Raqueiros

corentena

Raqueiros

15:24 13/04/20

Levantouse o extrito confinamento, e así se ergueu esta mañá Cee. @seluman36 fai a súa valoración nas #FirmasQPC sobre como respectamos a #corentena:
👹RAQUEIROS: https://t.co/XDONyZjZi5 pic.twitter.com/rpOVrmRCGT
— Quepasanacosta (@quepasanacosta) April 13, 2020

Dicía Churchill que “O prezo da grandeza é a responsabilidade”.

A Cuarentena forzosa amosa como poucas cousas as costuras dun sistema que demos en acoller coma forma de vida sen discutir nunca si era ou non o adecuado. O sistema nos veu dado, despois de catro décadas de ditadura a un pobo moi acostumado a obedecer sen rechistar. Os e as galegos e galegas somos moito de dicir que si e despois, si non nos miran, facer o que nos pete. Vai no noso caracter, na nosa forma de ser. Cando as políticas neoliberais importadas dende os paises da revolución industrial enviaron a fame a dúas xeracións de galegos, noutros paises o pobo levantou en armas: nos marchamos coa maleta a busca dunha fortuna que as veces chegou e as veces acabou en traxedia.

Cando a dereita decidiu dar un golpe de estado na defensa dos seus privilexios no 36, algunhas comunidades deron en defender a democracia: Galicia, sen embargo, foi base de operacións e experimentos para os golpistas e de pleitesía aos poderosos. Os que non quixeron tragar, unha vez mais, marcharon ao exilio. Entre eles foron algún dos mellores de entre nos: Castelao, Seoane, Rafael Dieste, Carmen Muñoz.

Este luns, como dende hai días, Cee amence sen actividade comercial e colexios.

E esto é todo o que falta porque, un rápido vistazo de 30 segundos a calquera rúa nos ofrece a lamentable visión do nivel real de insolidariedade e falta de respeto a lei e a saude dos demais. Dúcias de persoas, decenas de vehículos ocupados por 2, 3 e ata 4 persoas circulan con total normalidade. O fan os obreiros de actividades non esencias, si, pero tamén algúns que teñen a actividade restrinxida ou directamente prohibida; a onde vai esa furgoneta dun establecemento de repostos de vehículos? e o dos electrodomésticos? e o dos mobles? Todas son actividades restrinxidas polo Real Decreto 463/2020 de 14 de Marzo, hai alguen vixiando todo isto?

Grupos de 3 e 4 persoas, con e sen mascariña, se reunen en plena rúa a parolar, gardando a duras penas a distancia esixida polos especialistas... pero non pasa nada.

E non pasa nada porque, en realidade, a ninguen lle importa. O espectáculo hipócrita de ver en fiestras e balcóns (os menos, que isto segue a ser Galicia e as veces chove) a homes e mulleres aplaudindo a sanidade cando hai 3 días criticaban aos seus profesionales por “vivir do conto” ou pola suposta pesima atención que p`restaban a vergoñento. Estes e estas palmeiros son aqueles que acudían as consultas do SERGAS co coitelo entre os dentes porque o médico ou a medica non facia o que lle pedían “Ti cres? e non me dixo que iso non era para mandarme ao especialista?, xa lle dixen que tuvera cuidado, que para o seu sitio hai xente abonda, que a ver que se cre!”. Esta frase, e outras similares, as escoitei non poucas veces dentro do meu periplo hospitalario mais recente e previo a declaración do estado de emerxencia.

Estado de emerxencia... que parte desta frase non se entende?. Xa leva morto un puñado de veciños e veciñas. Calquera cifra e moita, pero a que temos rexistrado xa aquí non é para tomala a broma. O número de contaxiados xa é unha incognita, a vista de que, coma sempre, os datos van de arriba cara abaixo e, por algunha razón, non podemos saber cantos veciños e veciñas da bisbarra foron xa contaxiados polo virus. Pero a realidade é tozuda. Calquera contacto cruzado e sinónimo de contaxio.

A OMS, non o taxista de turno ou o veciño de barra, non, a Organización Mundial da Saude estima que a tasa de contaxio do virus anda entre o 1,4 a 2,5, ainda que outras estimacións falan dun rango de entre 2 e 3. Esto quere dicir que cada persoa infectada pode a súa vez infectar a entre 2 e 3 persoas, ainda que se descubriu que poden darse unha sorte de “supercontaxiadores”, capaces de contaxiar ata a 16 persoas.

Así, a vista do absoluto desleixo das mínimas normas recomendadas ou obrigadas, a vista do nulo control da poboación pola autoridade competente, non ten nada de descabellado asumir que a Costa da Morte poda verse cun 70% da sua poboación contaxiada nun prazo de 30 a 60 días, dado que a época de máximo confinamento parece basicamente un luns calquera, salvo polas tendas e os colexios. Si un 70% da poboación se contaxiara, é loxico considerar que entre o 35 e o 55% da poboación con mais de 65 anos o padecera e dado que a tasa de mortalidade do virus nese grupo humano rolda o 60%, non sería ilóxico crer que entre 2.000 e 5.000 maiores na Costa da Morte puideran perder a vida por mor da afectación do coronavirus.

A única forma, o único xeito real coñexido a día de hoxe para evitar isto é quedar na casa. Quedar na casa é, basicamente iso, non sair salvo para o IMPRESCINDIBLE.

E isto implica non ir traballar cando o que fas non é indispensable (e non, amigo tendeiro/ carpinterio/pintor/comercial/peluqueiro/sastre/xardineiro/chapista/libreiro... non sodes imprescindibles, para nada)
Implica non sair a un super a dous kilómetros da casa “porque non me gustan os iogures do que teño a 40 metros”.
Implica ir a farmacia mais cercana das de garda, e si tes que ir en coche, ir directamente, aparcar e acudir ao establecemento gardando a debida distancia.

E facer isto unha vez, para non ter que vovler cada media hora porque iso non é imprescindible.

Non é imprescindible ir ao banco, menos ainda na época do internet para todos e os mobiles. Se tes teléfono para enredar no Facebook telo para facer xestións na banca online. O seguro pode agardar, o abogado poder agardar, a asesoría as veces non, pero incluso iso agora pode agardar e as consultas online a por teléfono tamén valen.

A sensación de que a crise na economía vai acabar con nos é a arboré que nos impide ver o bosque. A única maneira real e práctica de que fracasemos coma sociedade e coma persoas non é unha crise económica. A única maneira de fracasar demostrada é morrer.

E para quen siga pensando que o virus so mata ancianos e enfermos, vale a pena dicir que unha moza de 16 anos, outro de 26 e varios profesionais, coma dous Garda Civis ou unha ATS de menos de 40 tamen morreron sin que se tratase de pacientes con patoloxías previas. Porque o virus mata, mata a eito, e iso non o fai a gripe, por moito que sirva de exemplo para moitas cousas nas charlas de cuñado destes días polo Skype.

Este problema é un problema de todos, e iso aquí levámolo bastante mal. No país dos marcos das leiras coma pivotes inamovibles do pensamento individual, no lugar dos raqueiros, dispostos a roubar a mercancia do barco sinistrado polo temporal antes que a rescatar aos naufragos, na terra do “Outro Mais” polo Prestige, querer defender que “todos somos irmáns” e “kumbaya” me parece coma mínimo infantil.

E sen autoridade que se preste a que aqueles desaprensivos que ignoran as limitacións a tomen pola forza ou a base de multas xa podemos darnos todos por contaxiados. Non teñades a mais mínima duda.

Por favor, polo que mais queirades, quedade na puta casa. Deixade de pasear.