Nós, as que navegamos no solpor, as que deixamos o peirao e botámonos ao mar, remo en man.
As que parimos o oco baleiro dos nosos úteros fendidos pola dor do naufraxio.
Nós, as que soubemos da ausencia en cada recuncho da casa. Soubemos que a casa non era o noso territorio.
Viviamos exiliadas nela. Por iso saímos ás pedras e deixamos medrar o arneiro entre as escamas da nosa pel.
Nós,…
José Luis Louzán | 14/07/2020
Digna Rdgz. Romar | 22/04/2020
Anabel Piñeiro | 08/02/2021
Laura Canosa | 08/04/2020
Alicia Barreiro Cambeiro | 10/08/2020