Xoves. 28.03.2024
El tiempo

Relatos da Fundación: "A promesa"

Relatos da Fundación: "A promesa"

E traemos hoxe a última das obras gañadoras do I Concurso de Relatos da Fundación Fernando Blanco. Xa limos “Pegadas galegas polo mundo”“Amor pola familia”“Lonxe da terra”“Cousas que quedarán sen saberse” e mais "Emigrar de novo". Todos auténticas xoias literarias que reflicten a perfección o drama da emigración dende a perspectiva dos máis novos.

E rematamos co 1º Premio Categoría B (ESO). A autora non é outra que a alumna de 1º da ESO do Colexio Manuela Rial Mouzo de Cee, Estela Areas Pérez, que nos deixa esta "A promesa".

"A promesa", de Estela Areas Pérez

Estela-Areas-Perez-con-Julio-Lopez

- Non te vaias! Eres o único fillo varón. Non podes deixarnos, tes que protexer ás túas irmás.
- Esta é unha decisión xa tomada e non penso cambiar de parecer. Estou canso desta vida no campo, onde non ves o froito do teu traballo porque todo é fame e miseria. Este non é o futuro que eu quero, por iso é que marcho.
- Nós xa vamos vellos e a morte achégasenos. Non podes deixarnos nestas condicións. Non agora. Necesitámoste. Prométoche que o teu sacrificio non será en balde. Toda a herdanza nosa será para ti.
- Só serán catro ou cinco anos, pai. Quero ter cartos de meu para logo voltar e poder ser alguén – contestou Xosé.

Xosé era un rapaz de dezanove anos que vivía atrapado na pobreza do agro galego dos sesenta. Malia isto, non perdía a esperanza e a ilusión de viaxar lonxe, a América, para mellorar a súa situación.

Con tremor, unha man acariñou a súa meixela mentres uns ollos queixosos rogábanlle que non os abandoara. Xosé apartou a man da súa nai con decisión e encamiñouse á parada do bus que o levaría ó porto da Coruña. Mentres agardaba, oiu unha respiración entrecortada que lle chamou a atención.

- Fillo, estás seguro do paso que vas dar? Aínda estás a tempo de botarte para atrás e volver á casa con nós.
- Non, meu pai. Non quero discutir máis este tema. Para min tamén é difícil marchar, máis non teño outra alternativa. Senón marcho agora sei que nunca o farei.

Manuel baixou a cabeza e contivo as ganas de chorar. Non podíamostrar dor diante do seu fillo. Non, non debía.

- Prométeme que volverei a verte. Teño medo a que esta sexa a última vez que nos vexamos. O meu corazón presínteo.
- Non digas parvadas. Repítocho unha vez máis, esto é algo temporal. Como moito estarei fora uns cantos anos, pero volverémonos ver. Xúrocho.

Manuel arroupou cos seus brazos a Xosé. Éste notou a intensidade dos sentimentos do seu pai. E isto provocoulle unha gran dor na súa alma. Algunha parte do seu ser parecía crer as palabras que o seu pai lle dixera anteriormente.

Na súa maleta de madeira apenas levaba catro mudas e unhas cantas pesetas. Isto contrastataba coa cantidade de ilusións que tiña. Foron vinte días de travesía nos que non puido durmir. Esperáballe un novo mundo no cal todo sería diferente para él. Non contaba con ningún coñecido … “Onde pasaría a primeira noite?” – preguntábase Xosé todas as mañás. “Terei que apurarme a buscar un traballo….”.

Cando baixou do barco encontrouse cunha paisaxe urbana, con grandes edificios. Unha paisaxe abrasada polo sol e as altas temperaturas. Nada tiña que ver coa Galicia que deixara atrás; unha terra desolada e rural, onde a neve queimaba os cultivos e as intensas choivas inundaban a terra.

Seguiu camiñando, e ó final da rúa viu unha ringleira de taxis. Subiuse nun e o taxista preguntoulle a onde se dirixía. Xosé gardou silencio, pois non coñecía Caracas, nin tampouco tiña ningún mapa da cidade. O taxista volveu repetir a pregunta.

- Non sei, léveme ó centro da cidade. Por casualidade, vostede non coñecerá ningunha pensión?.
- Levareino á praza da Candelaria. Teño un amigo que rexenta unha pensión para inmigrantes. Alí pódenlle alugar unha habitación.

Xosé Aceptou xa que non tiña outra opción.

Tan pronto como entrou na pensión deuse conta do que o taxista quixera dicir coa expresión “pensión para inmigrantes”. Era un sitio lúgrube e pouco acolledor, e o trato do persoal era frío e cortante. Considerábano inferior e non se dignaban a miralo ós ollos.

Ó día seguinte, Xosé ergueuse cedo e dispúxose a buscar un traballo. Dada a súa escasa formación e pouca experiencia, as ofertas eran moi limitadas. Polo tanto tívose que conformar cun traballo de pintor. Tratábano coma se fose un escravo, traballaba máis de doce horas ó día a cambio dunha retribución mísera, pero tiña que aguantar.

Ó cabo dun tempo coñeceu a un compañeiro que lle ofreceu a posibilidade de traballar nunha empresa de construcción, onde as condicións laborais eran mellores. Aceptou de inmediato. Non obstante, non todo o que lle ofreceran era certo. Seguía a traballar máis horas das regulamentarias, e os domingos tiña que facer horas extras sen que lle pagaran nada a cambio. Ademais, tiña que camiñar cada día tres quilómetros para chegar ó traballo. Posto que quería ir aforrando pouco a pouco, levaba todos os días para o traballo, a comida que él mesmo facía na pensión a noite anterior. Grazas ó seu esforzo, foi ascendendo, e pasou de ser un simple peón a convertirse en oficial. Non obstante, a construcción seguía a ser unha actividade moi dura tendo en conta as condicións climatolóxicas do país. Por outra banda, seguía sen agradarlle moito este sector.

Xa levaba alí cinco anos cando coñeceu a Carmen, a irmá dun compañeiro de traballo. Pronto comezaron unha relación que culminou, dous anos despóis, nunha voda. Por aquel tempo, Xosé xa era un empresario de certo éxito. O camiño para chegar ata aí non foi doado. Estivo salpicado polo sufrimento, a angustia e a dor de verse discriminado nun país que non era o seu e onde eera diferente ós demáis. Era desgarrador escoitar ás súas costas como a xente o sinalaba ó pasar, e se dirixía a él en termos despectivos como: “Aí ven o mesiú”. Non había día no que non oíra esa palabra, e cada vez feríalle máis…

Xosé nunca deixou de pensar, nin por un momento, no seu pai e na súa nai. Cada mes escribíalles unha carta, onde prometía reiteradamente que cada vez estaba máis preto o momento de reunirse con eles. Aínda que o escribía, non o sentía así. Íalle moi ben, en non pensaba botar o seu esforzo pola borda e volver a un país onde a pobreza volvería a envolvelo.


Sete anos despois ….. en dous países diferentes acontecían dúas historias moi dispares.


Os gritos xa se oían dende o piso de abaixo. Alguén xemía: “Xa vén!”. “Tranquilo, todo vai saír ben, non deixes que os nervos che dominen!”.Nunha habitación dunha casa antiga, estaba a punto de deixar este mundo un home de oitenta anos. Ó carón da súa cama encontrábase a súa muller e fillas. Máis faltaba alguén moi importante, o seu fillo, ó que levaba sen ver catorce anos, e ó que non volvería a ver neste mundo. As súas últimas palabras foron adicadas a él: “Xosé, eu ben sabía que non te volvería a ver. Espereite catorce anos levantándome cada mañá, mentras puiden, e correndo ata a parada onde te vin por última vez, pero nunca chegaches. Xosé …… fillo”.

Mentres, nunha habitación dun hospital de Caracas, viña ó mundo a primeira filla de Xosé. Era unha pequena criatura de cabelos dourados. Colleuna nos seus brazos e non puido evitar que un sorriso de orgullo se escapara polos seus beizos. Foi nese instante no que se deu de conta do que significaba ser pai, e a imaxe de Manuel, o seu pai, acudiu de contado á súa mente. Volvería a velo este verán seguro, xa levaba moito tempo fóra e non esquecera a promesa que fixera catorce anos atrás. Si, tiña que presentarlle á súa neta, a pequena ESPERANZA.

  • Estela Areas Pérez, do Colexio Manuela Rial Mouzo de Cee. 1º Premio Categoría B (ESO) no I Concurso de Relatos da Fundación Fernando Blanco.

Outros Relatos da Fundación

Novas relacionadas

Máis información

Fonte

  • Colaboración entre a Fundación Fernando Blanco e QPC.

Comentarios