O mes de setembro en Bos Aires

14:46 04/09/19

Neste mes doña Macrigaita fai un pouco de memoria da súa infancia porteña para recordar que os pais falaban de que en Galicia tiñan lugar as últimas festas do verán. O tempo era moi variable xa que en “setembro ou leva as pontes ou seca as fontes” ou tamén “en setembro non hai vella que non tembre". O domingo veu a merendar a curmá de Vila do Parque. Preparou uns “panqueques” seguindo a receita da nai. Comentoulle á curmá que a súa nai repetía unha e outra vez que aínda que o millo arxentino era excelente o problema estaba no auga da capital que non permitía unha masa para as filloas coa elasticidade xusta como a da súa mocidade na aldea. Preparou o mate co seu curativa herba montevideana “Abuelita” e puxo tamén na mesa un tarro de doce de leite para a curmá. Ela soamente ponlle un pouco de azucre por arriba ao estilo gayego.

Mentres charlaban de vellas historias, á curmá ocórreuselle comentar, ao ir poñerlle doce de leite á terceira filloa, que non vai ver máis o programa de Mirtha; nunca máis, acabouse. Dille, enoxada: É horrible, a verdade non esperaba que logo da boa guita que lle deu Macri, salga da cancha para desmarcarse. Agora é doña Panqueque Legrand. Así nos vai na Arxentina, non hai principios, sempre con intereses polo medio. Ao final da súa vida non necesitaba ensuciarse deste xeito. O seu deber é manterse firme á beira de Macri porque é evidente que non fracasou, ao contrario, é máis rico que nunca. Que desilusión! Caéuseme unha ídola! Estamos na lona e véñense os peronistas outra vez a darlle asado aos graxa que non laburan. Non aprendemos máis pero polo menos, espero que o novo presidente consiga que veña o Papa a darnos a súa bendición nunha misa na cancha de San Lorenzo.

Despois que se fora a curmá, estivo dándolle voltas ao retorno dos peronistas. Non entende que o alegre goberno macrista se vaia coa cabeza gacha e o rabo entre as pernas. O equipo completo debería saír da Rosada cun sorriso. Non perderon xa que entraron cuns cen mil dólares na conta e saen con varios millóns. É certo que os gañaron con esforzo e algo de sufrimento ao ter que devaluar o seu querido peso arxentino. Acá hai algo que non me pecha pero como non entendo nada de economía. Refírome a que si antes o dólar estaba a 10 e agora anda nos 60, é evidente que saben darlle o valor que se merece. Con Cristina menosprezábase e así, dicían os que saben, non camiña a economía porque si o freas, o país non avanza. Non me queda claro o volver a pichicatear ao dólar con “Cepolín”. Non quero pensar que Macri me está cagando.

Doña Macrigaita segue sen aparecer pola esquina de Belgrano e Pasco. Dixéronlle que o interventor intercedeu diante do grupo concesionario Olmos-Basea para que se lle brinde aos auténticos macrigaitas, gratis e sen receita, unha caixa mensual de 30 pastillas de "Cepolín". Bueno, ao fin avivouse o ñoqui de Moyano. Custoulle entender que non había nada que negociar coas moi diminuídas Agrupaciones. Son pouco máis de media ducia de infelices trasnoitados que din defender o Centro Galego pero son os responsables do seu afundimento ao defender a un goberno que é activo promotor da pechadura de mutualistas. Non se esquece de que o ministro macrigaita Lemus non se achegou ao Centro Galego. Bueno, está desculpado xa que é probable que buscase manter en segredo a súa orixe familiar para non afectar negativamente á fermosa paisaxe do municipio soneirán de Vimianzo. Está convencida de que matear con "Abuelita" lle mellora a saúde e de paso, aforra uns pesos.