, y tenía al lado a una mujer negra con siete hijos... En cincuenta años, en España no va a quedar un español. Se lo digo yo.

- Pois non sei. Non domino o tema.

O certo é que o tema xa me comeza a cansar.

- Que sí, que sí. Es que las chicas españolas se tiran al vicio y ya no quieren tener hijos. Pero a dónde vamos? Por favor. A dónde vamos?

Presumible Manolo está alicaído, como se acordara das mulleres protestantes, fértiles e pardas, de cando estivo en Inglaterra. A caña comeza a golpearlle no peito.

- Viste usted muy bien, se lo dije ya? Y tiene percha, oiga. Pero no por joven, no se crea... si no por alto.

Suposto Manolo, que nesta media hora só falou el, despídese.

- Bueno, grata conversación. Tengo que irme, es tarde y mi mujer me espera. A los ochenta años no aspiramos a repoblar España, pero todavía se intenta. Por si a caso. Si es que ya lo dijo un moro, que lo leí yo, “vamos a conquistar Occidente a través de los vientres de nuestras mujeres”. Y lo están haciendo ya !Pero, por Dios! A dónde vamos a ir a parar?

- Nada, non se preocupe. Vaia tranquilo que Muza, agora, só sae nos libros.

O noiés-luterano- pro azteca- español e inglés, que no tinte rubio que leva é un pouco Pepe Oneto e un poco eiruga de Alicia en el País de las Maravillas, diríxeme unha reverencia xaponesa antes de marchar.

- Oia, vostede non se chamará Manolo, non?
- Cómo dice?
Xa está na porta.

- Que, se por casualidade, non se chamará Manolo!

- Ah! No! Yo me llamo Aneto! Por?

- Nada, nada!

E o falso Manolo desapareceu na noite co seu nome de caldo.

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

Comentarios