As tardes-noites de outono en Suíza fanse longas e escuras e, aínda que o inverno non chamou á porta aínda, certo é, que os emigrantes prefiren gozar da noite do sábado nesta época do ano entre bos amigos e cunha suculenta e saborosa comida caseira que lles achegue a casa. Se ademais, a noite está amenizada pola música nostálxica do xalleiro José Ramón Recarey Gómez “O emigrante” que enche a sala de emocións, sentimentos e recordos, pouco máis se pode pedir.

Así, a pasada fin de semana, máis de 70 persoas acudiron ao centro español de Menziken para gozar dunha velada entrañable.

José Ramón Recarey naceu fai 51 anos en Boaña de Abaixo, na parroquia de Castriz (Santa Combra). Este xalleiro, orgulloso da súa terra e as súas xentes, esconde na súa profunda mirada unha historia marcada polos tristes momentos e recordos que deixaron un sinal importante na súa vida e, que á súa vez, forxáronlle como persoa. Á idade de seis ou sete anos comezou a sufrir bullying no colexio por ser tatexo, converténdose en obxecto de burla para os seus compañeiros de infancia; un factor que lle xerou inseguridades e moita timidez, que desaparecían a través da música e o cante.

Amante do deporte, o fútbol converteuse no refuxio perfecto ademais da súa outra paixón, a música. No fútbol desenvolveu un gran potencial como porteiro que non pasou desapercibido para o Club Bergantiños que o fichou en 1989. Con todo, do mesmo xeito que a Julio Iglesias, un desafortunado accidente de coche truncou unha prometedora carreira.
A música volveu converterse na súa mellor terapia de curación. Con 19 anos iniciou un novo camiño no mundo das verbenas e das orquestras. Formou parte dOs Xemelgos, Nova Banda e mesmo se atreveu a formar o Dúo Corazón onde contou coa colaboración da súa irmá. Miguel Torres é o seu maior referente musical e séntese un gran admirador do artista. O seu pai sempre lle puña copla española en casa. Considérase amante da música en xeral pero se inclina pola música española aínda que lle gusta darlle “o seu estilo” a temas tan coñecidos para os que o músico Manuel Blanco contribuíu con certos arranxos. As súas cancións están dedicadas á emigración, ao amor, á infancia, aos mariñeiros, aos mineiros e, especialmente, aos seus pais. José Ramón garda certa tristeza nas súas palabras cando lembra as perdas que sufriu na vida como a dos seus pais e a da muller que ía ser a súa esposa.

“A música éo todo para min. É a que me axudou a saír de todos os malos momentos polos que pasei. Creo que necesito a música tanto como respirar e seguirei cantando ata que o corpo mo permita. Creo que o día que deixe a música vouno a pasar mal. Sinto moi querido e arroupado pola xente”.

José Ramón, reside desde febreiro do 2011 na cidade suíza de Biel á que chegou desesperado coa situación que a crise inmobiliaria e a falta de pagamentos que sufriu a súa empresa de construción.

“Atopábame no bar da miña irmá e non o pensei. Subinme ao coche e díxenlle que emigraba a Suíza. Necesitaba cumprir cos pagos dos meus traballadores, principalmente. Somos 8 irmáns e, excepto dous, todos estiveran ou están en Suíza. A primeira vez que emigrei pero por pouco tempo foi con 15 anos. A verdade que a sorte que tiven en Suíza non a tiven en España. Grazas a este país puiden saír á flote. Este país acolleume e colmoume das oportunidades que o meu lugar de orixe non me ofreceu”.

En Suíza, ademais de traballar no sector da construción, mergullouse na música de novo, dedicándolle, maioritariamente, as fins de semana. No 2015 gravou o seu primeiro disco “O emigrante” pero un cancro de pulmón tívoo loitando durante catro anos. Na actualidade, este xalleiro de corazón, emigrante por obrigación e cantante por paixón ten tres discos no mercado e o terceiro, unha merecida homenaxe aos seus pais falecidos, presentouno a pasada fin de semana no Centro Español de Menziken.

“Os meus proxectos futuros son seguir gravando discos, principalmente, para a emigración. Emigrar é un cúmulo de emocións. Deixas atrás aos amigos, á familia, costumes e tradicións, hábitos diarios, a cultura, o país, o idioma… Nunca sabes o que tes ata que o perdes”.

En breve, viaxará á súa Santa Corda natal onde espera gozar da súa xente e da súa terra ademais de poder seguir compartindo o seu traballo musical en Galicia. Retornar non está nos seus plans inmediatos pero si desexa pasar os últimos momentos da súa vida “non seu lar”, Galicia.

• Alejandra Plaza.

OUTRAS HISTORIAS DA DIÁSPORA CON ALEJANDRA PLAZA

• José Antonio Vila, o carballés de segunda xeración á fronte do Centro Español de Menziken.
• Unha exposición de "visións dende a emigración”.
• O grupo costeiro Galiza Celta de Delémont inaugurou o 12 Slow Up en Jura.
• O Centro Español de Saint Maurice celebrou o seu 50 Aniversario.
• Manuel e Nieves: Suiza para sobrevivir á crise inmobiliaria.
• Estefanía González Suárez, a carballesa que se deu unha segunda oportunidade en Suiza.
• Exitosa quedada de españois en Zúrich con fins laborais.