Mércores. 15.05.2024
El tiempo
Abraham Trillo
07:40
29/04/24

San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.

San Marcos de Corcubión. San Marquiños querido.

Oh, Glorioso Evangelista, protege desde el cielo, a los que desde el suelo, te vienen a implorar. A ti, inflamado, sube la voz de nuestro canto y, hasta tu trono santo, se eleva sin cesar. Glorioso Evangelista, protege desde el cielo, a los que desde el suelo, te vienen a implorar. A ti, inflamado, sube la voz de nuestro canto y, hasta tu trono santo, se eleva sin cesar. Se eleva sin cesar. Se eleva sin cesar. .

Chegou o 25 de abril, festividade do santo Marcos de Corcubión e Venecia, neste orde. Chegou o 25 despois da longa novena dos días, longa novena de sol e Ostias. “¡Tranquilos, que hai Ostias para todos! ” din que dixo o párroco ao ver a multitude agolpándose para comulgar- isto ocorreu no pobo, ao parecer, hai moito tempo, cando aínda había curas e a xente comulgaba, cando a Eirexa todavía era aquel cabalo que viña de Bonanza-.

Veni, vidi, vici. Pois iso, chegou e choveu- mais non tanto-. Que chova, pois, xa que chove tódolos anos! Sorprenderse disto, a estas alturas, queda moi mal, demasiado ordinario.
Que polas festas de San Marcos chova, é un acto totalmente natural e esperado, incluso desexable, diría eu. Lévannolo botando na cara os imaxinativos – que non imaxinarios- veciños de Cee toda a vida: “¡ San Marcos, rey de los charcos!”. Pois si, e que? Efectivamente, en San Marcos espérase pola choiva como pola charanga. Queixámonos agora, pero raro se nos fará o día no que non aparezan. Protestamos, en definitiva, polo de sempre: porque de algo hai que se queixar; por iso, e porque somos tendentes a pensar que estamos en Sevilla, e o de non poder ir a verbena co vestido de cola fáisenos difícil. No fondo, é un problema de non saber onde se está.

- Puta choiva...

Pois non, diso nada, gabardina e amañamos, que é a mellor prenda para o clima desta zoa, a pesar de que o que se leve sexan os permeables impermeables que anuncian tanto pola tele.

Oh, glorioso Evangelista San Marcos, foco de amor, que tu protección me asista para ser digno de Dios. Oh, glorioso. Oh, glorioso evangelista San Marcos, foco de amor, que tu protección me asista para ser digno de dios .Que tu protección me asista para ser digno de Dios. Para ser, para ser digno de Dios. Para ser digno de Dios. Para ser digno de Dios.

Resulta que a festa, dende hai uns anos, uns cantos anos – coido que eu aínda non estaba nacido-, non se fai o día da festa. A festa, non se fai o día da festa... Sei que soa paradóxico, mais así é. En caso de caer entre semana, as ansias populares e celebrativas propias do día sáldanse cunha charanga pasa rúas - que, tamén dende hai uns anos, deixou de ser iso para se convertir nunha charanga pasa bares- quedando así as gañas de festa aprazadas para o sábado.

- Es que el fin de semana es cuando vienen los estudiantes, cuando viene la juventud, sabes?
- Pero cullons, Rumina, que quienes pagan son la viejas...
- Qué dices de Romina?
- Nada, es una frase de Sazatornil en La escopeta nacional, sabes? El que pagaba la cacería. Y no es Romina; es Rumina.
- No se quienes son, ni él ni ella. Tienen nombre de muertos.
- Deben de estarlo, sí.

O tema é sinxelo. A xente que reside no pobo apoquina para pagarlle a festa aos que veñen de fora. Os vellos do pobo, desexantes da orquesta Los satélites, soltan o carto para que lles traian a CDC ou a América.

- Es que es lo que le gusta a lo estudiantes, lo que le gusta a la juventud, sabes?
- Pero cullons...
- Otra vez?
- Vale, dejo a Rumina tranquila. Pues nada, entonces tendrán que aprender a perrear los abuelos.
- Los abuelos, que se adapten. Y si no, que queden en casa. Eso, que paguen y que queden en casa.

Hay que adaptarse a los tiempos, hombre!
A xente aplaude entre canción e canción, tal vez, agradecendo eses momentos de silencio.

Quemar tu cuerpo pensaron, cuando espiraste. Cuando espiraste, oh dolor. Pero, a quienes lo intentaron, la tempestad, la tempestad, dispersó. Quemar tu cuerpo pensaron, cuando espiraste. Oh, dolor. Pero a quienes lo intentaron, la tempestad, la tempestad ,dispersó.¡ Salve, primoroso artista de la santa de la santa religión! ¡ Salve, salve, salve salve! De la santa religión.

Noite do sábado pasada por viño, por cervexa, por whisky, por ron, por xinebra...
Noite do sábado. Carnavalada dos borrachos que adoitan estalo, e dos que non. Estos últimos, especie indeseable, son os máis perigosos; non saen nunca da casa, pero en días como o do patrón ou o de Fin de Ano, saen a abrazar, a bicar, a quentarlle a cabeza a todos aqueles aos que, o resto do ano, non saudaron pola rúa. Con esta xente pouco se pode facer, aguántalos un pouco e agardar a que o Ceo no lo teña en conta. Os de sempre- os bébedos de sempre-, son outra cousa porque aguantan máis o tipo; saldrían a beber aínda que non se celebrara nada. E é que xa o di o refrán, máis vale borracho coñecido que borracho por coñecer. Os bébedos típicos, clásicos, habituais, son outra cousa- ben é certo-, porque toman o acto de beber de forma seria, como un oficio ou un sacramento.

A tus pies, oh glorioso san Marcos, hoy acude a pedir protección, este pueblo que tanto te quiere y por santo patrón te eligió. Este pueblo que tanto te quiere y por santo patrón te eligió. Y por santo patrón te eligió.

¡Alabado sea el santo Evangelista! ¡Alabado sea siempre en todos los Corcubiones !

MÁIS ARTIGOS DE ABRAHAM TRILLO

Comentarios